نعمت‌الله سعیدی: «هر که را صبح شهادت نیست شام مرگ هست بی‌شهادت، مرگ با خسران چه فرقی می‌کند» در همین بیت بود که زنده‌یاد و زنده‌جان شهید سلیمانی بغض کرد و زد زیر گریه و همین جا بود که فرو ریختم و تصور کردم دارم از حسادت دق می‌کنم! حس شدیدی از ندامت و پشیمانی که همواره و همه جا مثل گردبادی از خوره در درونم می‌چرخد و به دیواره‌های ذهنم فشار می‌آورد... واقعا لازم بود حالا چلغوزی چون تو عارف و حکیم و لودرالمتکلمین و هالک الملحدین و... فیلسوف همه‌چیزدان شود؟ قبل‌تر، لازم بود منتقد فرهنگی و نظریه‌پرداز رسانه شوی؟ قبل‌تر، لازم بود منتقد ادبی و سینمایی و «هر چه شد از این دست» شوی؟ تا: لازم بود شعر و شاعری را کنار بگذاری؟!... و فرو ریختم! نه، اگر می‌دانستم از این جنس شعرها هم هنوز می‌شود گفت، سر جای خودم می‌ماندم و به اندازه گلیم خودم زبان‌درازی می‌کردم! به من چه که مبانی ژورنالیسم را پدرسوخته‌های انگلیسی و فرانسوی و... بویژه همین صهیونیست‌های لعنتی پایه‌گذاری کرده‌اند؟! به من چه که کسی گوش نمی‌کند: «خبر» و خبرنگاری «کشتی بادبانی»‌ است، نه «کشتی بخار» که موتورش را روشن کنی و سکانش را به هر طرف که دلت خواست بپرخانی؟! تولید خبر دیگر چه جور مزخرفی ا‌ست؟! خبر کشف می‌شود یا تولید؟! مگر «توفان الاقصی» فیلم سینمایی جنگی است که مخاطب را شرطی کرده‌ای «چرا حزب‌الله حمله نمی‌کند» و «چرا یمن بیکار مانده است» و «چرا خود ایران ورود نمی‌کند» و... چرا هر چه موشک در هر کجا داریم را یکدفعه شلیک نمی‌کنیم؟! وقتی پدر اسرائیل با این عملیات «فراتر از قدرت تخیل هالیوودی‌ها» حسابی گور به گور شده و مثل سگ در گل عر عر می‌کند، چرا باید حمله کنیم و نجاتش دهیم؟! چرا صبر نکنیم او حمله کند و خودش را نابود؟!