رئیس فدراسیون فوتبال ایران در شرایطی از مشکلات تحریم و پرداخت پول به مربی خارجی به عنوان دلیل گرایش به مربی داخلی برای تیم ملی یاد کرده است که چند باشگاه داخلی مشکلی در این زمینه ندارند. با جدایی قطعی کارلوس کیروش از نیمکت تیم ملی فوتبال ایران در هفتههای اخیر، بحث داخلی یا خارجی بودن جانشین مربی پرتغالی بالا گرفته است. رئیس فدراسیون فوتبال که یکی از طرفداران استفاده از مربیان خارجی بوده است، روز جمعه در چرخشی عجیب اعلام کرد مربی ایرانی برای تیم ملی بهتر است. مهدی تاج در مصاحبه خود به مشکلات بانکی و تحریمها اشاره کرد و گفت: «محدودیتهایی درباره مربی خارجی داریم و تحریم در کشور ما وجود دارد و البته به قوانین هم احترام میگذاریم. اگر پول نقد هم اینجا داشته باشیم، انتقال آن به خارج از کشور عملیاتی نیست. یکی از متهمان پرونده ویلموتس خود من و سایر اعضای هیأترئیسه هستیم. متهم شدیم، چون نتوانستیم پول او را بدهیم. کالدرون، برانکو و استراماچونی هم نمونههای دیگر هستند که چون پولشان را نگرفته بودند، رفتند و شکایت کردند». تناقض ادعای تاج با اتفاقاتی که در لیگ برتر ایران رخ میدهد هم قابل چشمپوشی نیست. در شرایطی که چند باشگاه ایران از جمله سپاهان، استقلال، تراکتور و... از مربی خارجی استفاده میکنند، بحث تحریمها و مشکل انتقال پول به حساب این مربیان حداقل در ماههای اخیر شنیده نشده است. این اتفاق برای بازیکنان خارجی شاغل در ایران هم قابل استناد است. به عنوان مثال پرسپولیس به «یورگن لوکادیا» مهاجم هلندی که پیش از هفته دوازدهم ایران را ترک کرد، بدون دردسر ۵۳۰ هزار یورو پرداخت کرد. شاید بتوان گفت باشگاهها به خاطر نداشتن منابع مالی کافی، در پرداخت پول به مربیان و بازیکنان خارجی خود دچار مشکل میشوند اما تاکنون بحث تحریمها و انتقال پول به حساب آنها موضوعی نبوده است که برایشان دردسرساز شود. با این حساب میتوان این سوال را از فدراسیون فوتبال پرسید: چطور این نهاد که ارتباطات به مراتب قدرتمندتری نسبت به باشگاهها با فیفا دارد و درآمدهایش هم در فدراسیون جهانی موجود است، از پرداخت پول به مربیان خارجی عاجز است؟ آیا اعتبار بینالمللی فدراسیون فوتبال ایران نسبت به باشگاهها برای مربیان خارجی در درجه پایینتری قرار دارد یا اینکه اساساً تفکر فدراسیوننشینها پایان دادن به دوره مربیان خارجی در تیم ملی است؛ آن هم به بهانه تحریمهای بانکی؟