شروین طاهری/ خبرنگار اعزامی «وطن‌امروز» به دوحه: لوسیل، ورزشگاهی که از آن به عنوان شگفتی معماری جام بیست و دوم و زیباترین خانه فوتبال در سراسر شرق یاد می‌شود، دیروز دروازه‌هایش را برای یک شگفتی تازه به روی دنیا گشود‌. اگرچه این پنجمین مسابقه  تورنمنت بود اما طبق روایت مطبوعات آرژانتینی، گویی تازه داستان این جام با یکی از شگفتی‌های تاریخ ۹۲ ساله رقابت‌ها در لوسیل زیبا و در عین حال مخوف آغاز شده تا این آوردگاه ساحل جنوب شرقی خلیج‌فارس، واقعا شایسته برگزاری دیدار فینال جام‌جهانی باشد.

در مقابل دیدگان حیرت‌زده ۸۸ هزار تماشاگر حاضر در این تئاتر فوتبال، سپید و آسمانی‌ها بار دیگر پس از ۲ دهه توسط روح آسیایی تسخیر شدند. بعد از شکست ناباورانه 1-2 آرژانتین در مقابل عربستان، هواداران باتجربه‌تر آلبی‌سلسته که حذف از مرحله گروهی جام‌جهانی در شرق دور را به یاد داشتند، نگران آن بودند مبادا تاریخ درست پس از 20 سال در شرقی نزدیک‌تر دوباره تکرار شو‌د‌. 

آلخاندرو، خبرنگار میانسال آرژانتینی که کمی

آن طرف‌تر با پیراهن شماره ۱۰ دیه‌گو مارادونا نشسته بود، پس از ۲ گل سعودی‌ها که ظرف ۵ دقیقه توفان سبز، مثل آوار بر سر او و هموطنانش خراب شد، حرفه‌ای‌گری را کنار گذاشت و زانوی غم بغل کرد.

وسط سروصدای کر‌کننده انبوه هواداران سعودی که بیش از سه‌چهارم صندلی‌های بزرگ‌ترین ورزشگاه جام و چه بسا کل آسیا را اشغال کرده بودند تا عملا میزبان مدعیان آرژانتینی در فضایی عجیب باشند،  آلخاندرو تلاش ‌کرد در پاسخ به سوال من که آیا این آرژانتین مدعی و پرستاره «لیونل اسکالونی» که البته به نظر می‌رسد رهبر اصلی آن یک لیونل دیگر یعنی مسی باشد، شباهتی به آن تیم حذف شده از گروه مرگ جام‌جهانی ۲۰۰۲ دارد؟ تیمی که ستاره‌هایش چون باتیستوتا، کرسپو، ورون و زانتی مثل موم در دست یکی از اصول‌گراترین مربیان دنیای فوتبال به نام مارچلو بیلسا بودند ولی جلوی انگلیس اریکسون و سوئد و نیجریه کم آورد، حرفی قانع‌کننده بزند.

خبرنگار آرژانتینی که جام‌جهانی  ۲۰۰۲ کره و ژاپن را از نزدیک تجربه کرده بود، هر چه فکر ‌کرد شباهتی پیدا نکرد جز اینکه سپید و آسمانی‌ها هر دو جام را با غرور زیاد و بیش از اندازه مطمئن شروع کردند، آن هم با فوق‌‌ستاره‌هایی پا به سن گذاشته که به نظر می‌رسد دوران‌شان قبل از آغاز جام به سر آمده است.

در عوض اروه رنار، سرمربی فرانسوی عربستان

24 ساعت قبل، در کنفرانس خبری پیش از بازی با آرژانتین، تلاش کرده بود شباهت‌هایی میان تیم جوان و گمنام خود با سعودی‌های شگفتی‌ساز جام‌جهانی ۱۹۹۴ پیدا کند؛ تیمی که با اسطوره‌هایی مثل محمد الدعایه، سامی الجابر و سعید العویران، به دومین تیم آسیایی پس از کره شمالی(۱۹۶۶) تبدیل شد که از گروهش در جام‌جهانی صعود می‌کرد.

