مائده سادات میرقاسمی: «کاپیتان» سعی دارد با زبان کودکانه مشکلات کودکان درگیر بیماری سرطان را به تصویر بکشد که به نوعی اغلب بزرگ‌ترها از درک آن عاجزند. فیلم کاپیتان روایتی از کودکان سرطانی است که برای زنده ماندن و رسیدن به آرزوهایشان تلاش می‌کنند. در این مسیر پدر، پرستار همچنین کودکان بیمار بستری در بیمارستان که آنان نیز به نوعی دچار عارضه سرطان هستند و شاید برای نخستین بار است جلوی دوربین می‌روند همراه کاراکتر اصلی داستان، به دنبال رسیدن به آرزوهایشان هستند. این فیلم پیام‌های مثبتی درباره‌ اهمیت زندگی و عدم ناامیدی در مراحل سخت زندگی و استفاده‌ درست از تمامی‌ لحظات آن دارد که می‌تواند راهی برای برقراری ارتباط، گفت‌وگو و تعامل پدر و مادر با فرزندشان باشد. فیلم سعی دارد با زبانی کودکانه مشکلات کودکان درگیر بیماری سرطان را به تصویر بکشد که به نوعی اغلب بزرگ‌ترها از درک آن عاجزند و در این میان تنها پرستار بیمارستان که خود نیز فرزندش را در همین بیمارستان در اثر سرطان از دست داده، رفتار کودکان را درک و به صورت پنهانی با آنان همراهی می‌کند. در واقع نقش پرستار کودکان بیانگر نیاز بیماران سرطانی به روش‌های روان‌درمانی علاوه بر درمان‌های معمول این نوع بیماری است و به همین جهت مسؤولان بیمارستان ورود شخصیت دلقک و اجرای برنامه برای کودکان موافقت می‌کنند. 

این روش درمانی را نیز می‌توان در سایر رفتارهای کودکان مشاهده کرد؛ در سکانس پرتودرمانی، یکی از کودکان (عیسی،  شخصیت اصلی فیلم) به همراه سایر کودکان با اجرای برنامه گروهی رقص و حرکات طنز نسبت به افزایش روحیه کودک دیگر اقدام می‌کنند. تلاش عیسی و سایر کودکان برای نشان دادن دریا به دختری که پدر خود را در دریا از دست داده نیز بیانگر تایید این نوع روش درمانی در دنیا است. 

اگرچه شاید پیام اصلی فیلم سینمایی «کاپیتان» ازخودگذشتی و نشان دادن روحیه جوانمردی به مخاطب است و در ارائه آن به مخاطب بسیار موفق عمل کرده اما به نوعی سعی دارد به تحریک احساسات مخاطب نسبت به کودکان بیمار اقدام کند که نتوانسته در این زمینه موفق باشد.