یک بانو، نماد حضرت زینب و بانوانی نماد بانوان حرم، پوشیه‌زده گوشه‌ای از مراسم بایستند... مثل زن‌های حرم که عقیله‌العرب را تنها نگذاشتند.

لشکر دمام‌زنان بیایند و علمدار، علم را تحویل بانو دهد... باشکوه بود و غمبار؛ درست مثل تاریخ!

چند ساعت بعد، دسته از در ورودی دانشگاه وارد دالان اصلی هیات شد.

5 بانوی نقاب‌زده به سمت دسته حرکت کردند و گوشه‌ای از دسته که خیمه‌ بانوان و جمع بانوان عزادار پشت سرشان ایستاده بودند، اندک اندک به دسته رسیدند. به جای فریادهای «حیدر حیدر» از میان دسته نوای «زینب زینب» بلند شد.

زمین و زمان دم گرفته بود و اشک‌ها روی گونه‌ها سر می‌خورد؛ گاهی از روی حسرت، گاهی از روی غم، گاهی از حجم شکوه تصویر....

روضه شروع شد:

گل من

یک

نشانی

در

بدن داشت...

اگر پیدا کنم

زیبا گلم را...

به آب دیدگان می‌شویم او را...

نمی‌دانم روضه‌خوان آشفته می‌خواند یا ذهن من نامنظم و

تکه‌تکه می‌شنید؟!

سوز سنج که بالا گرفت، صدای گریه‌ چند زن بلند شد.

انگار تاریخ به عقب برگشته بود و ذوالجناح با زین واژگون‌شده به خیمه رسیده بود.

غباری فضا را گرفته بود که نفس را تنگ می‌کرد، شاید هم غبار نبود، سنگینی این غصه و این روایت، فضا را سنگین کرده بود.

این نخستین اجرای بانوان کنار دسته‌ دمام‌زنی بود و ناهماهنگی‌هایش طبیعی بود. جمعیت زیادی به بازیگر نقش حضرت زینب نزدیک شده بودند و دید زیادی نداشتیم اما علمش بلند بود، به بلندای تاریخ، نه مثل هر شب که سنگینی دسته‌ چوبی علم نمی‌گذاشت یک بانو آن را بالا ببرد، بچرخاند و آهنگ رزم سر بدهد... آرام و باوقار.

مجلس تمام شد. دسته پراکنده شد و من به این فکر می‌کردم که ما حتی تصویر کاملی از سختی‌ها و بی‌حرمتی‌هایی که به بی‌بی جان شد را نتوانستیم نشان دهیم. دل‌مان نیامد به بازیگر بانو بگوییم علم را بالا ببر حتی اگر سنگین است! نتوانستیم حرفی از اجرای لحظات اسیری بانو بزنیم! بازیگردان گروه اجازه نداد حتی فکر اضافه کردن نقش اشقیا را بکنیم.

ما حتی نتوانستیم شبیه بانو شویم و همین ابتدای راه، کم آوردیم....

امشب از تماشای بانویی که مردان احترامش کردند و زنان دورش را گرفتند تا تنها نماند، گریستیم.

برای نقشی که اجرا نکردیم، گریستیم.

گریستیم تنها برای روضه‌هایی که در حافظه‌‌مان ثبت شده بود و بازیگر به جرقه‌ای آتش‌مان زد!