باربد بهراد: دیدار ملوان و پرسپولیس یک بازی بسته با رویکرد دفاعی منطقی تیم میزبان بود که در نهایت با تساوی بدون گل به پایان رسید. ملوان مقابل پرسپولیس با برنامه خاصی وارد میدان شد و بخوبی حفره‌های کنار زمین را که قدرت اصلی پرسپولیس است بست. آنها در فاز دفاعی به سیستم 1-4-5 رو می‌آوردند که برتری عددی در تمام زمین را برای ملوانی‌ها به همراه داشت. حضور بازیکنان ملوان و نحوه آرایش آنها در زمین نشان از آنالیز خوب کادرفنی این تیم از پرسپولیس داشت. آنها زمانی که در فاز دفاعی بودند با 3 مدافع مرکزی و 2 بازیکن کناری چینش خط دفاعی را کامل می‌کردند و 2 بازیکن مرکزی خط هافبک در نزدیک‌ترین فاصله به مدافعان مرکزی قرار می‌گرفتند. اما کلیدی‌ترین نقش را 2 هافبک کناری ملوان در این مسابقه داشتند که در زمان حضور توپ در هر سمت زمین، یکی از بازیکنان برای پرس حضور پیدا می‌کرد و روی دست مدافع کناری قرار می‌گرفت و بازیکن سمت مخالف به مرکز زمین نزدیک می‌شد تا برتری عددی و پرس در میانه میدان با نفرات بیشتری شکل بگیرد. با سیستمی که ملوان در این مسابقه در نظر گرفته بود، هر بازیکن این تیم یک بازیکن نزدیک خود داشت و در صورت اشتباه در یارگیری یا دریبل خوردن، فرصت کافی برای جبران و بازگشت به جریان مسابقه در اختیار آنها قرار می‌گرفت. این 2 بازیکن نقش ویژه دیگری هم داشتند. در زمان دریافت توپ و انتقال به حمله در سریع‌ترین زمان ممکن روی دست مهاجم هدف قرار می‌گرفتند تا با دریافت پاس، زمینه‌ساز ضدحمله باشند. دلیل اصلی حضور محمدرضا سلیمانی به جای سهیل فداکار هم همین موضوع بود که ملوان در نیمه اول سعی داشت با ارسال مستقیم پشت دفاع حریف را هدف قرار دهد اما عملکرد خوب کنعانی‌زادگان باعث شد تغییر تاکتیک دهند و بازیکن فیزیکی‌تر به نام محمدرضا سلیمانی را به میدان بفرستند تا با کنترل توپ و راه انداختن هافبک‌های کناری، این تیم را در موقعیت گلزنی قرار دهد. ملوان با این روش بازی در جریان مسابقه شانس زیادی برای گلزنی نداشت و بیشتر به دنبال کسب یک امتیاز مسابقه بود اما نیم‌نگاهی به ضدحملات هم داشت؛ این اتفاق در ثانیه‌های پایانی بازی رقم خورد و بازیکنان ملوان در شرایط 6 به یک با مدافع پرسپولیس قرار گرفتند. این مسابقه از لحاظ تاکتیکی یکی از مسابقات خوب لیگ بود که در نهایت ملوان به آنچه می‌خواست رسید. 

* ریکاوری نیاز اصلی پرسپولیس

تا قبل از این، مسابقات لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا به گونه‌ای برگزار می‌شد که پرسپولیس بعضا 20 روز دور از مسابقه رسمی می‌ماند اما حالا باید هر 4 روز یک بار به میدان برود. در بندر انزلی و مقابل ملوان یکی از ضعیف‌ترین و بی‌حال‌ترین نمایش‌های پرسپولیس در 2 فصل اخیر را تماشا کردیم. مسابقه‌ای که انتظار می‌رفت حداقل با ورود امید عالیشاه و مهدی ترابی در نیمه دوم به عنوان عناصر تهاجمی تعیین‌کننده، شرایط تیم یحیی گل‌محمدی در فاز حمله بهتر شود و از سکون و انفعال عجیب نیمه نخست فاصله بگیرد اما پرسپولیس غیر از یک ربع پایانی مسابقه، کیفیت پایینی ارائه داد و شاید با در نظر گرفتن مجموع دقایق مسابقه و تعداد موقعیت‌های بهتر حریف، از اینکه یک امتیاز گرفته هم نباید چندان ناراضی باشد. 

سرمربی قرمزها  در صحبت‌های خود پس از این مسابقه اشاره خاصی به چرایی انفعال تیمش در فاز حمله نکرد و بیشتر به کیفیت تیم حریف اشاره داشت. البته روی این نکته تاکید داشت که تیم برتر میدان بوده اما آمار مسابقه چنین چیزی را نشان نمی‌دهد و آن چند درصد برتری در مالکیت توپ چیزی نیست که بتوان به آن استناد کرد. 

با این وجود شاید خستگی را بتوان یکی از دلایل ضعف پرسپولیس در این مسابقه دانست. پرسپولیس از شروع مسابقه حال و هوای بازی‌های قبلی را نداشت و هرگز کوبنده ظاهر نشد. ریتم پایین و سرعت نامناسب بازی در انتقال توپ از دفاع به حمله تا حدودی ناشی از خستگی بازیکنان بود، چرا که پرسپولیس 5 روز قبل در یک بازی آسیایی سنگین مقابل استقلال تاجیکستان که با 9 نفر دفاع می‌کرد، دوئل 100 دقیقه‌ای پرفشاری را پشت سر گذاشته بود. 

با در نظر گرفتن اینکه از این پس تا 8 دی و تعطیلی لیگ، پرسپولیس باید هر 4 یا 5 روز یک بار در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا به میدان برود، این نمایش ناامید‌کننده در انزلی می‌تواند یک زنگ خطر و آلارم برای یحیی و تیمش باشد. حالا ریکاوری مناسب و درست بیشتر از هر چیزی به کار این تیم می‌آید و پرداختن به جزئیات آن و در نظر گرفتن مقدمات لازم برای اجرای دقیقش نسبت به پرداختن به مسائلی مثل بازگشت به ناهار لاکچری ارجحیت دارد؛ نکته‌ای که یحیی در کنفرانس خبری پس از بازی به آن اشاره کرد. 

پرسپولیس پنجشنبه در فاصله 4 روز از بازی سخت انزلی باید مقابل صنعت نفت در خانه بازی کند و اگر قرار به ارائه همان ریتم کند و انفعال در فاز حمله باشد، پیروزی در این مسابقه نیز حتی با حمایت هواداران دشوار خواهد بود. به نظر می‌رسد در فوتبال ایران حتی بزرگ‌ترین تیم‌ها قابلیت انجام مسابقه هر 4 روز یک بار و حفظ کیفیت لازم در این سطح فشرده را ندارند و این مساله حتی درباره تیم پرمهره و دارای امکاناتی مثل پرسپولیس نیز مشهود است. تا همین 3-2 هفته گذشته همین تیم پرسپولیس از نداشتن مسابقه رسمی  و دوری از شرایط مسابقه برای مواجهه با رقبای آسیایی گلایه می‌کرد اما حالا که مسابقات پشت هم برنامه‌ریزی شده، باید منتظر هنر مربیان در ارائه متدی متنوع و کارگشا جهت ریکاوری ذهنی و بدنی بازیکنان باشیم، اگرنه گره‌ها برای بازگشت به صدر جدول لیگ و صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان کورتر خواهد شد.