علی هنرمنش: ناکامی تیم‌ ملی کشتی آزاد ایران در سی‌وششمین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا دلایل مختلف و متعددی داشت. کسب یک مدال طلا در ۱۰ وزن برای تیمی که مدعی شماره یک قهرمانی قاره کهن است و با ترکیبی از کشتی‌گیران جوان و با تجربه راهی آستانه قزاقستان شده بود، زنگ خطر را برای این تیم و فدراسیون کشتی به صدا درآورد تا با تدبیر و مدیریت بهتر تیم‌ ملی کشتی آزاد ایران برای حضور در مسابقات جهانی و المپیک آماده شود.

* نقطه مثبت تیم‌ ملی کشتی آزاد

تیم ملی کشتی آزاد ایران در شرایطی راهی مسابقات قهرمانی آسیا شد که یکی از موارد چالشی سال‌های اخیر کشتی جایش را به روالی عدالت‌محور و قانونمدار داده بود و ملی‌پوشان از مسیر حضور در چرخه انتخابی دوبنده تیم‌ ملی را بر تن کردند تا اتفاقی مثبت و قابل دفاع رقم بخورد و کشتی‌گیرانی که شایسته بودند به عضویت تیم‌ ملی درآیند.

* ترکیبی از جوانان و باتجربه‌ها

با اینکه برخی عنوان کرده‌اند تیم‌ ملی کشتی آزاد ایران با ترکیبی جوان و کم‌تجربه راهی مسابقات قهرمانی آسیا شده بود اما بررسی سوابق کشتی‌گیران اعزامی نشان می‌دهد اکثر ملی‌پوشان از تجربه کافی حضور در میادین بین‌المللی برخوردار بودند و شاید ۳ ملی‌پوش از این تجربه بی‌بهره بودند. در اکثر اوزان ملی‌پوشان ایران سابقه حضور در رویدادهای مهم بین‌المللی از جمله المپیک را داشتند اما عملکرد آنها با سوابق‌شان همخوانی نداشت.

* راه رفتن کشتی‌گیران روی زانو

عملکرد برخی کشتی‌گیران نشان داد آنها برای حضور در این رویداد آمادگی بدنی و جسمانی استانداردی نداشتند و چند ملی‌پوش در وقت دوم و ثانیه‌های پایانی مبارزه روی زانو راه می‌رفتند و توان لازم برای رسیدن به امتیاز را نداشتند. این وضعیت جسمانی که طبیعتا کادر فنی و سرمربی تیم‌ ملی باید درباره آن توضیح دهند، باعث شد کشتی‌گیران ایران برخی مبارزات برده را با باخت عوض کنند.

* ملی‌پوشانی که طراوت «کشتی» نداشتند

یکی دیگر از مواردی که در عملکرد ملی‌پوشان کشتی آزاد مشخص و نمایان بود، «کرختی» و «بی‌حالی» آنها روی تشک بود که طراوت و شادابی کشتی‌گیری که می‌خواهد ببرد و مدال بگیرد را نداشتند. اکثر ملی‌پوشان ایران رمق جنگیدن و میل به پیروزی را نشان ندادند و به نظر می‌رسید از نظر روحی و جسمی آماده نیستند. حالا یا حریفان و مسابقات را دست‌کم گرفته بودند یا نوع تمرینات و آماده‌سازی‌شان برای حضور در این رویداد مشکل داشت.

* زنگ خطر به صدا درآمد

کشتی آزاد ایران مدعی شماره یک همه ادوار گذشته قهرمانی آسیا بوده و بیشتر از تمام رقبایش در قاره کهن جام قهرمانی را بالای سر برده است اما نمایشی که ملی‌پوشان کشورمان در آستانه قزاقستان داشتند و سکوی اول را به میزبان، آن‌ هم با اختلاف امتیاز بسیار زیاد واگذار کردند، زنگ خطر را برای کشتی ایران به صدا درآورد تا مسؤولان فدراسیون و کادر فنی تیم‌ ملی برای رویدادهای آینده به فکر راه چاره باشند.

* بهانه امکانات و رسیدگی وجود ندارد

فدراسیون کشتی را می‌توان در بین فدراسیون‌های ایران بهترین و کامل‌ترین فدراسیون از نظر امکانات و تجهیزات دانست؛ فدراسیونی که در سال‌های گذشته وضعیت مناسبی از این حیث نداشت اما علیرضا دبیر از زمان حضورش به عنوان رئیس، تحولی بزرگ در زیرساخت‌ها و امکانات ایجاد کرد و فدراسیون را به مکانی استاندارد با تمام امکانات برای یک ورزشکار تبدیل کرد و هیچ کشتی‌گیری نمی‌تواند نبود امکانات و رسیدگی را بهانه ناکامی‌اش قرار دهد. در همه تیم‌های ورزشی سرمربی نقش اول و اصلی است. مدیریت و درایت و تدبیر او قبل و حین مسابقات کلید موفقیت یا ناکامی یک ورزشکار است. او است که باید در حساس‌ترین و تاثیرگذارترین شرایط بهترین تصمیم را بگیرد و با دانش خود ورزشکار را به سمت موفقیت هدایت کند؛ کاری که باید پژمان درستکار در تیم‌ ملی کشتی آزاد ایران می‌کرد اما یا نکرد یا بدرستی وظیفه‌اش را انجام نداد. برخی ملی‌پوشان ایران درست زمانی که نیاز به تدبیر و مدیریت کادر فنی و سرمربی خود داشتند، سردرگم و بی‌برنامه بودند و با اشتباهاتی که در ثانیه‌های پایانی مبارزه داشتند، نتیجه را از دست دادند. حتی برخی ملی‌پوشان کشتی برده را در ثانیه‌های پایانی با باخت عوض کردند و در شرایطی که باید با راهنمایی سرمربی کشتی را مدیریت می‌کردند تا ثانیه‌های آخر هم بگذرد اما با بی‌تدبیری قافیه را به حریف واگذار کردند و بازنده شدند. پژمان درستکار که انرژی و رمق لازم را از او در این مسابقات ندیدیم، باید برای آینده خودش و تیم‌ ملی کشتی آزاد ایران فکر تازه‌ای کند. او باید بیشتر باشد و بیشتر برای «بهتر» شدن ملی‌پوشان وقت بگذارد و سر بزنگاه‌ها به داد کشتی‌گیر برسد تا دیگر شاهد رقم خوردن چنین اتفاقاتی در تیم‌ ملی نباشیم.