اوپنهایمر زمانی که در آزمایشگاه لوس آلاموس مشغول مدیریت پروژه ساخت سلاح هسته‌ای بود، برخی دانشمندان آمریکایی توماری را به وی درباره عواقب ساخت این سلاح و استفاده از آن در دیگر کشورها (مخصوصا ژاپن) مطرح کردند اما اوپنهایمر در پاسخ تاکید کرد وی به عالم «سیاست» کاری ندارد و مهم نیست این بمب بر سر چه کسانی و در چه کشوری ریخته می‌شود! 

در چنین شرایطی موافقت ژاپنی‌ها با اکران فیلم اوپنهایمر در این کشور مصداق عینی ذلت است. بدون شک بسیاری از شهروندان ژاپنی مخالف این روایتگری مکانیکی و بدون احساس از تاریخ کشورشان هستند؛ آن هم از حادثه‌ای دهشتناک که کمتر از یک سده (78 سال) از وقوع آن گذشته و برخی آثار و تبعات جسمی آن هنوز گریبانگیر نسل‌های بعد 2 شهر ناگازاکی و هیروشیما است. تاریخ را نه با هوش مصنوعی، نه با ساخت مدرن‌ترین ماشین‌های صنعتی و نه با ابزارهای رسانه‌ای نوین نمی‌توان تغییر داد. بدون شک عادی‌سازی ذهن شهروندان ژاپنی نسبت به فاجعه غیرقابل تصوری که در 2 شهر مهم این کشور رخ داده، پروسه‌ای نیست که بتوان آن را به اتمام رساند و بالعکس، عواقب چنین تلاش وقیحانه‌ای در آینده گریبانگیر مقامات ژاپنی خواهد شد. این اکران ذلت‌بار، به جای نشان دادن عزم صاحبان قدرت در توکیو  برای عبور از گذشته، نماد نگاه مکانیکی آنها نسبت به ارزش‌های بشری و انسانی است.