زهره فلاح‌زاده: چهارشنبه گذشته دومین فینال لیگ برتر هندبال ایران برگزار شد. به عنوان خبرنگار «وطن امروز» درست مثل فصل گذشته تصمیم گرفتم مسافتی طولانی را طی کنم و این دیدار حساس را که احتمال قهرمان شدن سپاهان در آن بود، پوشش خبری دهم. اسم من به عنوان خبرنگار رد شده بود و درست ۲۰ دقیقه پیش از آغاز مسابقه به مجموعه انقلاب و سالن هندبال رسیدم. قرار بر این بود بلافاصله پس از اهدای جام، به ورزشگاه آزادی و دیدار نیمه‌نهایی جام حذفی بین ۲ تیم استقلال و نساجی بروم. یک خبرنگار آن هم خانم قطعاً شرایط سختی دارد که بتواند در یک روز به ۲ مسابقه که مسیر پرترافیکی هم دارد، خود را برساند و سعی کند از نظر پوشش خبری با خبرنگاران آقا برابری کند اما برخلاف انتظار و درست برعکس فصل گذشته پشت در بسته سالن هندبال ماندیم.

ابتدا گفتند اجازه ورود هیچ خانم خبرنگاری به سالن داده نشده و باید بازگردید اما پس از مدتی پژمان نجات‌پور، مدیر روابط عمومی فدراسیون هندبال تنها چند خبرنگار از برخی خبرگزاری‌ها را وارد سالن کرد و نکته قابل تامل اینکه وقتی به او اعتراض کردم که ۶ خبرنگار هنوز وارد نشده‌اند، او با کمال تعجب گفت به من مربوط نیست.

من به همراه چند خبرنگار و عکاس باز هم ایستادیم که شاید بتوانیم بعد از دقایقی وارد سالن شویم اما مرغ آقایان یک پا داشت و اعلام کردند تنها ۷ خبرنگار و عکاس خانم اجازه ورود دارند اما دیری نگذشت که یک خبرنگار دیگر هم وارد سالن شد تا فدراسیون هندبال حرف خودش را هم نقض و از خط قرمزهای به قول خودشان عبور کنند تا خبرنگارانی که علاقه به ورودشان داشتند، پا به سالن بگذارند.

آن چیزی که باعث ناراحتی من و دیگر همکارانم شد، این بود که نجات‌پور نه تنها یک عذرخواهی از خبرنگاران پشت در سالن مانده نکرد، بلکه ما را حتی شهرستانی خطاب کرد.

بین خبرنگاران و عکاسانی که به سالن راه داده نشدند، تنها خبرنگاری بودم که اهل اصفهان نبودم و عجیب اینکه عکاس باشگاه سپاهان هم به داخل راه داده نشد. البته مدیر رسانه‌ای و روابط عمومی سپاهان باید اعتراض بیشتری می‌کردند تا حداقل عکاس باشگاه وارد سالن شود.

عجیب آنکه برخی همکاران خانم ما نه تنها پشت همکاران‌شان نایستادند، بلکه وارد سالن شدند و هیچ همدردی‌ای نکردند. عجیب‌تر اینکه پس از اتمام بازی و زمانی که قرار بود مراسم اهدای جام برگزار شود، آی‌دی کارت‌های پنهان شده ما پیدا شد و به خبرنگاران و عکاسی که تا انتهای مسابقه اطراف سالن هندبال بودند، داده شد که برای جشن قهرمانی حضور پیدا کنند‌. البته همکارانم به دلیل توهین و اتفاقات پیش آمده به نشانه اعتراض وارد سالن نشدند.

به هر حال نمی‌توان خیلی راحت از اتفاق روز چهارشنبه گذر کرد و به فدراسیون هندبال خرده نگرفت؛ فدراسیونی که یک جمله عذرخواهی هم در رسانه رسمی‌اش در باب این اتفاق ننوشت.

برای خبرنگاری که به سالن‌های ورزشی زیادی رفته است و برای پوشش رشته‌های مختلف تلاش می‌کند تا به عنوان یک خبرنگار کارش را انجام دهد، احترام دیدن از سوی مسؤولان حداقلی‌ترین خواسته است.

برای برگزاری مسابقات اگر خبرنگاری نباشد که آن رویداد را پوشش دهد، قطعاً مسؤولان و کارهای‌شان دیده نخواهند شد. از سویی خبرنگارانی که به داخل راه یافتند تنها می‌توانند برای پوشش خبر در سایت‌ها و خبرگزاری‌ها از روی هم کپی کنند و کارشان با یک روزنامه‌نگار بسیار متفاوت است.

در آخر؛ به امید آنکه نقش خبرنگاران خانم در ورزش ما پررنگ‌تر و احترام آنها حفظ شود‌. ما خبرنگاران تنها چیزی که از مسؤولان می‌خواهیم احترام است و بس؛ به امید آن روز.