باز رسیدیم به 8 آذر. روزی تاریخی و مقدس در فوتبال ایران. در چنین روزی 25 سال قبل نسل طلایی فوتبال ایران موفق شد با تساوی 2 - 2 مقابل استرالیا، به جام‌جهانی 1998 فرانسه صعود کند. 8 آذر76، روزی بود که توده مردم ایران عاشق فوتبال شدند. مدارس فوتبال پر شد از پسربچه‌هایی که آرزوی تکرار این نسل را داشتند. شاید یکی از آنها همین مهدی طارمی خودمان باشد. شاید هم سردار و کریم. اکثر آنها 25 سال قبل کودکان زیر 10 سال بودند که شاید چندان آن فوتبال را با جزئیاتش به خاطر نیاورند اما بدون شک موج به راه افتاده که ماحصل آن بازی تاریخی بود، مسیر فوتبالدوستی بین ایرانیان را برای همیشه تغییر داد. در ابتدای قرن پانزدهم خورشیدی، باز به یک 8 آذر دیگر رسیدیم. روزی که شاید حتی با یک تساوی(در صورت پیروز نشدن ولز مقابل انگلیس در بازی همزمان) ما برای نخستین‌بار جواز صعود به مرحله یک‌هشتم نهایی جام‌جهانی را پیدا کنیم. اگر هم امشب مقابل تیم ملی فوتبال آمریکا پیروز شویم که در هر صورت به دور بعد صعود می‌کنیم. 

امشب، شب تاریخ‌سازی است. امشب، شب جاودانگی ابدی برای تک‌تک این بچه‌‌هاست. بیرو اگر می‌خواهد عابدزاده شود (در صورت حضور در ترکیب اصلی البته اگر حسینی مجددا گلر نخست ما نباشد) باید همان نمایش احمدرضا عابدزاده را در 25 سال قبل تکرار کند. مهدی طارمی و سردار آزمون اگر می‌خواهند جایگاه خداداد عزیزی را به دست بیاورند، باید زننده آن گل طلایی معروف در بازی امشب شوند. بله! سخت است. بسیار هم سخت اما اسطوره شدن و جاودانگی، پشت همین سختی‌ها نشسته. اگر ساده باشد که نمی‌گویند کارستان و شاهکار. کی‌روش دیشب حجت را بر بازیکنانش تمام کرد. اگر صعود نکنیم، گویی هیچ کاری انجام نداده‌ایم. 

* آمریکا را دست‌کم نگیریم

تا قبل از بازی ایران و ولز، کمتر کسی به سرنوشت تیم کارلوس کی‌روش در جام‌جهانی خوشبین بود اما نمایش متفاوت ایران جلوی شاگردان «راب پیج» باعث شد شرایط به سود تیم ‌ملی تغییر کند و حالا کی‌روش و شاگردانش این فرصت را دارند که حتی با تساوی مقابل آمریکا، برای نخستین‌بار، از گروه  خود صعود کنند. 

* امیدواری آمریکایی‌ها

به همان اندازه که کارلوس کی‌روش و شاگردانش به موفقیت در بازی امشب امیدوارند، آمریکایی‌ها هم با خوشبینی به استقبال بازی خواهند رفت. اگر چه شاگردان گرگ برهالتر در ۲ بازی قبلی‌شان موفق به پیروزی نشده‌اند اما نمایش آنها مقابل ولز و انگلیس نشان داد این تیم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. آمریکا حتی می‌توانست برنده بازی با انگلیس شود اما ضعف این تیم در گلزنی باعث شد آنها نتوانند برای نخستین‌بار بعد از سال 1950، برنده تقابل با سه‌شیرها در جام‌جهانی شوند. 

* تیمی با لژیونرهای سرشناس

معروف‌ترین ستاره تیم ملی آمریکا، «کریستین پولیسیچ» یا با تلفظ دیگر، پولیسیک، مهاجم شماره 10 این تیم است که در چلسی توپ می‌زند. «وستون مک‌کنی» هافبک این تیم در یوونتوس توپ می‌زند، «سرجینیو دِست» مدافع راست آمریکایی‌ها، به صورت قرضی از بارسلونا راهی میلان شده است و «یونس موسی» هافبک این تیم هم در والنسیا توپ می‌زند.