پژمان کریمی: صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از یک سو تنها سخنگوی نظام دینی کشورمان است و از سوی دیگر، حلقه واسطی میان مردم به عنوان ولینعمتان انقلاب و نظام، با حاکمیت و کارگزاران. چنین است که صداوسیما، «رسانه ملی» نیز نامیده میشود تا نقش و جایگاه و رسالت حاکمیتی و مردمی آن توامان و بدرستی، به اذهان متبادر شود. درست به همین دلیل هم هست که صداوسیما همواره در معرض هجمهها و سیل بدخواهی دشمنان دین و انقلاب و نظام دینی و معاندان نسبت به ملت ایران قرار دارد. امروز بیش از ۳۰۰ شبکه تلویزیونی فارسیزبان و غیرفارسی زبان ماهوارهای در کنار صدها شبکه رادیویی و خبرگزاری و پایگاه خبری، به عنوان بخشی از ماموریت ضددینی و ضدانقلابی و ضدایرانی خود، در تلاش برای خنثی کردن مجاهدت حقطلبانه رسانه ملی فعالیت میکنند. آنها در مسیر معاندت خود از بیان هیچ دروغ و وارد کردن هیچ تهمتی دریغ نمیکنند. یک روز به بهانه ساخت یک برنامه چند دقیقهای و یک روز به بهانه تصویب بودجهای که اتفاقا کفاف مخارج سازمان بزرگ صداوسیما را نمیدهد، یا روزی با انگیزه پخش یک سریال تاریخی یا به دنبال ارائه گزارشی خبری و مستند، بر کلیت رسانه ملی میتازند. این سراسیمگیها و عصبیتها و تاختها، خود بیانگر ضعف و بیمنطقی دشمن و نیز کارآیی رسانه ملی است. دشمن داخلی و خارجی، به اندازهای برای حمله به رسانه ملی شتاب دارد که بدیهیترین اصول عقلانی و حرفهای را زیرپا میگذارد و با دست خود بر طبل رسوایی خود میکوبد. اخیرا در تازهترین نمونه از آنچه گفته شد، یک پایگاه خبری زرد داخلی در گزارشی غیرمستند و سطحی تلاش کرد سریالهای الف ویژه صداوسیما را ناموفق جلوه دهد. مضحک اینکه در این گزارش، نگارنده نام سریالهای طلاق (ابوالقاسم طالبی) و جشن سربرون (مجتبی راعی) را که در نوبت نمایش قرار دارند، به عنوان نمونه سریالهای ناموفق در جذب مخاطب توصیف کرده است. احتمالاً، از کرامات پایگاه خبری یادشده است، که میزان استقبال عمومی از سریالهای به نمایش درنیامده را پیشبینی قطعی میکند. البته این نوع کرامات در دشمنان رسانه ملی مسبوق به سابقه و مشترک است. خوب به یاد دارم در زمان دولت نهم، اعلام شد رئیسجمهور، فلان شب و فلان ساعت از طریق رسانه ملی با مردم سخن میگوید. در تاریخ و شب موعود، به دلایلی سخنرانی انجام نشد اما صبح فردای آن شب، یکی از روزنامههای زنجیرهای، با آب و تاب به نقد سخنرانی انجامنشده و سخنان بیاننشده رئیسجمهور وقت پرداخت، بله... مرزهای عناد و کینه تا کجا؟!