محبوبه رجبی: صنایع دستی به عنوان میراث زنده بشری در میان سایر هنرها دارای جایگاه و منزلتی بسیار متمایز است. باید گفت صنایع دستی و دنیای مد و لباس 2 صنعت جدا از هم و در عین حال به هم پیوسته هستند. استفاده از سبک و چاپ‌های سنتی و دوخت‌‌های تزئینی در انواع لباس، مانتو، کیف، کفش، شال، روسری و... همچنان مشهود و قابل پیشرفت است.

* ارتباط سبک سنتی و صنایع دستی با مد و لباس

با به وجود آمدن چند بخش مجزا، از جمله وزارت میراث فرهنگی و گردشگری، شورای ساماندهی مد و لباس، شورای عفاف و حجاب و... توسط سازمان‌های نظارتی، باعث شده تا مردم فکر کنند این مجموعه‌ها جدای از هم بوده، در صورتی که حوزه‌های صنایع دستی و مد و لباس مکمل و مرتبط هستند.

فارغ از پیشرفت چشمگیر صنایع دستی ایران در سراسر جهان به علت تنوع بالای رشته‌های هنری و نیز درجه یک بودن محصولات، استفاده از سبک سنتی و صنایع دستی در حوزه مد و لباس نیز در حال گسترش است. ایجاد غرفه‌های مد و لباس ایرانی در نمایشگاه‌‌های صنایع دستی کشور و همکاری طراحان با تولید‌کنندگان به آشنایی مردم با سبک سنتی در مد و لباس و نیز شناسایی سلیقه مخاطبان کمک شایانی کرده است. همچنین امروز استفاده از سبک سنتی در دنیای مد و پوشاک مدرن بسیار رایج شده و مورد استقبال عده زیادی از مردم بویژه جوانان قرار گرفته است. در این میان طراحان نیز در تلاش هستند با بررسی سلیقه‌ها و علایق شخصی جوانان، به طراحی لباس و اکسسوری‌های مدرن بر گرفته از سبک سنتی و محلی بپردازند. این حس تنوع‌طلبی توأم با گرایش به خودنمایی در محیط اجتماعی، تغییرات چشمگیری در نوع پوشش، آرایش، الگو، رفتار و اغلب گرایش‌های بشری را به همراه داشته است.

اگر این ظاهر جدید به شکل صحیح و در قالب فرهنگ ملی و مذهبی جامعه در اختیار وی قرار نگیرد، یا آنها را خلق یا از دیگران تقلید می‌کند، بنابراین هویت جدیدی را بدون توجه به آثار مخرب و غیرقابل جبران می‌پذیرد. هر شخص اگر در دوره نوجوانی و جوانی هر روز خود را به شکلی تازه درآورد و سبک زندگی خود را به روش جدید و متأثر از «طراحی و مد» تغییر دهد، هرگز هویت ثابت نخواهد داشت. از این رو باید با برنامه‌ریزی درست، آموزش صحیح از مقطع ابتدایی و آشنایی جوانان با تاثیرات منفی مدگرایی بویژه مد غربی، از آسیب‌های روحی و روانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مدگرایی در جامعه جلوگیری کرد.