سارا حسن‌زاده*: «اسم‌تان نیستِ» مامور جلوی گیت متوجهم می‌کند که پاییز است. سرمای اول صبح می‌دود در جانم. بی‌معطلی می‌پرسم «مگه می‌شه؟ دوباره نگاه می‌کنید؟» مامور عادت دارد به این اتفاق. من اما عادت ندارم. آماده نیستم. برای واقعه آماده نیستم، برای دیدار، برای اتفاقات بزرگ. دلهره دارم. مثل شب امتحان، مثل شب مسابقه یا شب خواستگاری یا لحظه زیارت. جایی که باید ادب کنی، وقتی که باید درس پس بدهی، یا ساعتی که به مراد می‌رسی. چیزهای غیرعادی، اتفاقات غیرروزمره، رخدادهایی که ویژه‌اند، دلهره می‌آورند و اضطراب می‌سازند. برای ما که مسؤول و مدیر و وزیر و وکیل نیستیم، دیدار با رهبر انقلاب، مثل رسیدن به یک چشمه است؛ پس از ساعت‌ها عطش، حتی اگر بارها و بارها از فاصله‌ای دور دیدار حاصل شده باشد. 

چند دقیقه گذشته؟ دوباره به ساعت نگاه می‌کنم. مخاطبان گوشی‌ام را بالا و پایین می‌کنم. هوا سرد نیست اما من سردم شده. نگرانم اما شوقی که بی‌خوابی دیشب را رقم زد و سحرخیزی صبح را، سر پا نگهم می‌دارد. خودم را مشغول می‌کنم به تماشای آنهایی که اسم‌شان هست. آنهایی که بی‌معطلی می‌روند تا در‌های بعدی حسینیه. با همه تفاوت در چهره‌ها و لباس‌ها، همه در لبخند مشترکند، در حال خوب، در سرزندگی، در نشاط. دیروز هم دیده بودم‌شان. در سالن اجلاس سران. پای حرف‌های رئیس‌جمهور و دیگران در سی‌وهفتمین کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی. ابداع امام خمینی رحمت‌الله علیه در سال 1365 که ۴ دوره با مدیریت سازمان تبلیغات اسلامی برگزار شد و بعد از تأسیس مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی به ابتکار آقا، زیر نظر مجمع کار می‌کند. 

اسم من هم پیدا می‌شود، مثل همه لبنانی‌ها،‌ پاکستانی‌ها، اندونزیایی‌ها، عراقی‌ها، سوری‌ها، روس‌ها، ایتالیایی‌ها، سودانی‌ها، هندی‌ها، تانزانیایی‌ها، بحرینی‌ها، ترکیه‌ای‌ها و حتی سعودی‌ها. مثل همه وحدت از مرز و زبان و حتی رابطه سیاسی فراتر رفته. گوشی‌ام را تحویل دادم و تا در اصلی حسینیه دویدم. نباید از امت عقب می‌افتادم. حسینیه پیش رو نزدیک شده و هوا خنکای بهاری پیدا کرده بود. سعی کردم خودم را جلوی جمعیت بکشم تا آقا را خوب ببینم. در تقلای محترمانه‌ای که دارم، به «وجیها» برمی‌خورم. دختر پاکستانی دوست‌داشتنی دانشجوی دکترای دانشگاه ادیان و مذاهب که دیروز با او آشنا شدم. 

وجیها می‌گفت همه ما مسلمان‌ها فرزندان امام زمان(عج) هستیم. در حکومت حضرت همگی خواهر و برادر واقعی حساب می‌شویم و باید مثل اعضای یک خانواده با هم صمیمی باشیم و کار همدیگر را راه بیندازیم. پرسیدم «وجیها حس امروزت چیه؟» وجیها نگاهی به سن جلوی حسینیه انداخت و گفت «می‌دونی واقعا آقا رو مثل یه پدر دوست دارم و فکر می‌کنم دوست داشتنش دوست داشتن امام زمانه. هر کی یار امام زمان باشه، همین حس رو بهش دارم». بعد به من لبخند زد و گفت «دیشب خواب آقا رو دیدم. به آقا گفتم باید من رو شفاعت کنید. آقا انگشترش رو درآورد و بهم هدیه داد». با دیدن اشک‌های وجیها، بغضم گرفت. بغلش کردم. سرم روی شانه دختر شیعه پاکستانی، چشمم افتاد به نوشته‌ای که خانمی از بلوچستان روی دست‌هایش نوشته و بالا گرفته بود. به وجیها نشانش دادم. بالاخره نشستم در گوشه‌ای. پشت سر همسران و مادران شهدا. آرمیتا رضایی‌نژاد و همسر شهید علی‌محمدی سریع به چشمم آمدند. کنار دستم خانمی که مدرس حوزه بود از تانزانیا بهم لبخند زد. با انگلیسی دست و پا شکسته با هم حرف زدیم. ۴ فرزند داشت. بی‌ هیچ سوالی از ضرورت وحدت گفت و آیه «لاتفرقوا» را برایم خواند. می‌گفت خیلی از هم دور مانده‌ایم. این دوری به خودمان ضربه می‌زند. دختر خانمی با پوشش و شلوار ورزشی آمده بود؛ از مازندران. قهرمان تنیس روی میز بود. از اینکه بعضی دوربین‌های عکاسی روی او زوم کرده بودند معذب بود. گپ کوتاهی زدیم، رفاقتی و کوتاه. می‌ترسیدیم لحظه ورود آقا را از دست بدهیم. نپرسیدم شیعه است یا سنی، همه مسلمانیم. روی کنده‌های زانو خودم را کشیدم تا کنار همسر شهید علی‌محمدی. سلام و احوالپرسی کردم. خانم دکتر بغلم کرد. چقدر صمیمی و مهربان و متواضعند. همسر شهید پای‌شان درد می‌کند. از یکی از نیروهای حفاظت می‌پرسم صندلی‌ای نیست؟ خانمی که کنار دستم نشسته و جای بهتری دارد، سریع جابه‌جا می‌شود و جایش را به همسر شهید می‌دهد. اینجا دردها مال همه است. همه مرهم و هم‌درد و همراه یکدیگرند. اینجا امت در مقیاس کوچک شکل گرفته است.