سلسله مصدومیت‌ها سرانجام باعث خداحافظی زودهنگام یکی از چهره‌های بااخلاق فوتبال ایران شد. محمد انصاری، مدافع چپ پا و خوش‌قد و بالایی که سابقه چندین قهرمانی لیگ برتر و جام حذفی، 2 بار حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا و عضویت در هر 2 باشگاه سرخابی پایتخت کشورمان را دارد - هر چند که هیچ‌گاه به طور رسمی برای تیم بزرگسالان استقلال بازی نکرد - دیروز با انتشار متنی در صفحه شخصی‌اش به دوران فوتبال حرفه‌ای خود پایان داد. 

  وداع او با دنیای فوتبال در ۳۱ سالگی  بیش از هر چیزی به واسطه مصدومیت‌های مزمنی بود  که او را طی چند فصل حاشیه‌نشین کرد. این بازیکن خوش‌اخلاق که در فجرسپاسی شیراز و شهرداری تبریز پدیده شد، پس از پیوستن به پرسپولیس تهران 6 فصل پربار را بویژه تحت هدایت برانکو ایوانکوویچ پشت سر گذاشت اما 

به خاطر 2 مصدومیت سخت رباط صلیبی از ترکیب اصلی قهرمان ایران بیرون ماند به طوری که 2 سال پیش مجبور شد برای ادامه فوتبال خود راهی رفسنجان شود. او امیدوار بود کابوس مصدومیت در لباس نارنجی برایش پایان یابد اما یک تکرار شوکه‌کننده او را مدت‌ها از فوتبال دور کرد تا اینکه دیروز چهارگوشه مستطیل سبز را بوسید. انصاری بویژه زمانی مورد تقدیر هواداران فوتبال، فراتر از رنگ‌ها قرار گرفت که ‌طلب مالی سنگین خود از پرسپولیس را وقف فعالیت‌های خیریه کرد. او در متن خداحافظی‌اش، مصدومیت را اگرچه عامل رنج دلتنگی و دوری از ورزش محبوبش دانسته اما آن را مصلحت الهی خوانده و با اشاره به اینکه قصد دارد به نسل جدید فوتبال رسم جوانمردی و پهلوانی بیاموزد، تلویحا بر ورودش به عرصه مربیگری صحه گذاشت. متن کامل نامه خداحافظی محمد انصاری به قرار زیر است: 

سلام و نور و رحمت

از وقتی فوتبال حرفه‌ای را شروع کردم جز به سربلندی کشورم و شادمانی ملت عزیزمان فکر نمی‌کردم اگرچه از رهگذر این تفکر خداوند خیلی از آرزوهای من را هم برآورده کرد.

بر تن کردن پیراهن زیبای تیم‌ ملی، کسب 8 عنوان قهرمانی و 2 بار حضور در فینال آسیا همه و همه از جمله افتخارات بزرگی بود که به آنها می‌بالم. کسب این افتخارها را بعد از لطف و عنایت ویژه خدا، مرهون تجارب سرشار و تلاش‌های بی‌وقفه معمار بزرگ پرسپولیس برانکو ایوانکوویچ عزیز می‌دانم؛ مردی که ایران را وطن دوم خودش نامید و عاشق مردم ایران بود. از این مهم‌تر همه اینها مدیون هواداران پرسپولیس است؛ مهم‌ترین رکن بقای هر تیم که همیشه نقشی فراموش‌نشدنی در تاریخ پیشرفت این باشگاه داشته‌اند.

بازیکن‌ها در قلب هواداران‌شان زنده می‌مانند. می‌دانم که هم خداوند شاهد بود و هم سرخ‌دوستان فوتبال ایران که وقتی باشگاهم از خرید بازیکن محروم بود، پیشنهاد جذاب لیگ چین را که تأمین‌کننده تمام نیازهای مادی زندگی‌ام در سرتاسر عمر بود، نپذیرفتم و با عشق و افتخار در کنار تیم عزیزم و یاران فداکار و هواداران‌مان باقی ماندم و این انتخاب را به‌رغم فشار سنگین بازی در چند پست، وظیفه اخلاقی خود در قبال وطن و باشگاهم می‌دانستم.

مصلحت الهی این بود که بعد از مصدومیت در فینال آسیا دلتنگ زمین چمن بمانم. بی‌مهری‌ها و کم‌لطفی‌های یارانی که از آنها چشم یاری داشتم رنج دلتنگی را بیشتر کرد اما عکسی که با عصا با درد ناگفتنی کنار زمین و همراه پرسپولیس مانده‌ام به عنوان نماد افتخار زندگی فوتبالی‌ام همیشه نگه خواهم داشت.

امروز، دل به تقدیر خدای مهربان سپرده‌ام با قلبی که این روزها دلتنگ‌تر و رنج دیده‌تر است، می‌خواهم با این مستطیل سبز عزیز و خاطره‌انگیز زندگی‌ام خداحافظی کنم اما قلب و روح من هرگز از این قاب سبز جدا نخواهد شد. هرگز فریادهای پرشور و پرمهر هواداران تیمم را روی سکوها از یاد نخواهم برد. آن خاطره‌ها ارزشمندترین دارایی عمر فوتبالی من هستند که تحمل بی‌مهری‌ها را آسان می‌کنند. زبانم توان تشکر از پدرم، مادرم، همسرم و همه اساتید و مربیان و پیشکسوتان عزیز و هواداران بامعرفت و عاشق را ندارد. به موازات کناره‌گیری از حضور در زمین فوتبال، کماکان به خدمتم به عنوان یک سرباز کوچک کشور در ساحت پاک ورزش ادامه خواهم داد. امید دارم دعای خیر مردم بدرقه راه من و همه نونهال‌ها و نوجوان‌هایی باشد که تلاش می‌کنم در مدرسه فوتبال هادی، کنار دیگر یاران نیک‌دلم به آنها رسم جوانمردی و پهلوانی بیاموزم.

الحمدلله على کل حال

محمد انصاری