این فیلم در بخش افق‌های جشنواره، 16 شهریور در ونیز برای نخستین‌بار به نمایش درآمد. کارگردان ابتدای «جنگ جهانی سوم» را دراماتیزه می‌کند به نوعی که «شکیب» شخصیت اصلی داستان که محسن تنابنده است با حرفه‌ای‌گری تمام توانسته نقش را بخوبی در بیاورد و یک غم خاصی را به مخاطب منتقل می‌کند. بخش عمده‌ای از داستان، سر صحنه تولید یک فیلم بد درباره هولوکاست، اتفاق می‌افتد که هومن سیدی توانسته کار خود را با یک کمدی سیاه آغاز کند اما رفته رفته روایت تیره‌تر می‌شود و به سمت تراژدی سوق می‌یابد.

باید گفت «جنگ جهانی سوم» در یک نمای کلی فیلمنامه صامتی به حساب می‌آید؛ صامت از این جهت که شخصیت‌ها چراغ خاموش کار خود را انجام می‌دهند؛ از سویی سکانس به سکانس هم به وسیله فیلمبرداری اضطراب در درون مخاطب رخنه می‌کند.

«جنگ جهانی سوم» همانطور که از اسمش پیداست گویی می‌خواهد ذات درونی «هیتلر» و بازآفرینی از شخصیت او داشته باشد؛ اینکه مخاطب نزدیک به 2 ساعت را باید با صحنه‌های پر از تلخی بگذراند و نتواند هیچ واکنشی به آن نشان دهد!

سیدی مانند نیکی کریمی، بازیگر بهتری است تا کارگردان. قصه «جنگ جهانی سوم» باید دچار تحول شود تا تحولی در بیننده ایجاد کند.

شاید بتوان گفت جامعه  ظرفیت پذیرش این مدل سناریوها و قصه‌هایی که نشأت گرفته از کلیشه و بازنمایی‌هایی اغراق شده است را ندارد. 

به نظر می‌رسد نباید تزریق اینطور جاه‌طلبی‌ها و صحنه‌هایی از خیانت و ظلم به معنی واقعی تداوم‌دهنده فعالیت‌های آینده هومن سیدی باشد. تکرار تاریخ در اشکال مختلف دستاورد یک مولف جاه‌طلب است که اتفاقا جاه‌طلبی کوچکی دارد. هومن سیدی بازیگر موفقی است ولی این مساله نباید باعث شود که کارگردانی خود را زیر سوال ببرد!