کد خبر: 265010تاریخ: 1402/4/27 00:00
خواب در وقت یاری امام، بیداری با لگد دشمن
حسین سعیدی: در روزهای آخر ذی‌الحجه در آستانه محرم سال 63 هجری اتفاقی دردناک در شهر مدینه افتاد که به «واقعه حره» معروف است. تاریخ و حوادث این فاجعه هولناک برای همه شیعیان و مسلمانان و بلکه همه حق‌جویان و عدالت‌طلبان عالم درسی بزرگ دارد. زمانی که سال 61 هجری پسر پیامبر نسبت به فساد یزید و حکومت بنی‌امیه به جهان اسلام هشدار دادند و از همه مسلمانان خواستند برای مقابله با یزید به‌پا خیزند و در کربلا با غربت و تنهایی با آن شکل فجیع به شهادت رسیدند، شاید کمتر کسی تصور می‌کرد کمتر از 2 سال بعد همان یزید دستور لشکرکشی به مکه و مدینه را صادر کند و حرمت کعبه و شهر رسول خدا را نگه ندارد. این فاجعه درسی جاویدان به همه مردم جهان بویژه مسلمانان و شیعیان داد: «کسی که هنگام یاری ولیّ (رهبر) خود بخوابد، با لگد دشمن از خواب بیدار خواهد شد».
اما ماجرای حره چه بود؟ پس از حادثه خونین کربلا و آگاهى مردم از ماهیت یزید و پلیدى و خباثت وى و اعلام قیام و جهاد از سوى «عبدالله بن حنظله» (غسیل الملائکه) و برخى دیگر از صاحب‌نفوذان، انقلاب خونینى در مدینه آغاز شد.
مردم مدینه نخست با عبدالله بن حنظله تا پاى جان بیعت کردند و آنگاه «عثمان بن محمد
بن ابوسفیان» والى مدینه را بیرون کردند. بنى‌امیه در منزل مروان بن حکم اجتماع کردند و همگى در آنجا محبوس شدند.
مردم مدینه یزید را از خلافت خلع کرده و به بدگویى و سب و لعن وى پرداختند. یزید که از ماجرا مطلع شد، لشکر عظیمى فراهم کرد و فرماندهى آن را بر عهده مردى خونریز به نام «مسلم بن عقبه» گذاشت.
این فرمانده سفاک، پس از محاصره مدینه، مقاومت آنان را درهم شکست و به قتل و غارت مدینه پرداخت و کشتار وسیعى را در این شهر به راه انداخت.
ابن اثیر مى‌نویسد: مسلم بن عقبه، مدینه را 3 روز بر لشکریانش مباح ساخت که هرگونه بخواهند در آن عمل کنند. آنان به کشتار وسیع مردم پرداخته و اموال آنان را نیز غارت کردند.
مسلم بن عقبه وقتى بر مردم مسلط شد، از آنان به عنوان بردگان یزید بیعت مى‌گرفت که اختیار اموال و خانواده آنها به دست یزید است که هرگونه بخواهد در آنها تصرف کند. هر کس امتناع مى‌ورزید، کشته مى‌شد. در این فاجعه از بزرگان مهاجر و انصار 1700 تن و از سایر مسلمین 10 هزار نفر به قتل رسیدند.
مورخان نوشته‌اند از بس مسلم بن عقبه خون بى‌گناهان را ریخت به «مسرف» (خونریز بى‌حد و حصر) معروف شد.
در این فاجعه به زنان مسلمان نیز بى‌حرمتى شد و جمعى از آنان مورد تجاوز قرار گرفتند.
یاقوت حموى در «معجم البلدان» مى‌نویسد: در این فاجعه مسلم بن عقبه، زنان را نیز بر سربازان خویش مباح ساخت.
سیوطى (دانشمند معروف اهل سنت) نقل مى‌کند حسن بصرى از این فاجعه یاد کرد و گفت: به خدا سوگند هیچ‌کس از آن حادثه نجات نیافت (یا کشته یا زخمى شد یا مورد آزار و توهین قرار گرفت) و گروه زیادى از صحابه و دیگر مسلمانان در آن ماجرا به قتل رسیدند. مدینه غارت شد و هزار دختر مورد تجاوز قرار گرفتند.
سپس از روى تأسف و اندوه گفت: «إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ».
آنگاه ادامه داد: این در حالى است که رسول خدا صلى‌الله علیه وآله فرموده‌اند:
«مَنْ أَخَافَ أَهْلَ الْمَدِینَهِ أَخَافَهُ‌الله وَ عَلَیْهِ لَعْنَهُ‌الله وَ الْمَلاَئِکَهِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ)؛ هرکس اهل مدینه را بترساند، خداوند او را مورد خوف و خشم خود قرار خواهد داد و لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر او باد!»