وقتی قرار بود قرعه از سید سوم خارج شود، همه ناظران می‌دانستند از این قرعه تنها تقدیر زودهنگام حذف از لیگ قهرمانان اروپا را می‌توان برداشت کرد. حضور بایرن مونیخ و بارسلونا در یک گروه کفایت می‌کرد تا هر نامی تنها نشان از حذف تیم سوم در گروه داشته باشد؛ گزینه نامطلوب به اینتر سیمونه اینزاگی افتاد. خوشبین‌ترین هواداران نراتزوری هم امیدی به صعود از مرحله گروهی نداشتند، آنها حتی بعد از شکست بارسلونای ژاوی در مه‌آتزا هم چندان به فردای روشنی نمی‌اندیشند. چراغ دقیقه90 نوکمپ روشن شد، جایی که 12سال قبل آبپاش‌های استادیومش با سوت پایان بازی فعال شده بودند تا دوآتشه‌های کاتالان، شاهد تسلیم‌شدن قهرمانان‌شان مقابل تیم 10 نفره شمال ایتالیا نباشند. تساوی 3-3 و صعود از مرحله گروهی تازه آغاز راهی بود که تا فینال استانبول و آخرین ثانیه فصل اروپا پی گرفته شد. اینتر سیمونه اینزاگی تنها به نبود یک سدمعبر از سوی لوکاکو نیاز داشت تا پرچم آرزوهایش را در رفیع‌ترین قله فوتبال جهان نصب کند. هرچه بود فصل عجیب 202۳-2022 برای آبی‌و‌مشکی‌پوشان به دراماتیک‌ترین شکل ممکن تمام شد اما همه باور کردند ققنوس فراموش شده نراتزوری‌ از خاکستر خویش برخاسته است. آنها شبیه‌ترین تصویر را به شعار آشنای سکوهای‌شان داشتند؛ پاتزا اینتر (اینتر دیوانه) دوباره مقابل دیدگان همه قرار گرفته بود، آنها واقعیت داشتند اما همه واقعیت نبودند، واقعیت بزرگ‌تر بحران پایان‌ناپذیر مالی در فوتبال ایتالیا بود. از اینجا به بعد داستان را همه می‌دانستند؛ فروش بازیکنان اصلی و خرید پیرمردهای تخفیف خورده بی‌تقاضای بازار.

مرکاتو برای اینتر شبیه یک درام گل‌درشت بود، همه رفتند، دست‌های اونانا از دروازه کوتاه ماند، سمیر بعد از 11 سال دستکش‌هایش را که یادگار روزهای تهیدستی باشگاه بود درآورد، میلان اشکرینیار که قرار بود تا قهرمانی اروپا در اینتر بماند و اسمش را از میلان به اینتر تغییر دهد راهی پاریس شد، بروزوویچ که همیشه دونده‌ترین بازیکن زمین بود عربستان را انتخاب کرد تا قدم‌های کمتر برای پول‌های بیشتر بردارد، دی آمبروزیو برای پایین آمدن میانگین سنی تیم بعد از 9 سال خداحافظی کرد و نهایتا لوکاکو به خاطر مذاکرات پنهانی‌اش با یوونتوس تبدیل به گزینه پررقابتی برای نخواستن شد که هیچ سکویی در میلان، تورین و لندن نامش را بدون توهین بر زبان نیاورد. پایان فصل نقل‌وانتقالات برای اینتر یک تجربه تکراری بود؛ بی‌ستاره‌تر از پارسال شدن داستانی است که اینتری‌ها شب‌های زیادی را با آن به خواب زمستانی رفته‌اند. با این حال هر قدر این داستان تکراری بود اما امیدها زنده‌تر از قبل به نظر می‌رسد؛ بیشتر نظرسنجی‌ها حکایت از آن دارد که هنوز دنبال‌کنندگان اخبار سری آ، اینتر را شانس اول قهرمانی فصل جدید می‌دانند. شخصیت گم‌شده نراتزوری با نمایش دیوانه‌وار سال گذشته پیدا شده و همین کافی است تا بسیاری سال 2024 را پایان انتظار اینزاگی برای قهرمانی در لیگ بدانند.

شنبه‌شب بازی اینتر و مونزا نخستین میدان رقابت اینتر در سال جدید بود. تمام بلیت‌های جوزپه مه‌آتزا از یک هفته قبل به فروش رسید. اینتر به‌رغم تمام تغییرات نمایش کم‌نقصی از خود نشان داد؛ جلوه‌ای از ناهماهنگی که خصیصه اول فصل است در تیم به چشم نیامد، لوتارو که در ششمین فصل حضورش بازوبند سنگین کاپیتانی را بر بازوانش بسته بود 2 گل پیروزی تیمش را زد. گل دوم اما با ارسال آرناتویچ به ثمر رسید؛ آخرین بازیکن فینال 2010 جام باشگاه‌های اروپا که هنوز از مستطیل سبز خداحافظی نکرده و در 34 سالگی به تیم ایام جوانی‌اش بازگشته است. اینتر به شکل محسوسی جوان‌تر از تیم سال گذشته است، به‌ندرت بازیکن بالای 30 سال دارد اما داستانش را سالخورده‌ترین بازیکن میدان رقم زد. شاید همین نشانی از تردید بر این فرضیه باشد که اینتر در سایه جوان‌سازی تیم موفق خواهد شد. هرچه هست پایان فصل نقل‌وانتقالات و خروجی‌های سنگین وزن و ورودی‌های کم‌نام و نشان، حکایت از آغاز یک عصر جدید دارد، شاید روزی رفتن ستارگان مثل درآمدن قرعه مرگ تبدیل به خاطره خوب آبی‌ومشکی‌ها شود.