حزب جمهوری‌خواه که بیش از یک قرن است امواجی از احساسات انزواطلبانه بوده است، بار دیگر بر سر تعهدات ایالات متحده در خارج از کشور متلاشی شده است. حتی قبل از اینکه حماس جنگ دیگری را در 7 اکتبر آغاز کند، جمهوری‌خواهان از جنگ اوکراین عقب‌نشینی کردند. اکنون مایک جانسون، رئیس جدید مجلس نمایندگان، با اصرار بر ارسال کمک‌ها فقط به اسرائیل در حال حاضر - و مشروط کردن آن به کاهش بودجه داخلی - در حالی که میچ مک‌کانل، رهبر اقلیت سنا همچنان می‌خواهد این لایحه را به کمک به اوکراین مرتبط کند، شکاف جدیدی را باز کرده است اما حتی مک‌کانل هم اکنون می‌خواهد این پول را به بودجه‌های جدید برای امنیت مرزهای داخلی گره بزند.

دموکرات‌ها در حمایت از تلاش‌های جاه‌طلبانه و تا حدودی ترسناک جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده برای نشان دادن قدرت نظامی در ۳ جبهه بزرگ بین‌المللی، قوی‌تر ایستاده‌اند: موضع اوکراین در برابر روسیه، جنگ اسرائیل علیه حماس و دفاع از تایوان در مقابل چین. 

تمام این نبردهای جدید در کپیتال هیل یک حلقه بسیار قدیمی برای خود دارند. در مواقع بحران‌های استرس‌زا به حالت پیش‌فرض خود بازمی‌گردند و به مرام بنیان‌گذاران[آمریکا] یعنی اجتناب از درگیری‌های بیش از حد خارجی بازمی‌گردند و احتمالاً طبیعی است که این بحث‌ها در حال حاضر اتفاق می‌افتد. با توجه به اینکه اخیرا جنگ اسرائیل علیه حماس به این ترکیب اضافه شده است، ایالات متحده بار دیگر به طور جدی در خارج از کشور درگیر شده است. مشکل این است که مناظرات کنونی در واشنگتن - اگر بتوان آنها را اینگونه نامید - کاملا نامنسجم بوده است.

جمهوری‌خواهان نمی‌توانند تصمیم بگیرند آیا می‌خواهند جمهوری‌خواه قدیمی جنگ‌طلب دفاعی یا جمهوری‌خواه جدید انزواطلب مثل دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق باشند. در همین حال، دولت بایدن دچار بحران هویت است. فقط در یک سال گذشته، دولت از رویکرد خود در جدا شدن از خاورمیانه بعد از خروج از افغانستان و انتقال بار امنیتی به اروپا با اشتراک هزینه‌های کمک به اوکراین و تعهد به حمایت کامل از اسرائیل خارج شده است؛ اتفاقی که امروز در خاورمیانه می‌تواند به یک جنگ گسترده تبدیل شود.

بایدن همچنین آمریکا را وارد یک جنگ سرد جدید با دومین کشور قدرتمند جهان، چین کرده است (به ‌رغم تلاش‌های اخیر در دولتش برای نزدیک شدن به پکن) اگرچه بایدن قصد دارد اواخر ماه جاری در اجلاس همکاری اقتصادی آسیا - اقیانوسیه (APEC) در سانفرانسیسکو با شی‌جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین دیدار کند اما او در سیاست مهار جدید در قبال چین، تعهد آتش‌افروزانه برای دفاع از تایوان را پذیرفته و تمرکز ناتو را به شرق آسیا گسترش داده است. همان‌طور که بایدن در سخنرانی 19 اکتبر خود در دفتر بیضی کاخ سفید اعلام کرد، ایالات‌متحده دوباره «ملت ضروری» برای جهان شده و آمریکا بار دیگر خود را به عنوان زرادخانه دموکراسی در جهان به جلو می‌برد. این گفته در زمانی است که پایگاه دفاعی - صنعتی آمریکا منقبض شده و آماده نیست، اقتصادش با کسادی روبه‌رو است، و در داخل سیاست آن قطبی و فلج شده است.

