وطن‌امروز: دیدار ایران- ولز نمونه‌ای کامل از افزایش ضربان هجومی تیم‌ملی در همبستگی با تکامل ریتم تشویق سکوها در تاریخ بازی‌های ملی بود؛ جایی که بنا به جمیع شرایط، تیم‌ملی مقابل یاران بیل، میزبان بود.

ناگفته نماند از ساعات قبل مسابقه در مترو و مسیرهای‌ منتهی به ورزشگاه الریان و محیط پیرامون آن،  اثر کمتری از تماشاگرنمایان مترصد سوءاستفاده سیاسی از بازی ایران- ولز به چشم می‌خورد. در نهایت آنها با ایجاد چند درگیری پراکنده روی سکوها، با سرافکندگی ورزشگاه را ترک کردند.

پس از آنکه اقلیت کوچک ولزی‌ها در ورزشگاه 40‌هزار نفری احمد بن علی دوحه، سرود ملی کشوری کوچک را خواندند که عملا آرزوی استقلال از بریتانیا را دارد، نوبت اکثریت قاطع ایرانی‌های حاضر بود که پاسخی در خور به حریف بدهند اما متاسفانه بخشی از آنها صدای‌شان را  بر سر 11 مرد سپیدپوش‌مان که هویت ملی را زمزمه می‌کردند، بلند کردند؛ گروهی که به شکلی عجیب در آغاز این مسابقه باز هم مانند دیدار اول مقابل انگلیس پشت دروازه خودی تجمع کرده بودند.

نکته شیرین اینجا بود که با سربلند بیرون آمدن ملی‌پوشان از خان اول، هموطنان‌مان خیلی زود پشت سر آنها متحد شدند و از ثانیه‌هایی قبل از سوت آغاز مسابقه، با فریادهای «ایران ایران» و «ایرانی با‌غیرت» و با ضرباهنگ کوبه‌ها و پس‌زمینه آشنای بوق‌ها، جو ورزشگاه را در اختیار گرفتند. بدین ترتیب تا دقیقه ۱۶ که قلی‌زاده توپ را - در موقعیت آفساید- وارد دروازه هنسی کرد، لشکر ایران در قطر ۲۰۲۲ دیگر به یک پیکره یکپارچه تبدیل شده بود. پس از آفساید اعلام شدن این گل، شور جمعیت فروکش نکرد و بویژه در موقعیت‌هایی که گرت بیل صاحب توپ می‌شد یا پشت ضربات ایستگاهی قرار می‌گرفت، جو بدی برای او و هم‌تیمی‌هایش ایجاد می‌شد.

دیدار دوم ما در گروه B جام‌جهانی از همه نظر یک دیدار خانگی محسوب می‌شد. ورزشگاه احمد بن علی، خانه باشگاه الریان در شمال غرب شهر دوحه است که حالا به خانه ایران در جام تبدیل شده و  هتل و زمین تمرین تیم‌ملی در آن قرار دارد، بویژه در آخرین جلسه تمرین قبل از بازی با ولز که ظهر پنجشنبه گذشته برگزار شد، آگاهی محیطی و احساس اعتماد به نفس شاگردان کی‌روش در زمین تمرین جنب ورزشگاه احمد بن علی مشهود بود. از طرف دیگر برتری عددی مطلق هموطنان‌مان، جو میزبانی را کامل کرده بود.

هر چند ناگفته نماند با وجود حضور پرشور ده‌ها هزار هموطن‌مان در دوحه، خالی ماندن سکوها در جای ‌جای ورزشگاه کاملا به چشم می‌آمد‌. این وضعیت باعث شده بود به خاطر رنگ قرمز صندلی‌ها، هارمونی یک دست سفید ما در بعضی بخش‌ها به نفع سرخی ولزی‌ها از بین برود؛ ولزی‌هایی که شمارشان به زحمت به 5 هزار نفر می‌رسید اما کاملا متحد و با لباس‌های سرخ یکپارچه، کمتر از 10 قطاع از سکوها را به خود اختصاص داده بودند.

حوالی دقیقه ۲۰ بود که پس از فروکش کردن یک دور حملات رفت و برگشت روی دروازه‌های 2 طرف، غریو «یا علی ‌مدد» از سکوهای سمت راست جایگاه به هوا خاست. این جو میزبانی باشکوه تا پایان نیمه اول نه تنها فرونکاست، بلکه در چند دقیقه پایانی این نیمه بویژه پس از موقعیت خطرناکی که سردار آزمون از دست داد، ریتم تشویق تماشاگران ایرانی هر چه یکدست‌تر و بلندتر شد به طوری که میهمانان بریتانیایی چه در زمین و چه روی سکوها کاملا تحت‌الشعاع این فضا قرار گرفته بودند.

با شروع توفانی ملی‌پوشان در آغاز نیمه دوم و 2 تیر دروازه پیاپی توسط آزمون و قلی‌زاده و سپس یک بلاک داخل 18 قدم حریف بریتانیایی، آنها برای دقایقی کپ کرده بودند. زمانی که هواداران ولزی حوالی دقیقه ۵۰ تلاش کردند با دم گرفتن یک سرود هماهنگ به سبک فوتبال جزیره، فضا را عوض کنند، هیمنه فریادهای ایران ایران تازه آشکار شد، چرا که صدای هواداران رقیب تبدیل به ناله‌ای محو شد! 

این جو مهیب تاثیر خود را بر زمین گذاشت و تا 10 دقیقه پایانی، شاگردان «راب پیج» عملا نتوانستند از زیر این فشار  بیرون آمده و سازمان تیمی خود را بازیابند. 

پس از آن در حالی که ولزی‌ها در حال بازگرداندن جریان بازی و خیمه زدن در زمین ما بودند، فراخوان هماهنگ «حمله حمله» از روی سکوها، به ملی‌پوشان با نیروهای تازه نفس‌شان برای تمام کردن کار بزرگی که آغاز کرده بودند و ثبت یک پیروزی تاریخی شهامت داد.

دقیقه ۸۵، اخراج «وین هنسی‌» دروازه‌بان ولز به خاطر خطای بیرون محوطه جریمه روی طارمی، عملا با فشار هواداران ایرانی بعد از کارت زرد اولیه رخ داد. فریادهای تماشاگران، تیم داوری را مجبور به بازبینی کرد و بعد از VAR بود که اسکوبار سنگربان رقیب را اخراج کرد.

شور سکوها فرو نخوابید تا اینکه 14 دقیقه بعد، لحظه جشن بزرگ پیروزی فرا رسید...