رنار که 4 سال پیش یکی از قدرتمندترین تیم‌های عربی را با قهرمانی در آفریقا به روسیه ۲۰۱۸ آورده بود، در همان گام اول اسیر جو عجیبی شد که ستاره‌های تیم‌ملی ایران و هواداران پرشمارشان در ورزشگاه بزرگ سن‌پترزبورگ مقابل مراکش پدید آوردند. اگر جام‌جهانی پیش، لشکر ۵۰ هزار نفری هواداران ایرانی، کشور ما را به میزبان دوم رقابت‌ها تبدیل کرده بود، این بار اما هم مرز بودن عربستان با قطر و در باغ سبزی که دوحه به ریاض نشان داد، سعودی‌ها را واجد این عنوان کرده است.

از لحظه ورود به جایگاه رسانه‌ها در تاج ورزشگاه لوسیل، به وضوح می‌شد مشاهده کرد اغلب سکوها به طور هماهنگ به قطاع‌های سفید و سبز تقسیم شده بود. مناطق سفید به خاطر رنگ سفید عرب‌های دشداشه‌پوش شکل گرفته بود، در حالی که قطاع‌هایی را که مایل به سبزی بود، عمدتا هواداران جوان و حرفه‌ای‌تر عربستانی با لباس سبز تیم‌ ملی و پرچم‌های شمشیرنشان‌شان تشکیل می‌دادند. هماهنگی کامل سکوها قطعا نتیجه یک سازماندهی قوی بود.

وقتی بازی شروع شد بویژه از اوایل نیمه دوم که موج حملات پیاپی تیم اروه رنار  آغازیدن گرفت، مزیت همنوایی سکو با چمن در تیم عربستان بیشتر به چشم آمد. نواها و اصواتی که بیش از 60 هزار هوادار همصدای عرب سر می‌دادند بویژه نوای اصلی «هو هو هو العب یا سعودی» (هی هی هی، بازی کن ‌ای سعودی)، جو حاکم بر ورزشگاه را کاملا از دست هواداران آرژانتینی و ستاره‌های‌شان که بر مالکیت توپ در داخل زمین تسلط داشتند، درآورد و عامل اصلی برتری روانی ناگهانی تیم بی‌نام و نشان رنار شد. سبزها با شروع نیمه دوم از زیر خیمه سنگین نیمه اول رقیب قدرتمند خود در آمدند و چند بار حملاتی برق‌آسا یا دامنه‌دار  اطراف هجده قدم آرژانتین انجام دادند؛ آرژانتینی که مثل همیشه با مسی و دی‌ماریا در آن جلو، محکوم بود در دفاع، ۸ نفره باشد. 

پس از گل ناباورانه شهرانی روی یک ضدحمله سریع، فضای ورزشگاه با هلهله‌های هواداران عرب چنان سنگین شد که خیمه سنگین بازیکنان‌شان روی دروازه آرژانتین را در پی داشت و بعد شگفتی اصلی از راه رسید؛ دریبل 3 آرژانتینی توسط سالم الدوساری، هافبک چپ شماره ۱۰ سعودی و میراث‌دار سعیدالعویران و  ضربه تاب‌دار و غیر قابل مهار پای راست او که امیلیانو مارتینز را با وجود پرشی بلند مغلوب کرد. این گل قطعا جزو برترین لحظات نخستین جام‌جهانی عربی خواهد بود و تاثیر خود را در هر چه دیوانه‌تر کردن سکوها برای هر چه بی‌اعصاب‌تر شدن ستاره‌های آلبی سلسته گذاشت. مسی و دیگر مهاجمان آرژانتین که در بیشتر زمان بازی اسیر تاکتیک دفاع چندلایه همراه با آفسایدگیری‌های هوشمندانه تیم جوان رنار بودند، هر چه به پایان نزدیک‌تر شدیم، فرصت‌های طلایی را با سراسیمگی بیشتری به باد دادند، تا جایی که بعد از سوت پایان که انفجار شادی میزبانان عرب را در پی داشت، مشخص شد آنکه پیراهن مارادونا و بازوبند رهبری آرژانتین را به دست دارد، جز گل کردن یک پنالتی در مقابل نماینده بی‌نشان آسیا در این بازی کار خاص دیگری نکرده است؛ واقعیتی که می‌تواند از همین ابتدای جام ما را وادارد هیاهوی رسانه‌ای درباره جنگ ستارگان پا به سن گذاشته در قطر بویژه میان مسی، رونالدو یا لواندوفسکی را جدی نگیریم‌. به نظر می‌رسد در جام‌جهانی کماکان جایی برای پیرمردها نیست.