امیرحسین کاربخش‌راوری متولد 1379 تهران و دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات انگلیسی است. نخستین تجربه حرفه‌ای و بلند وی را کارگردانی و نویسندگی مستند «وداع با اسلحه» رقم‌ زده و در جشنواره فیلم عمار شرکت کرده ‌است.

امیرحسین کاربخش‌راوری، نویسنده و مستندساز در گفت‌وگو با خبرنگار «وطن امروز» گفت: فرق «وداع با اسلحه» با سایر مستند‌هایی که در حوزه «فلسطین» کار شده‌اند، این است که ما به ماجرای «صلح» پرداختیم اما سایر مستند‌ها درباره «جنگ» صحبت می‌کردند. سعی ما این بود که هم در روند موضوع و هم در هدفی که داریم، یک «کلیشه‌زدایی» انجام بدهیم و به همین خاطر، روی موضوع «صلح» دست ‌گذاشتیم. سایر مستند‌ها تاکنون به جنگ و جنایات اسرائیل پرداخته و یک‌طرفه به موضوع نگاه کرده‌اند. اما ما در ساخت این مستند سعی کردیم تا دو طرف این نزاع را به روایت خود وارد کنیم و اجازه دهیم در نهایت خود مخاطب تصمیم‌گیرنده باشد. سعی ما بر این بود که تنها قصه را روایت ‌کنیم به جای اینکه کاری شعاری انجام دهیم و برخوردی کلیشه‌ای با موضوع داشته‌ باشیم. کاربخش‌راوری در پاسخ به چرایی انتخاب این موضوع برای مستند «وداع با اسلحه» گفت: نو بودن و اینکه کسی در کشور ما، درباره موضوع صلح بین این دو طرف، کاری نساخته‌بود، باعث شد تصمیم به ساخت این مستند بگیریم؛ در حقیقت این موضوع، بهترین گزینه برای کار بود. 

وی افزود: باید در موضوع «فلسطین»، عبارات سنگین دانشگاهی را کنار‌گذاشت. صحبت‌های کارشناسان در بحث فلسطین، بسیار سخت و ثقیل هستند و آنها غالبا از عبارات کلاسیک و آکادمیک استفاده می‌کنند. این عبارات به صورت عامه تبدیل نمی‌شود تا برای مردم معمولی قابل فهم باشد. در مستند «وداع با اسلحه» تلاش داشتم به زبان قابل فهم برای همه اقشار صحبت ‌کنم. 

این مستند‌ساز حوزه فلسطین گفت: بحث فلسطین به یک گروه ویژه سنجاق شده ‌است. عام شدن قضیه فلسطین و گذار از حالت کنونی که در آن موضوع فلسطین تنها معطوف به «روز قدس» می‌شود، بهترین کار است برای اینکه بتوانیم همه اقشار را با این موضوع درگیر ‌کنیم. 

 کاربخش‌راوری ادامه داد: مشکلی که در بحث فرهنگی ما وجود دارد، این است که به برخی از موضوعات فقط به شکل مقطعی نگاه می‌کنیم و می‌پردازیم. در صورتی که اکثر موارد فرهنگی، نیاز دارند که به آنها به صورت «روندی» و جاری پرداخته ‌شود. برای مثال هالیوود درباره جنبش «ال‌جی‌بی‌تی‌ها»، چندین سال است که به صورت مستمر دارد فعالیت می‌کند؛ هالیوود این موضوع را فقط به یک روز محدود نکرده ‌است. آنها سریال‌ها، فیلم‌های مستند و فیلم‌های سینمایی بسیاری در این زمینه کار کرده‌اند. فرهنگ‌سازی، با نگاه مقطعی انجام نمی‌شود؛ برای تحقق آن باید جریانی مستمر وجود داشته ‌باشد. اینکه تمام بار فرهنگ‌سازی روی دوش «روز قدس» باشد و همه چیز را برای این روز بگذاریم، صحیح نیست. اگر آرمان ما واقعا فلسطین باشد، باید حضور فلسطین در زندگی ما به یک روند تبدیل شود اما اگر واقعا این آرمان را نداشته ‌باشیم، همان «روز قدس» کفایت می‌کند. 

کارگردان جوان ضمن تاکید بر گستردگی ابعاد موضوع فلسطین، اشاره‌ کرد: ما حتی فلسطین را به گروه خاصی در منطقه غرب آسیا محدود کرده‌ایم؛ در صورتی که بحث فلسطین، کاملا یک بحث «انسانی» است. همانطور که ما می‌بینیم در پی جنایات اسرائیل، 11 هزار «انسان» شهید شده‌اند. نگاه ما به موضوع فلسطین، نباید تنها از منظر منطقه خودمان، یا منظر ایران یا اعراب و یا حتی اسلام باشد. فلسطین، متعلق به «انسان‌های» فلسطینی است و مورد غصب قرار ‌گرفته است. به‌خاطر همین جنبه انسانی موضوع است که بسیاری افراد از سراسر دنیا، حتی آمریکا، به تبلیغ و حمایت از فلسطین می‌پردازند.

وی ادامه داد: توصیه من به مستند‌سازانی که می‌خواهند در زمینه فلسطین کاری انجام‌ دهند، همان توصیه قبلی است؛ از کلیشه‌ها عبور‌ کنند. ممکن است برای این کار، مجبور به پژوهش بیشتر شوند اما نتیجه حاصل، نتیجه‌ای بسیار لذت‌بخش‌تر و مفید‌تر خواهد ‌‌بود و هم اینکه برای مخاطب دلنشین‌تر می‌شود.

کاربخش‌راوری در پایان به عنوان توصیه‌ای برای جشنواره عمار گفت: اینکه امسال به واسطه عملیات «توفان الاقصی» بحث فلسطین داغ شده و موضوع فلسطین بین یکی از موضوعات آثار قرار گرفته ‌است، کفایت نمی‌کند و این جشنواره باید از آن فراتر رود. پرداختن به آرمان فلسطین در جشنواره عمار باید به یک روند و جریان تبدیل شود. در سال‌هایی که بحث فلسطین، کمتر مطرح است و برد رسانه‌ای کمتری دارد، نباید در جشنواره نیز این موضوع مورد غفلت قرار ‌گیرد؛ باید به همان پررنگی زمان‌های ویژه، به آن پرداخته ‌شود. می‌تواند یک جایزه یا بخش جداگانه، فقط مربوط به بخش فلسطین در جشنواره اختصاص‌ یابد.