زهره فلاح‌زاده: اگر یک سال پیش می‌گفتند کریستیانو رونالدو به حوزه خلیج‌ فارس و کشور عربستان خواهد آمد، همه با پوزخند از کنارش می‌گذشتیم و با خود می‌گفتیم حتما توهم زده‌اند اما نه‌تنها ستاره 16-15سال اخیر جهان به این کشور سفر کرد، بلکه نخستین سفر خارج از عربستان و حوزه خلیج‌ فارس  را هم تجربه کرد،  آن هم کجا؟ وطن ما ایران!

کریس به همراه یارانش روز دوشنبه با استقبال پر‌شمار  هوادارانش وارد ایران شد. هوادارانی که قرار بود به دلیل حفظ امنیت تیم، دورتر بایستند و حتی مسیر فرودگاه تا هتل را به چشم نبینند، حصار را کنار زدند و زودتر از هر مسؤول و خبرنگاری نظاره‌گر ورود ابرستاره سال‌های اخیر فوتبال جهان بودند. 

کریس که تنها ۲ بار تجربه رویارویی با تیم‌ ملی کشورمان را در جام‌جهانی داشته طبیعتا چیز زیادی از خلق‌و‌خوی ایرانیان نمی‌دانست. رونالدو نمی‌دانست که ایرانی‌ها برای دیدن حتی یک لحظه او حاضرند از مسیرهای صعب‌العبور و صخره‌های خطرناک بالا روند؛ مردمی که حتی حاضر بودند سایه او را ببینند و بگویند ما بالاخره کریس رونالدو را دیدیم. 

یکی دسته گلی گرفته بود که هیچ‌وقت نتوانست به دست رونالدو برساند و شاهد پژمرده‌ شدن آن بود. دیگری تابلوفرشی با چهره پدر کریس را با خود آورده بود اما او هم گرفتار سیل جمعیت شد و در رسیدن به او ناکام ماند.

جمعیت زیادی به هتل محل اقامت تیم النصر رفته بودند که البته منجر به شکسته شدن در هتل شد تا موج عظیمی از هواداران وارد لابی هتل شوند و صحنه‌هایی شکل بگیرد که زیبنده فرهنگ ایرانی نبود. در اینکه مردم ما به قول کاسترو، سرمربی النصر دیوانه‌وار طرفدار فوتبال هستند شکی نیست اما باید قبول کنیم هنوز نمی‌دانیم با غیرخودی چگونه رفتار کنیم.  اما در کنار این اتفاقات، حرکت مدیرعامل پرسپولیس و هدیه فرش چند میلیاردی به کریس رونالدو هم عجیب بود. باشگاه پرسپولیس و رضا درویش باید بدانند رونالدو به دعوت آنها به ایران سفر نکرده که بخواهند چنین هدیه گران‌قیمتی را نرسیده به دست او برسانند و عکس یادگاری بیندازند. رونالدو از تیم رقیب بود و نیازی به این بریز و بپاش نبود. حتی اگر قرار بر این بود هدیه‌ای به او دهند، این کار باید از طرف فدراسیون فوتبال انجام می‌شد. آن هم پس از اتمام بازی! همه این اتفاقات باعث شد یک تلنگر اساسی به همه ما بخورد که  زین پس رفتار مناسبی مقابل چنین میهمان‌هایی داشته باشیم. بهتر است خطایی به این پررنگی که در رسانه‌های مختلف جهان دیدیم، دفعات بعد تکرار نشود. 

در کنار همه اینها، باید به تمجید از رونالدو پرداخت. لبخند روی لب و عکس‌العملش در مواجهه با هواداران بی‌نظیر بود. رفتار کریس با دیدن پسر بچه‌ای که برای دیدنش گریه کرده بود یا دختر خانمی که با وجود معلولیت نقاش خوبی است و در این سال‌ها توانسته با وجود محدودیت‌ها تصویر او را بکشد، فوق‌العاده بود. رفتار ستودنی و متواضع بودن او باعث شد مورد تمجید همگان قرار بگیرد.  رونالدو نشان داد بزرگ‌تر از نامش، انسانیت و مردانگی اوست که باعث شده این همه هوادار برای لحظه‌ای دیدن او خود را به بالای صخره‌ها و تپه‌های بلند برسانند. 

از او مهربانی و فروتنی، از ما عشق و علاقه به معنای واقعی دیدیم. همین که او آمد و حالا می‌تواند روبه‌روی دوربین‌ها بنشیند و از کشور ما صحبت کند تا دنیا بداند اینجا نه جهنم ترسناک، بلکه بهشت مهربانی‌هاست، بهترین هدیه به مردم ما است.