پژمان کریمی: سینمای ملی، سینمایی توصیف می‌شود که واجد و بازتاب‌دهنده و مروج فرهنگ یک ملت و کشور است. اگر فرهنگ مجموعه‌ای از ارزش‌ها و هنجارها و بایدها و نبایدها و آیین‌ها و آرمان‌ها و غایات و... یک جامعه و یک ملت است، توصیف هدف مورد اشاره، برای سینمای ملی دور از واقع نیست. به بیان دیگر، سینمای ملی آن سینمایی است که مخاطب را در برابر و بر مسند آشنایی با یک ملت و جامعه و کشور نشاند. واقعیت مسلم این است که با وجود همه تلاش‌ها و سیاست‌گذاری‌ها و ادعاها و هیاهوها، سینمای ملی ایران شکل نگرفته است. دلایل این واقعیت تلخ و روشن و البته بهتر بگویم دلایل بروز این «فاجعه» عبارت است از:

1- تعدد مراکز فرهنگی و تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران و تنوع سیاست‌ها

2- عدم ریل‌گذاری علمی و بایسته 

3- وجود مدیران مرعوب و نفوذی

4- جدی انگاشته نشدن فرهنگ از سوی کلیت جامعه 

5- نبود بینش و دغدغه‌مندی در بدنه سینمای ایران نسبت به موضوع سینمای ملی

اما همپای دل‌نگرانی‌ها بابت محقق نشدن سینمای ملی، سینمایی با نام «سینمای مقاومت» با نظر به ضرورت روایت حدیث و رخدادهای تاریخ دفاع‌مقدس در حال شکل‌گیری بود. این سینما اما نمی‌توانست از فرهنگ جامعه ایرانی جدا تصور شود یا جدا افتد. دفاع‌مقدس نیز خود منبعث از فرهنگ ایرانی-اسلامی بود، چنانکه دفاع‌مقدس منهای فرهنگ یاد شده قابل تصور و تفسیر نیست؛ دفاع مقدسی که تبدیل به سرمشقی روشن برای مقاومت در فرامرزها شد: در عراق، در سوریه، در یمن، در افغانستان و... 

سینمای مقاومت که امروز دامنه آرمانی و موضوعی خود را در جغرافیای مقاومت- هر نقطه واجد مقاومت در برابر تفرعن و استکبار و طاغوت- تعریف کرده است، خود نه‌تنها جای خالی سینمای ملی را پر کرد، بلکه با به همراه داشتن گفتمان خاص خود، استعدادهای باورمند و دارای دغدغه‌ای را جذب کرد و در دل خود پرورش داد. سینمای مقاومت، امروز هم روایتگر مقاومت است و هم آینه «انسانی و جامعه‌ای انسانی» که باید «شدن» آن را تجربه کرد؛ تجربه‌ای که از الزامات تنزه و فلاح جهان بشری است. پس سینمای مقاومت؛ سینمایی اسلامی، انقلابی، آرمانی، معترض، ستیهنده، فراسرزمینی، فرانژادی، مبتنی از دردها و خواست‌های انسان‌های ستمدیده است. 

از این رو، باور دارم اگر ما امروز نشانه‌های امیدوارکننده‌ای از تحقق سینمای ملی در دست نداریم اما با گام‌هایی مصمم در حال پیمودن راه قله بالندگی سینمای مقاومت هستیم. اینک سینمای مقاومت است که می‌تواند مرهم درد انسان معاصر مظلوم و پرچم‌دار فرهنگ ملت‌های محور مقاومت و خاصه ملت ایران شود. به همین دلیل برخی اراده‌ها- اغلب با ماهیت سینمایی- در پی سرکوب و تحقیر سینمای مقاومت هستند.