گروه فرهنگ و هنر: همزمان با هجدهمین سالروز درگذشت استاد «مرتضی ممیز» پدر گرافیک ایران، مراسم بزرگداشتی با حضور هنرمندان و خانواده این هنرمند در خانه هنرمندان ایران برگزار شد. 

در این مراسم محمدمهدی عسگرپور، مدیرعامل خانه هنرمندان ایران ضمن قدردانی از حضور هنرمندان و خانواده این هنرمند گفت: به جهت عرض ادب و به نمایندگی از بقیه انجمن‌های عضو شورای خانه هنرمندان ایران در این جلسه صحبت می‌کنم. از خانواده استاد ممیز تشکر می‌کنم که هر سال بانی خیر شده و سبب می‌شوند علاقه‌مندان به این استاد بزرگ حوزه گرافیک و تجسمی گرد هم آیند و دقایقی را با هم بگذرانند. نسبت استاد ممیز با خانه هنرمندان، نسبتی انکارناشدنی است. ایشان نه فقط در کالبد خانه هنرمندان هستند و گالری مهم ما در این مجموعه به نام ایشان است، بلکه بخش قابل توجهی از روح خانه هنرمندان پیوند جدی با زندگی و نام استاد ممیز دارد.

عسگرپور در ادامه با اشاره به زنده نگه داشتن یاد و خاطره این هنرمند در خانه هنرمندان اظهار داشت: ممکن است برخی دوستان گاهی به یاد ایشان بیفتند اما ما تقریبا هر روز به یاد ایشان هستیم، زیرا نام یکی از گالری‌های خانه هنرمندان ایران، به نام استاد ممیز است و ایشان یکی از موسسان اولیه خانه هنرمندان نیز بوده است. به همین دلیل وقتی در جلسات این چنین از هنرمندانی که از دست داده‌ایم، یاد می‌کنیم، می‌گوییم زنده هستند و واقعیت امر هم همین است.

مدیرعامل خانه هنرمندان ایران در ادامه صحبت‌هایش بیان کرد: درباره برخی از این اساتید بدون اغراق باید این حرف را زد. واقعیت این است که تصور نبودن استاد ممیز هم تصور عبثی است. ایشان انگار کاملا حضور دارند. امثال ما باید بگوییم خوش به حال‌مان که در دوره‌ای زیست کردیم که استاد ممیز بودند و ما از نزدیک ایشان را دیدیم. برای همه آرزوی موفقیت دارم. برای استاد بزرگ‌مان، آقای ابراهیم حقیقی نیز آرزوی طول عمر و سلامتی دارم.

در بخش بعدی این مراسم، ابراهیم حقیقی با توجه به علاقه نسل جوان به ممیز گفت: چقدر خوب است که این همه از جوانان سالن را پر کرده‌اند. قطعا درک درستی از معلمی دارند که اگرچه معلم مستقیم آنها نبوده اما معلم همه ما بوده است. معلم‌های خوب، دانشجویان خوبی را تربیت می‌کنند که معلم‌های خوبی می‌شوند و مدرسه‌های خوبی درست می‌کنند. وقتی سال ۴۸ مرتضی ممیز، بنیان رشته گرافیک را در دانشکده هنرهای زیبا گذاشت، کاری کارستان کرد.

این هنرمند همچنین افزود: به قول یکی از دوستان، شکرگزار حرفه‌ای هستیم که مرتضی ممیز به آن آبرو بخشید و با تلاش خود برای آن انجمن و تعاونی درست کرد، دانشکده‌اش را رونق بخشید و دانشجویان بسیاری را تربیت کرد. اگر به عنوان یک حرفه آبرومند در تمام جهان، ما هم به این حرفه مشغولیم، قطعا شکرگزار و خوشحالیم و به آن افتخار می‌کنیم. سال‌ها چقدر زود می‌گذرند؛ سال ۴۷ با مرتضی ممیز به عنوان معلمم آشنا شدم. سال ۴۸ نیز با مصطفی اسداللهی که یکی از نخستین دانشجویان دانشکده گرافیک دانشگاه هنرهای زیبایی بود که مرتضی ممیز تاسیس کرد، آشنا شدم.

حقیقی در ادامه بیان کرد: 54 سال از آن روزی که دوستی‌ام با مصطفی اسداللهی آغاز شد، می‌گذرد و باید بگویم می‌توان او را یکی از یادگارهای درخشان مرتضی ممیز نام برد. هر وقت ممیز فکر می‌کرد باید کاری کند، مصطفی اسداللهی یکی از کسانی بود که باید کنارش می‌بود. یکی از تلاش‌های مهم مرتضی ممیز معرفی گرافیک ایران به اروپایی‌ها بود. او واقعا کار کرد و این اتفاق افتاد و اکنون از گرافیک ایران به عنوان یکی از گرافیک‌های شاخص جهان نام می‌برند. این چیزی جز تلاش‌های مرتضی ممیز نبود و ما همچنان با غرور مدیون او هستیم.

او ادامه داد: اگرچه مصطفی اسداللهی امروز در ایران زندگی نمی‌کند اما همچنان حضور پررنگی در گرافیک ما دارد. تعداد نشانه‌هایی که مصطفی اسداللهی طراحی کرده، به قدری است که ما هنوز بدون آنکه بدانیم کار مصطفی اسداللهی هستند، با آنها سر و کار داریم. پوسترها عمر کوتاهی دارند اما نشانه‌ها در فرهنگ هر مملکت باقی مانده و جزو ذات زندگی هر قوم و ملتی می‌شود و مصطفی در این قضیه بسیار تاثیرگذار است. تاثیر مهم دیگر مصطفی تدریس بود. از وقتی فارغ‌التحصیل شد و برای ادامه تحصیل به پاریس رفت. بعد از ۴ سال برگشت و مشغول تدریس شد. تصور می‌کنم مصطفی بیش از ۲ هزار دانشجو تربیت کرده است.

حقیقی در پایان گفت: این چیزی نیست جز آموزه‌هایی که همه ما از مرتضی ممیز یاد گرفته‌ایم. منظورم این پایداری و تربیت کردن بوده که جزو وظایف ما است. او در ما عادت ساخت که این را وظیفه بشماریم. برای اینکه جز این حرکت‌ها نیست که سبب پایدار ماندن فرهنگ یک مملکت ‌می‌شود. کار فرهنگی کردن، تداومی بدون چشمداشت و بدون دستمزد می‌خواهد. مصطفی اسداللهی از مرتضی ممیز آموخت. فکر می‌کنم خیلی از ما نیز بتوانیم این حرفه را برای فرهنگ مملکت‌مان پایدار نگه داریم.