نمایش میدانی «جهان بانو» که در بوستان ولایت تهران روی صحنه رفته، اثری است در ستایش زنان عفیف که نقشی تاریخی ایفا کردند و تا همیشه عهده‌دار این مسؤولیت عظیم هستند. پرده نخست نمایش، مخاطب را به مرکز فتنه‌های عالم می‌برد و بعد از مشخص شدن هدف روایت، سراغ بانو‌انی می‌رود که هر کدام مجموعه‌ای از خوبی‌ها و صفات نیک را در خود جمع کرده‌اند.

در فضای ملتهب شکل گرفته بر سر حجاب و عفاف و سردرگمی برخی دختران این خاک در پی یافتن الگویی بی‌نقص و البته جذاب، «جهان‌بانو» پیشنهاد متفاوتی در خود دارد و راوی زندگی زنان خاص به عنوان الگوهای برتر تاریخ بشریت است.

عفت و حیا ریشه در فطرت انسانی دارد و بشر از همان ابتدا با حیا و تسلیم امر الهی بوده است. حالا و در پی مغلطه‌ مفهوم آزادی توسط رسانه‌های خارجی، برای دختران‌مان این سوال پیش می‌آید که آیا واقعا آزادی در برهنگی است یا بالعکس، آزادی یعنی زیر بار ذلت نرفتن زن؟

او در «جهان بانو» می‌بیند حضرت آسیه(س)، همسر فرعون در بطن ظلم دوران، آنچنان شجاعانه می‌ایستد و از عقیده‌ حق یکتاپرستی قدمی عقب نمی‌آید و اکنون بعد از گذشت هزاران سال هنوز نامش زنده است. یا زینب کبری(س) در هیبتی محکم که از پدرش علی‌بن ابی‌طالب(ع) به ارث برده است، یزید را به تمسخر می‌گیرد و می‌گوید بعد از واقعه عاشورا چیزی جز زیبایی شهادت و جاوید شدن اسلام ندیده است. مخاطب این مصادیق را با آمار تجاوزات جنسی و خشونت‌های خانگی غرب که ادعای آزادی‌شان گوش فلک را کر کرده، مقایسه می‌کند، هم عقل و قلبش گواه می‌دهد که مفهوم آزادگی را در دل پوشش و حیا باید جست‌وجو کرد.

او متوجه خواهد شد انقلاب اسلامی،  بزرگ‌ترین مانع برای استعمارگران است و این حجاب و حیای زنان ایرانی و غیرت مردان‌شان است که راه نفوذشان را مسدود کرده و اجازه تجاوز به این حرم را نمی‌دهد. 

در نهایت مخاطب در نمایش «جهان بانو» شاهد روایتی ۲ساعته از زندگی زنانی است که تاریخ بشریت مدیون آنهاست. البته که الگوها دور از ذهن و غیرقابل دسترس نیستند! این الگوها همین الان هم هستند؛ مثل بانوان مدافع سلامت که دوشادوش مردان، با ایثار و استقامت‌شان، مسیر منحوس کرونا را در کشور تغییر دادند و سرانجام این بیماری سخت را مهار کردند. 

از دید فرهنگی، خلأ زیادی درباره معرفی الگوی زن تراز مسلمان به نوجوانان و جوانان دیده می‌شود که نمایش میدانی «جهان بانو» تا حد قابل قبولی از عهده‌ این مسؤولیت برآمده است. البته نباید منکر نواقص کار هم شد، مثلا عدم در نظر گرفتن مخاطب بزرگسال و ارائه محتوا در حد اطلاعات نوجوانان. 

بالا بردن کیفیت نمایشنامه، تشریح بیشتر هر شخصیت (ارائه روایت هر زن بطور مفصل و جداگانه)، بالا بردن درام و... نکاتی است که می‌تواند نمایش «جهان بانو» را بیش از پیش به استاندارد نزدیک کند و حتی در کشورهای غیرمسلمان اجرا شود. این نمایش ترجمان واقعی شعار زن، زندگی، آزادگی است و از این منظر هم برای مخاطب مسلمان کارکرد دارد و هم غیرمسلمان.