سلامِ نماز عشا را که دادیم می‏دانستم بچه‏ها را دیگر نمی‏شود نگه داشت. حلقه زیبایی، گرد رهبری را می‏گیرد. بچه‏های نزدیک‏تر، خودشان را جلوتر می‏کشانند و در گوش‌شان پچ‌پچ می‏کنند. ایشان هم گوش می‎دهند. نمی‏شنوم چه می‏گویند. نگاه‏ها، مهر رد و بدل می‏کنند و لب‏ها به خنده باز است. رهبر، گاهی سر به راست می‏چرخانند و گاهی به چپ. چشم به چشم‌شان می‏دوزند و با توجه و لبخند و حوصله پاسخ می‏دهند. بچه‎ها هم قشنگ، خودشان را مدیریت می‎کردند... یکی یکی، نشسته و آرام جلو می‎آمدند، حرف‌شان را می‌زدند بعد بقیه برایش همان‎طور نشسته، راه باز می‏کردند عقب برود و نفر بعد به آرامی خودش را جلو می‎کشید... بچه‌هایی که پشت سر نشسته بودند به شیطنت و کنجکاوی عبا و عمامه‏ آقا را نوازش می‎کردند. حلقه هم لحظه به لحظه تنگ‌تر می‌شد! خیلی‏ها نیم‏خیز بودند که از جا در بروند به سمت آقا! همین ‏طور هم شد. کل حسینیه به حرکت درآمد و چادرهای گلدار به سمت جلو جاری شدند... مربی‏ها سعی می‏کردند مانع حرکت بچه‏ها شوند. تا جایی که می‏توانستم جلو رفتم. آقا دیده نمی‏شدند. فقط انبوه چادر گلدار نمایان بود و کله دوربین‏هایی که به حلقه‏شان سرک کشیده بود... یکی از خبرنگاران دست دخترک روشندل گریانی را گرفته بود و می‏خواست دخترک را به آقا برساند... راهنمایی‌اش کردند به راهروی خروجی. چند لحظه بعد بالاخره رهبر از حلقه متراکم چلچله‏ها بیرون آمدند و با محافظان از در خارج شدند. از دور نگاه‌شان می‏کردم. به در خروجی که رسیدند متوجه دختر روشندل شدند، دست به سرش کشیدند و نامش را پرسیدند. ستاره بود! آقا انگشتر بچگانه‌ای را در دستش گذاشتند. ستاره لبخند به لب، بازگشت. می‏درخشید! حسینیه داشت خالی می‏شد... چلچله‏ها متفرق شده بودند. بچه‏های حافظ قرآن و مدافعان حرم، انگشتر، هدیه گرفته بودند... یک نفر برای بچه‏های معلول هم انگشتر آورده بود و داشت بین‏شان تقسیم می‏کرد. دخترها به سرعت و با رضایت ساک‏های‌شان را می‏بستند و خارج می‏شدند. آخرین گزارش‏ها توسط گروه‏های خبری از باقیمانده‏ بچه‌ها گرفته می‏شد. چلچله‏ها دسته دسته بیرون می‏رفتند و حسینیه از هیاهوی آنها خالی می‏شد. من هم به دنبال‌شان روانه شدم. زیر لب زمزمه می‏کردم:

مادرم زهرا!

واسه من چی بهتر از اینکه

ببینم روزی که دور مهدی(عج) می‌گردم...