شروین طاهری، ورزشگاه احمد بن علی/ دوحه: سرانجام ملی‌پوشان ایران سرود ملی را به یاد آوردند تا یک ملت را به سر دادن سرود پیروزی وادارند. جمعه سیاه بریتانیایی‌ها، برای ایرانی‌ها یک جمعه درخشان بود. 

ابعاد پیروزی ۲ بر صفر ایران بر ولز در دومین گام در جام‌جهانی قطر ۲۰۲۲ تنها به ورزش و فوتبال محدود نمی‌شود همان‌‌طور که تبعات شکست کابوس‌وار ۶ گله از انگلستان فقط فوتبالی نبود و بدخواهان و خودباختگان آشکارا اعتراف کردند که آن شکست را که زخمی عمیق بر دل ایرانیان بر جا گذاشت، به جشن نشسته‌اند. 

باید اینجا بودید و می‌دیدید چطور شکست تراژیک ما در مقابل انگلیسی‌ها دل هزاران قطری، فلسطینی، پاکستانی و هندی را شکسته بود؛ مردمانی که هنوز ظلم استعمار را فراموش نکرده‌اند. 

آنچه دیروز رخ داد اما بار دیگر پاسخی به این پرسش‌ها بود: چرا ایرانیان مرد روزهای سختند و چرا حماسه‌ها از دل چنین روزگاری خلق می‌شود؟

حال باید شادمان باشیم که در کوتاه‌ترین زمان ممکن از بیراهه به راه و از بی‌خودی به خود آمده‌ایم و با جبران اشتباهات و رفتارهای ضدملی منجر به شکست روز اول مقابل یکی از مدعیان جام، ورق را برگردانده و به مسیر عزت بازگشته‌ایم. 

بعد از چنین مقدمه‌ای، این حرف که پیروزی چهارم آذر ۱۴۰۱ بر ولز به معنای واقعی، نقطه عطفی در تاریخ معاصرمان بوده است، گزافه نیست. همان‌طور که پیش‌تر ‌در هشتم آذر 76 با فتح ورزشگاه ملبورن در یک روز سخت مقابل استرالیا شاهد بودیم. 

در هفته‌های گذشته بحث حضور نمایندگان فوتبال ایران در جام‌جهانی که هم ملی‌پوشان و هم هواداران‌مان را شامل می‌شد، با فضا‌سازی رسانه‌های غربی و اقمار فارسی‌زبان‌شان تبدیل به یک تابو شده بود. حالا آن تابو به لطف همخوانی سرود پیروزی ملی‌پوشان و‌ ده‌ها هزار حامی‌شان در این بخش از ساحل جنوبی خلیج‌فارس شکسته است‌. 

پیش از بازی در گفت‌و‌گو با یک شبکه تلویزیونی ولزی (T2) که درباره احتمال تکرار صحنه نخواندن سرود توسط ملی‌پوشان در مقابل ولز همانند بازی انگلیس پرسیده بود، به طور غریضی پیش‌بینی کردم این اتفاق دیگر تکرار نخواهد شد، چرا که هم فوتبالیست‌ها و هم مردم در بازی اول دیدند ضعف نشان دادن در عرصه ملی در مقابل دیگر کشورها می‌تواند چه بلایی بر سر ما بیاورد. 

تولد دوباره یک ملت

بازی دیروز فرصتی بود تا همه و همه اشتباهات‌شان را اصلاح کنند. ملی‌پوشان دوباره مسؤولیت ملی‌شان را اعاده کردند، هواداران بسیار هماهنگ‌تر و منسجم‌تر بودند، کی‌روش راهبرد قهقرایی بازی برای گل نخوردن را به یک بازی رو به جلو تغییر داد و از 1-5-4 به یک

2-4-4 متعادل رو آورد، مهدی طارمی مثل همیشه قلب و مغز توأمان تیم ‌ملی بود، حسینی و چشمی از ضدقهرمان به قهرمان تبدیل شدند، عملکرد خط حمله‌مان متحول شد و در عین حال مدافعان‌مان هر ۲ گل پیروزی را زدند. 

هر چه از زمان بازی گذشت، بازی تیم کی‌روش در هماهنگی بیشتر میان سکوها و چمن، توسعه پیدا کرد. 

 گل روزبه چشمی با آنکه بسیار دیرهنگام و از پی چندین گل و موقعیت گل از دست رفته به دست آمد، گویی یک چشم روشنی از آسمان بود؛ معجزه‌ای که غیرممکن را ممکن کرد؛ یعنی بازگشت یک فرد، یک گروه و یک ملت از هزیمت به عزت تنها ظرف 4 روز. مدافعی که از نگاه عموم مردم بدترین بازیکن تراژدی ورزشگاه الخلیفه دوحه در روز اول شناخته می‌شد – اگر چه نه به لحاظ تاکتیکی و نه از نظر روانی مقصر آن شکست محسوب نمی‌شد- و قطعا نامحبوب‌ترین بازیکن تیم ‌ملی در ۲ جام‌جهانی اخیر بوده، با آن ضربه استثنایی دقیقه ۹+۹0 بسیاری از تعاریف در ورزش و حتی جامعه‌شناسی را به هم زد. روزبه دیروز مثل سربازی مورد غضب قرار گرفته بود که تیری را به هدف می‌زند که چند سردار و قهرمان حرفه‌ای محبوب و معروف نتوانسته بودند به هدف بزنند. او در بازی نخست مقابل انگلیس، به شکلی معجزه‌آسا به خاطر مصدومیت امید ابراهیمی، هافبک دفاعی مورد علاقه کارلوس کی‌روش و سپس ترس فاجعه‌بار مرد پرتغالی از هری کین، به عنوان سوئیپر و یارگیر میانی در دفاع ناقص ۳‌نفره، بین ۲ دفاع مرکزی ما قرار گرفت تا این خطای تاکتیکی حفره‌های بسیاری را به روی مهاجمان تیم ساوت‌گیت بگشاید. در مقابل ولز اما او که توسط رسانه‌ها طرد شده بود، تنها 13 دقیقه مانده به پایان وقت قانونی به جای یک هافبک دفاعی مصدوم دیگر کی‌روش یعنی سعید عزت‌اللهی وارد زمین شد تا سرنوشت خود و تیمش را تغییر دهد.