سمیرا جلیلی: شبی که ماه کامل شد به دنیا آمد؛ نیمه ماهی که خدا برای خودش برگزیده بود. نخستین ثمره وحی در آل‌الله. در نهایت جمال و شکوهی که چشم بشر دیده. پیامبرزاده وعده شده همه دوران‌های توحید. جد مادری امامان معصوم بعد از خودش. از اهل کسا و نور چشم پیامبر(ص). گفتم نور چشم پیامبر، چون قصه‌ای در دل خودش دارد، آن وقتی که مادر، کودک را به آغوش پدر می‌سپارد و می‌خواهد نامی برایش انتخاب کند، مثل همیشه چنین می‌گوید:

- هرگز بر رسول‌الله پیشی نخواهم گرفت.

رسول خدا آمد و کودک را به دستان وحی سپردند، پیامبر کودک را بوسید و فرمود:

- من هم بر خدا برای نام این نوزاد پیشی نخواهم‌ گرفت.

جبرئیل آمد و سلام و تحیت خدا را برای این میلاد فرخنده به خاندان رسالت داد و عرض کرد:

- یا رسول‌الله! خداوند فرمود علی برای تو مثل هارون است برای موسی، پس نام پسر هارون را بر او بگذار.

- نام پسر هارون را نمی‌دانم.

- شبّر.

- من عربم؛ این نام عبری است.

- خدا فرمود نام «حسن» بر او مبارک باشد.

بعد فرشته‌ها به نوبت آمدند و از چشمه بابرکت گهواره‌اش تبرکی جستند و دایه‌اش شدند.

می‌گویم‌ او قره‌العین رسول بود، چون حضرت در هفتمین روز ولادتش برایش عقیقه کرد و گوسفندی را بین همه تقسیم کرد.

سرش را به عطر خوشبویی معطر کرد.

می‌گویم قره‌العین بود چون کودکان مدینه از دستان پیامبر مژدگانی و شیرینی گرفتند تا طعم خوش ولادت او را بچشند و در صلب پدران و رحم مادران نسل‌های پس از خود هم این شیرینی را به ارث بگذارند.

سنتی که با گذشت هزار و چهارصد و اندی سال از صدر اسلام هنوز در نیمه ماه رمضان اتفاق مبارکی برای کودکانی است که کیسه امید می‌دوزند و به نیابت از پدران و اجداد خود، شیرینی از بزرگ‌ترها برای این میلاد فرخنده می‌گیرند.

سنتی که قره‌العین پیامبر را به زبان عامیانه امروز، «گرگیعان» کرده و در بسیاری کشورهای اسلامی، نسل عاشق امیدوار می‌سازد.

سنتی که امام حسن مجتبی(ع) را برای همیشه کریم اهل بیت کرد و امام هم تا همیشه در نیمه رمضان چون ماه شب 14 می‌درخشد و می‌بخشد.

مراسمی که شب میلاد حضرت امام حسن مجتبی در برخی مناطق شیعه‌نشین کشورها، کودکان به در خانه همسایه‌ها می‌روند و به این مناسبت، شیرینی و شکلات می‌گیرند.