استفان ورتهایم، دانشمند علوم سیاسی در بنیاد کارنگی استدلال می‌کند از زمان جنگ دوم جهانی، ایده ایالات‌متحده درباره انترناسیونالیسم به طور مهلکی با ایده حفظ سلطه نظامی جهانی ایالات متحده آمیخته شده است. در نتیجه ما نمی‌توانیم راهی برای فرار از نقش پلیس جهانی پیدا کنیم، حتی اگر این نقش، اقتصاد و هویت ملی ما را بشدت تحت فشار قرار دهد. همین غرور منجر به شکست آمریکا در حمله به عراق در 20 سال پیش شد و امروز می‌تواند با گستردگی بیشتری به فاجعه جدیدی در خاورمیانه، اروپا و هند - اقیانوس آرام( Indo-Pacific) منجر شود و این تا حدودی همان چیزی است که باعث ایجاد هشدار در کپیتال هیل شده است.

ورتهایم می‌گوید تاکنون بایدن بر اساس آنچه دانشمندان علوم سیاسی «مدل بازدارندگی درگیری» می‌خوانند، عمل کرده است اما خطر فزاینده این است که ایالات متحده در عوض به «مدل مارپیچی» کشیده شود، زیرا اوضاع از کنترل خارج می‌شود. ورتهایم گفت: «فکر می‌کنم چیزی در حال تغییر است، زیرا هزینه‌های حفظ آنچه بایدن «ملت ضروری» می‌نامد در حال حاضر بسیار بالا رفته است و خطرات آن بسیار بیشتر از آنچه است که در دهه 1990 بود.

ورتهایم خاطرنشان می‌کند این یک طنز  برای آمریکایی‌هاست، زیرا ایالات متحده در بیشتر عمر 247 ساله‌اش، تا حد زیادی خود را یک کشور استثنایی می‌دید، زیرا خود را هژمون نظامی نمی‌دید. قابل درک است که چرا هیچ کشوری با شیوه‌ای که واشنگتن بعد از جنگ دوم جهانی و پس از نابودی آلمان و ژاپن به سمت آن کشیده شد، ابزار و اراده‌ای برای بازسازی و حفظ نظام بین‌المللی نداشت.

آمریکایی‌ها با پذیرش دائمی این نقش از 1945 به بعد، متوجه نشدند کشورشان «فراتر از قدرت خلاصی، در تمام جنگ‌های منافع و دسیسه‌ها» گرفتار خواهد شد، همان‌طور که جان کوئینسی آدامز (ششمین رئیس‌جمهور آمریکا در سال‌های 1829-1825) در سخنرانی معروف خود در سال 1821 هشدار داده بود؛ جایی که گفت ایالات‌متحده هرگز نباید «در جست‌وجوی هیولاهایی برای نابود کردن» باشد و همان‌طور که آدامز پیش‌بینی کرد: «اصول اساسی سیاست آمریکا به طور نامحسوسی از آزادی به زور تغییر خواهد کرد». تقریبا همین هم اتفاق افتاد. پس از کسب چنین قدرتی با زور، دست کشیدن از آن دشوار بود، بویژه با داشتن یک مجموعه غول‌پیکر دفاعی - صنعتی که در اختیار ایالات متحده قرار گرفته بود. بنابراین مدت‌ها پس از جنگ دوم جهانی و سپس جنگ سرد که با پیروزی ایالات متحده به پایان رسید، تقریبا هیچ چیز تغییر نکرده است. ورتهایم می‌گوید: «ایالات متحده تصمیم گرفت زمانی که هزینه‌ها و خطرات کم بود، نیروهای خود را در سراسر جهان پراکنده کند و ساده‌لوحانه فکر می‌کرد پایان تاریخ است و قدرت آمریکا باعث واکنش‌های خشونت‌آمیز نخواهد شد». این یک فرافکنی درباره قدرت ایالات متحده بود.

هژمونی ایالات متحده پس از جنگ سرد لزوما برانگیختن چنین واکنش‌هایی نبود اما مطمئنا پس از اینکه دولت‌های متوالی، اعم از جمهوری‌خواه و دموکرات، به طرز بدی با مسائل برخورد کردند، این اتفاق افتاد. گسترش بی‌رویه ناتو به سمت مرزهای روسیه و تهاجم غیرموجه به عراق، قدرت ایالات متحده را به عنوان یک حافظ صلح قابل اعتماد بی‌اعتبار کرد و به روسیه و چین کمک کرد راه خود را ادامه دهند.

منبع: فارن‌پالیسی

***