گروه فرهنگ و هنر: جمعه پانزدهم اردیبهشت 1402 بود که پهلوانان تهران لحظاتی ماندنی را برای گرامیداشت شهید غیرت رقم زدند.

پهلوانان تهران همه جمعند. وعده‌گاه، سجادیه بزرگ تهران در محله شوش است. حاج‌محمد خوشجان مجلس‌دار است. او از پهلوانان قدیمی تهران و ریش‌سفید جمع است. کوچک و بزرگ همه آمده‌اند. اینجا خبری از چهره‌های آنکارد شده و کت و شلواری‌هایِ یقه بسته تا انتها نیست. هر کسی با هر تیپی در اینجا هست. مجلس بی‌ریا و آزاد است. پهلوانان که وارد می‌شوند، رخصتی می‌گیرند و یکی در آن میان برای سلامتی‌شان ‌طلب صلوات می‌کند و کل مجلس، یکصدا صلوات می‌فرستند.

برخی با رفقایشان آمده‌اند یا شاید هم رفقا با پهلوان‌شان. ورودی سجادیه با گل و عکسِ جوانی مزین شده است. همه این پهلوانان و اهالی زورخانه گرد هم آمده‌اند تا در هفتمین روز شهادت حمیدرضا الداغی، یاد این شهید غیرت را گرامی بدارند. حتما ماجرای شهید الداغی را می‌دانید. او همان جوانی است که چندی پیش در شهر سبزوار، وقتی چند جوان برای ۲ دختر نوجوان مزاحمت ایجاد کردند؛ بی‌اهمیت از کنار این ماجرا عبور نکرد. او به ماجرا ورود کرد و با کسانی که برای ناموسِ مردم مزاحمت ایجاد کرده‌ بودند، درگیر شد و در این درگیری، حمیدرضا الداغی شهید شد.

در همان دقایق ابتدایی مجلس، برای دقایقی با حاج‌محمد خوشجان همکلام می‌شوم. از او می‌خواهم به عنوان ریش‌سفید مجلس، درباره شهید الداغی برایم بگوید و او اینگونه می‌گوید: «درباره این شهید صحبت کردن راحت نیست. کسی که جانش را برای دفاع از ناموس یک مملکت بگذارد، توصیفش در کلام نمی‌گنجد. امروز شهید الداغی و همه شهدای غیرت، نماد غیرت و شرف مردان ایرانی در طول تاریخ هستند. شهید الداغی را باید زنده‌کننده این حرکت دانست که مردان ایرانی از ناموس‌شان به اندازه دین‌شان دفاع می‌کنند. به قول ما زورخونه‌چی‌ها باید بگیم بابا دمت گرم. روحش با شهدای کربلا محشور شود».

پهلوان خوشجان درباره وجود مفاهیم جوانمردی و غیرت در جامعه ایرانی می‌گوید: «این مفاهیم به یقین در جامعه ما زنده است. اگر نبود که شهید الداغی را نداشتیم ولی باید به این مفاهیم کمک کرد و به آن اهمیت داد. باید فرهنگ و داشته‌ها و مرام‌های زورخانه را در جامعه مطرح کرد که ما سرمان، جان‌مان و مال‌مان فدای دین‌مان و دفاع از ناموس مملکت است. اگر از ناموس مملکت دفاع نکنیم، یقین بدانید اجنبی بر ما حکومت خواهد کرد». پهلوان خوشجان 72 ساله است. از او می‌پرسم در همین 72 سالگی، اگر در گوشه‌ای از این شهر یا هر جای دیگری از این کشور، ببینید کسی یا کسانی مزاحم ناموس مردم شده‌اند، چه واکنشی دارید؟

پاسخ خوشجان صریح و مشخص بود: «به مولا شاهرگ‌شان را با دندان می‌جوم. بروم در خیابان و ببینم کسی به ناموس مردم دست‌درازی کرده... یا علی مدد. باید باشد تا ثابت شود که چه خواهد شد. ما سینه‌سوخته‌های زورخانه از همه چیزمان برای دفاع از ناموس می‌گذریم». مجلس به اوج رسیده است. سجادیه مملو از جمعیت است. گروه گروه پهلوانان و اطرافیان‌شان می‌آیند، فاتحه‌ای می‌خوانند، دقایقی می‌نشینند و با صلوات مجلس را ترک می‌کنند تا جا برای گروه‌های بعدی باز شود.

دم در ورودی ۲ ردیف از بزرگان نشسته‌اند. آنها برای خوشامد و بدرقه آنجا هستند. یک ردیف را حاج محمد خوشجان در صدر ایستاده و ردیف مقابل را محمد محمودی رهبری می‌کند. محمد محمودی چهره آشنای کشتی کشورمان است. برای دقایقی هم با پهلوان محمودی همکلام می‌شوم. او می‌گوید: «شهید الداغی به همه‌ مدیران و مسؤولان و مردم ما درس جوانمردی داد. این شهید همان مسیری را رفت که شهیدان دوران دفاع‌مقدس رفتند. متاسفانه برخی می‌گویند آن دختر بی‌حجاب بوده است. مگر آقای خامنه‌ای نگفتند همه دختران این سرزمین چه آنها که حجاب کامل دارند و چه آنها که حجاب‌شان کامل نیست، دختران این سرزمین هستند؟ پس همه دختران ناموس ایران هستند».

در میان این همه پهلوان و لوتیِ شهر تهران، یک مدیر دولتی هم حضور دارد. سیداحمد عبودتیان، دستیار ویژه رئیس‌جمهور در امر مردمی‌سازی دولت، خیلی آرام و بی‌سروصدا و بدون هیچ تشریفاتی وارد مجلس می‌شود. به حاضران ادای احترام می‌کند و گوشه‌ای از مجلس می‌نشیند.

در گوشه‌ای از مجلس، با عبودتیان همکلام می‌شوم. او می‌گوید: «این مجلس متعلق به پهلوانان است. شهید الداغی پهلوان بود و طبیعی است پهلوانان هم برای او بزرگداشت بگیرند. مرام پهلوانی از دیرباز در بین ایرانیان بوده و همچنان هم هست اما ما باید در پرورش مرام و روش پهلوانی و گسترش این مسلک در بین جامعه بیشتر تلاش کنیم».