باید از این بزرگان چیز یاد بگیریم، خب مالک اشتر را که قصه‌اش را شنیده‌اید که فحش به او دادند و بعد که آن مرد فهمید که این مالک اشتر بود، رفت دنبالش؛ ایشان مسجد رفته بود و مشغول نماز بود و رفت عذرخواهی کرد. گفت من نیامدم ـ اینطور نقل می‌کنند ـ در مسجد الا اینکه برای تو ‌طلب مغفرت کنم. ببینید چطور تربیت می‌کند! یک کسی به خواجه نصیرالدین ـ رضوان‌الله‌ علیه ـ کاغذی نوشته بود و در ضمن، جسارت کرده بود  به ایشان و اسم کلب (سگ) روی ایشان گذاشته بود. ایشان جواب وقتی که نوشتند مسائلی که او اشکال  داشت، یکی یکی به طور حکیمانه رفع کرده بودند؛ تا رسیده بود به اینجایی که به ایشان گفته بود: تو سگ هستی. ایشان گفته بود که نه، اوصاف و خواص و آثار من با اوصاف و خواص و آثار کلب دو تا است: کلب فلان صفت را دارد، من آن صفت را ندارم، من فلان صفت را دارم او ندارد. حکیمانه این طوری حل کرده بود قضیه را.

خب! اگر خواجه هم یک کاغذ نوشته بود به اینکه نه، تو سگی و پدرت هم سگ است، فردا یک کاغذی دریافت می‌کرد که او سه تا چیز رویش گذاشته بود. وقتی ما بتوانیم با زبان نرم، با نصیحت، با قول سالم بدون نیش، بدون اظهار غرض مردم را اصلاح کنیم، دوستان خودمان را زیاد کنیم، برای خدا همین معنا باشد، خب! چه ادعایی هست که آدم با قلم خودش به ضد خودش عمل کند... چه ادعایی دارد انسان که می‌تواند یک انسانی را دعوت به خیر بکند با زبان ملایم، با قلم ملایم، با نصیحت، با دوستی او را به راه راست ببرد، آنطور که انبیا می‌کردند [اما به گونه‌ای دیگر عمل کند]. (صحیفه امام، ج 14، ص 19)

***