عضو هیأت انتخاب بخش سودای سیمرغ چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر معتقد است: فیلم‌های رسیده به جشنواره «چهل‌ویکم» همانند جشنواره‌های پیشین، طیفی از فیلم‌های ضعیف و بسیار خوب را تشکیل می‌دهد. به گزارش «وطن‌امروز»، دکتر رضا پورحسین در یادداشتی که در اختیار روابط عمومی جشنواره فیلم فجر قرار داده است، در ارزیابی کلی آثار سینمایی این دوره جشنواره نوشت: «ارزیابی فیلم‌ها باید متناسب با شرایط کرونایی و پساکرونایی انجام شود. در شرایط کرونایی و پس از آن لطماتی به سینما و مجموعه فعالیت‌های هنری وارد شده که هنوز هم ادامه دارد. با این حال شاهد فیلم‌های خوبی در جشنواره چهل‌ویکم هستیم. به لحاظ مضمونی اشکالی در جریان فیلمسازی وجود دارد که نویسندگان یا کارگردان‌ها از قواعد و مضامین «روان‌شناختی»، «جامعه‌شناختی» و «فلسفی» کمتر استفاده می‌کنند. توجه کنیم که تبیین پدیده‌های زندگی فردی و اجتماعی نمی‌تواند فارغ از قوانین علمی باشد. 

کار فیلمساز بیان هنری و چند لایه هنری و فلسفی پدیده‌های زندگی در ساحت‌های فردی و اجتماعی و گاهی جهانی است. در این موضوع، سینمای ما دارای ضعف «اندیشه» است. البته در همه جشنواره‌ها شاهد چند فیلم مبتنی بر اندیشه بوده‌ایم. در جشنواره امسال نیز چند فیلم اینچنینی یعنی عمیق ارائه شده است. نکته دیگر درباره جشنواره چهل‌ویکم، کاهش «تلخ‌گرایی» درباره مسائل رایج اجتماعی است. ببینید! وظیفه فیلمساز انعکاس مسائل جامعه خویش و حتی جامعه جهانی است. این انعکاس اگر «واقع‌گرایانه» باشد، مأموریت بخوبی انجام می‌شود اما دوری از واقع‌گرایی و القای جامعه‌ای چرک و سیاه، منصفانه نیست. این همان «قضاوتی» است که به دور از انصاف است و موجب یأس در مخاطبان خواهد شد. «گشتالت» و برآیند سینما «امید و پیشرفت» به سوی «افق‌»هاست. فیلمساز می‌تواند واقع‌گرا باشد، مسائل منفی اجتماعی را بخوبی مطرح کند، آسیب‌های اجتماعی را بیان کند اما حق ندارد هیجانات شخصی خود را به گونه‌ای بروز دهد که گردی از افسردگی و ناامیدی را بر سر جامعه بیفشاند. نکته دیگر کمبود فیلم‌هایی است که موید گفتمان‌های رایج کشور است. ملاحظه کنید، «گفتمان علمی» عامل اصلی پیشرفت و اقتدار امروز ایران اسلامی است. 

پیشرفت‌های ما در حالی است که در چندین باشگاه علمی «های‌تک» وارد شده‌ایم. در این موضوع، جهان به دیده تحسین به پیشرفت‌های «علمی و فناورانه» ما نگاه می‌کند اما متاسفانه خودمان آن را منعکس نمی‌کنیم و با هزاران تاسف گاهی شاهد «خودتحقیری» و «خودتخریبی» نیز هستیم. چرا سینمای ما از ایجاد «روحیه علم‌گرایی» غفلت می‌کند؟ مایه علمی آن کم است، یا دغدغه آن کمینه است؟ فراموش نکنیم بخش مهمی از سینمای امروز دنیا، گشودن پنجره‌ای برای ایجاد روحیه علم‌گرایی در جامعه را در دستور کار خود دارد. این موضوع در سینمای ایران دارای نقص فراوانی است. البته گسترش گفتمان علمی بیشتر در سینمای «علمی - تخیلی» و سینمای «کودک و نوجوان» جلوه دارد اما در سینمای رئال نیز هزاران سوژه جذاب برای فیلمسازی وجود دارد که در سینمای ایران مشاهده نمی‌شود. شاید بهتر است بگویم مخاطبان و مردم ما به دلیل کم‌کاری سینما، از موضوعات دراماتیک در حوزه علم و دانش محروم هستند. 

نکته دیگر نبود «فیلم‌های طنز» در جشنواره است. البته رگه‌هایی از طنز در برخی فیلم‌های جشنواره دیده می‌شود که عمدتا کلامی است و البته گاهی با شوخی‌های زشت کوشش می‌کنند مقدمات خنده و نشاط را فراهم کنند اما به نظر من موفق نیستند. فیلم طنز دارای قواعدی است که بیشتر از «موقعیت» بهره می‌برد تا کلام. شاید در شرایط امروز اجتماعی و اقتصادی، ساخت فیلم‌های نشاط‌آور نجیب، ضرورت بیشتری داشته باشد. در هر صورت در جشنواره چهل‌ویکم، شاهد فیلم‌های خوبی هستیم و کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان و نیز عوامل فنی و هنری، زحمات تحسین‌برانگیزی داشته‌اند که در برخی فیلم‌ها هنوز هم ادامه دارد. باید قدردان آنان باشیم که در شرایط امروز، خود را به آب و آتش می‌زنند تا به طبع بزرگ مخاطبان سینمای ایران پاسخ بدهند».