در شرایطی که تیم فوتبال الهلال در دیدار قبلی خود در لیگ قهرمانان آسیا مقابل الاهلی، صدرنشین فعلی لیگ امارات هم چندان مطمئن ظاهر نشده بود و شاید با کمی خوش‌شانسی تیم اماراتی حتی بازی را به حریف خود می‌باخت، این اتفاق در دیدار مقابل فولاد نیز تکرار شد و نماینده ایران با ارائه یک بازی تهاجمی بویژه در ابتدای مسابقه عرصه را بر حریف نامدار خود تنگ کرد؛ حریفی که بتازگی از مسابقات جام باشگاه‌های جهان بازگشته و به نظر خسته و ناآماده می‌رسید. در این شرایط که فولاد با وجود ماه‌ها انتظار در نهایت با اختلافاتی عمیق به دوحه رفته بود، بعد از پیروزی مقابل الفیصلی می‌توانست با روند عادی مقابل الهلال به برتری نیز بیندیشد اما تصمیم عجیب نکونام در استعفا و ترک اردوی تیم، اتفاقی که هرگز در حافظه تاریخی علاقه‌مندان فوتبال مشابهی ندارد، همه چیز را تغییر داد. اگرچه بازیکنان فولاد با همان روش و ترتیبی باز کردند که نکونام از آنها می‌خواست و قطعا تلاش خود را کردند تا به قول فوتبالی‌ها برای سرمربی سابق خود مایه بگذارند اما تردیدی نیست که حضور خود نکونام در کنار خط می‌توانست برای این تیم موثر واقع شود. به واقع این یک فرصت بزرگ و تاریخی بود که طبق معمول از دستش دادیم. همان‌طور که وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، چه بسیار افتخارات بزرگی که فوتبال ایران آنها را به واسطه ندانم‌کاری‌ها و تصمیمات اشتباه لحظه‌ای از دست داده است، اگرنه چه در رده باشگاهی و چه ملی، از پرافتخارترین‌های آسیا می‌بودیم. ما در جام ملت‌های آسیا از سال 1976 به بعد هرگز به فینال این رقابت‌ها نرسیده‌ایم، درحالی‌که حداقل در ۴ یا ۵ دوره شانس اول قهرمانی این تورنمنت بوده‌ایم و در رقابت‌های جام قهرمانی و لیگ قهرمانان نیز فرصت‌های زیادی را برای قهرمانی از کف داده‌ایم که مهم‌ترین آن به ۲ دوره‌ای بازمی‌گردد که استقلال به عنوان نماینده ایران میزبان دور پایانی مسابقات آسیایی بود  و کاملا در شرایط قهرمانی قرار داشت.

اما در فوتبال ایران اساسا درس گرفتن از تجارب گذشته چندان مرسوم نیست؛ فوتبال ایران این بار هزینه تصمیم آنی سرمربی فولاد را داد که انتقادات بسیاری به آن وارد است، چرا که او حتی اگر از اتفاقات رخ داده در فولاد بسیار ناراحت بود، می‌توانست به شکلی دیگر آن را نشان دهد یا کناره‌گیری خود را به زمان دیگری موکول کند که در این صورت محبوب قلب‌های هواداران فولاد نیز می‌شد اما حالا همه از خود سؤال می‌کنند: اگر این اتفاقات رخ نمی‌داد، آیا فولاد به فینال آسیا صعود نمی‌کرد؟ البته شاید حتی با حضور جواد نکونام نیز الهلال با بازیکنان تاثیرگذارش از این بازی به سلامت عبور می‌کرد اما در آن صورت ما حداقل همه توان‌مان را خرج کرده و سنگ خود را تا حد توان پرتاب کرده بودیم. در نهایت چیزی نمی‌شود گفت، جز اینکه افسوس بزرگ از این دوره رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا در ذهن ما باقی خواهد ماند؛ دوره‌ای که با خودباوری و اعتماد گروهی و یکپارچگی می‌توانستیم از آن با قدرت عبور کنیم و اعتماد به‌ نفس خدشه‌دار شده‌مان در جام‌جهانی را تا حدی بازیابیم.