علی‌محمد هنرمند: آنچه در جریان جنایات جنگی رژیم صهیونیستی در غزه بر فلسطینی‌ها گذشته و می‌گذرد خارج از تمام تجربیات تاریخ است. جنایت‌پیشه‌ترین جانیان تاریخ نیز به‌ندرت توانسته‌اند لیست بلندی از جنایات اینچنینی را در یک موقعیت جغرافیایی کوچک و بازه زمانی 40 روزه به نام خود ثبت کنند. بعد  از استفاده آمریکا (به عنوان مهم‌ترین حامی اسرائیل) از بمب اتم در هیروشیما و ناگازاکی، هیچ دولت دیگری در طول تاریخ مرتکب این میزان قتل در زمان و مکان محدود نشده بود. حمله موشکی به بیمارستان و جدیدا زمینی هدف قرار دادن پناهگاه‌های سازمان ملل، ممانعت از ورود آب، دارو و سوخت به غزه محاصره، هدف قرار دادن خبرنگاران (مانند آنچه روز گذشته در لبنان اتفاق افتاد) و مواردی از این دست، بزرگ‌ترین کلکسیون جنایت علیه بشریت را برای رژیم صهیونیستی ثبت کرده است. با مجموع این اوصاف، قائل شدن حدی بر جنایت‌پیشگی مشی صهیونیست‌ها تلاشی باطل است. تاریخ این رژیم مجعول گواهی می‌دهد صهیونیست‌ها موجودیت خود را بر جنایت و ایجاد هراس از جنایت مضاعف بنا نهاده‌اند. اشغالگران در برهه‌های مختلف حتی برای اینکه مردم فلسطین و دیگر کشورهای منطقه را به هراس بیندازد، دست به جنایاتی‌ زده‌اند که در چارچوب نظامی هم قابل دفاع نبوده است. با این حال به موازات ضربه ترمیم‌ناپذیر و بی‌سابقه‌ای که این رژیم در «توفان الاقصی» از مقاومت فلسطین دریافت کرد، مرتکب بی‌سابقه‌ترین جنایات جنگی نیز شده است. در یک فقره به شهادت رساندن 63 نفر از خبرنگاران و عکاسان حاضر درغزه و شمال لبنان، نشان واضحی از این واقعیت بود که صهیونیست‌ها به دنبال انتقام از جامعه خبری به علت عیان کردن ذات این جنایتکارانه‌شان بوده‌اند. در این فضا سوای این جنایت‌پیشگی، آنچه بار دیگر در فضای سیاسی کشورها و از جمله در ایران اثبات شد، بی‌اعتباری گزاره‌هایی بود که جریانات غربگرا در دهه‌های گذشته بارها به آن استناد کرده بودند.

فاجعه غزه بار دیگر این واقعیت را ثابت کرد که نهادهای بین‌المللی پیش از هر چیز خود را به حفظ استیلای قدرت غرب متعهد می‌دانند. 

به بیان دیگر، از آنجا که رژیم صهیونیستی پادگان نظامی آمریکا در غرب آسیا به حساب می‌آید و یکی از مهم‌ترین کارویژه‌هایش تضعیف ملل اسلامی است، حتی پس از کشتن بیش از 100 نیروی سازمان ملل هم مصونیت دارد. نهادهای حقوق بشری که دستگیری جاسوس - خبرنگارها را برای کشورهای دیگر با شدیدترین ادبیات محکوم می‌کردند و انواع جوایز را برای آنها اختصاص می‌دادند، حالا با چشمانی باز به ذبح اطلاع‌رسانی در پوشش ترور خبرنگاران نگاه می‌کنند.