«کلودین گی» رئیس دانشگاه هاروارد که پیش از این به بهانه مماشات در مقابله با اعتراضات ضداسرائیلی برای استعفا تحت فشار قرار گرفته بود، این بار به سرقت علمی متهم و مجبور شد از سمتش کناره‌گیری کند. کلودین گی که 53 سال دارد، در جلسه استماعی در کنگره آمریکا که ماه گذشته برگزار شد، آنطور که لابی‌های رژیم اسرائیلی انتظار داشتند، آنچه را افزایش موج «یهودستیزی» در دانشگاه‌ها خوانده شد، محکوم نکرد. گی در آن جلسه در پاسخ به سوالی درباره اینکه آیا برای شعارهای ضداسرائیلی دانشجویان تدابیر تنبیهی در نظر می‌گیرد یا خیر، گفته بود: این سخنان «نفرت‌پراکنانه» هستند اما هاروارد خود را به آزادی بیان متعهد می‌داند. بعد از این موضع‌گیری فشارها بر او برای استعفا افزایش یافت. با وجود این، 700 عضو هیات علمی دانشگاه در نامه‌ای از او حمایت کردند و دانشگاه اعلام کرد به ‌رغم جنجال‌ها او در شغلش باقی خواهد ماند. بعد از ناکام ماندن آن تلاش‌ها کلودین گی به سرقت ادبی و علمی در مقاله‌های علمی - پژوهشی متهم شد و فشارها بر او به اندازه‌ای افزایش یافت که او روز گذشته اعلام کرد از سمتش کناره‌گیری می‌کند. استعفای گی مورد جدیدی از افزایش فشار بر دانشگاه‌ها در آمریکا برای همراهی با اسرائیل است. قبل از او، «الیزابت مگیل» رئیس دانشگاه پنسیلوانیا بابت محکوم نکردن شعارهای دانشجویان مجبور به استعفا شده بود. اواخر آذرماه دانشگاه هاروارد از رئیس این دانشگاه حمایت کرده بود. هیات‌مدیره دانشگاه هاروارد حمایت خود را از ادامه ریاست کلودین گی پس از اظهاراتش در جلسه استماعی در کنگره درباره یهود‌ستیزی اعلام کرد. هیات‌مدیره 11 نفره دانشگاه هاروارد در بیانیه‌ای تاکید کرد که حمایت خود را از ادامه ریاست گی بر این دانشگاه اعلام می‌کند. در این بیانیه آمده بود: ما با اطمینان اعلام می‌کنیم خانم گی رئیس خوبی برای کمک به احیای جامعه ما و پرداختن به موضوعات اجتماعی بسیار جدی است که ما با آنها مواجه هستیم. بر اساس این گزارش، خانم گی یکی از ۳ رئیس برجسته دانشگاهی بود که پس از ادای شهادت در جلسه استماعی در کنگره، درباره افزایش یهود‌ستیزی در محوطه این دانشگاه پس از آغاز جنگ بین اسرائیل و حماس در ماه اکتبر، مورد انتقاد قرار گرفت.

علاوه بر خانم گی، «الیزابت مگیل» رئیس دانشگاه پنسیلوانیا و «سالی کورن بلوث» رئیس موسسه تکنولوژی دانشگاه ماساچوست نیز در این جلسه استماع حضور داشتند و در مقابل کمیته‌ای از نمایندگان کنگره شهادت دادند. در این جلسه، این ۳ نفر در تلاش برای حفظ حق آزادی بیان در پاسخ به پرسش یکی از نمایندگان درباره اینکه آیا درخواست برای نسل‌کشی یهودیان، منشور اخلاقی دانشگاه‌های تحت ریاست آنها را درباره موضوع قلدری و آزار و اذیت نقض خواهد کرد، پاسخ «بله» یا «خیر» قطعی و صریح ندادند. چند روز پس از این جلسه، درخواست استعفای مگیل و گی مطرح شد. خانم مگیل پس از این جلسه پرسش و پاسخ در کنگره، ابراز تاسف کرد. در نهایت 4 روز پیش خانم مگیل، رئیس دانشگاه پنسیلوانیا به دلیل حمایت نکردن از اسرائیل مجبور به استعفا شد. در بیانیه هیات‌مدیره دانشگاه هاروارد آمده بود: ما در هاروارد آزادی بیان آکادمیک داریم و درباره عقاید قوی خود که در آن اعمال خشونت علیه دانشجویان و ایجاد اختلال در برگزاری کلاس‌های درس تحمل نمی‌شود، متحد هستیم.  

بر اساس این گزارش، روسای دانشگاه‌های آمریکا تحت فشار زیادی از سوی جامعه یهودیان و گروه‌های طرفدار فلسطین قرار دارند. جامعه یهودیان دانشگاه‌ها را به تحمل یهود‌ستیزی و طرفداران فلسطین نیز آنها را به داشتن دیدگاهی خنثی و منفعلانه در قبال اهداف‌شان متهم می‌کنند. پیش‌تر نیز یک خبرنگار آمریکایی به دلیل پوشش تظاهرات حامیان فلسطین در دانشگاه آریزونا از سوی پلیس دستگیر شده بود. در همین ارتباط پایگاه عبری‌زبان میدیا با اشاره ضمنی به عصبانیت شدید تل‌آویو و حامیان صهیونیستش در آمریکا، اعلام کرد شماری از فارغ‌التحصیلان این دانشگاه در نامه‌ای سرگشاده به مسؤولان آن نسبت به حمایت دانشجویان و دانشگاه از حماس و رویکرد سامی‌ستیزی آن اعتراض و جالب‌تر اینکه خواستار اعمال آزادی بیان در دانشگاه شده‌اند.

«بیل ایکمن» در نوشتار خود که به صورت نامه‌ای سرگشاده برای مسؤولان دانشگاه در این رسانه منتشر شده، خطاب به مسؤولان دانشگاه ادعا می‌کند: از 7 اکتبر شما در دانشگاه هاروارد بر آزادی بیان تاکید دارید اما این آزادی بیان باعث شد شما اجازه انتشار گفتمان‌های تهدید و خشونت در دانشگاه را بدهید. دانشجویان در آنجا خواهان انتفاضه هستند و از عملیات فلسطینیان علیه اسرائیلی‌ها حمایت می‌کنند. وی ادامه می‌دهد: دانشجویان دانشگاه هاروارد خواستار از بین رفتن اسرائیل از دریا تا رودخانه هستند. او سپس می‌نویسد: درست است که دانشگاهی که من از آن فارغ‌التحصیل شده‌ام آزادی بیان را تضمین می‌کند اما چنین گفتمان‌‌هایی برای ما غیرقابل قبول و حتی شرم‌آور است. این نویسنده سپس ادعا می‌کند: باید بگویم دانشگاه هاروارد سال‌هاست دیگر جایی برای ابراز آرا و پذیرش تمام نظرات نیست. ظاهرا هاروارد به مکانی تبدیل شده است که در آن تظاهرات نفرت‌آفرین تشویق شده و اجازه ابراز آرای مخالف(!) در آن داده نمی‌شود. او سپس به شکل ضمنی اعتراف می‌کند: وقتی از هیات علمی دانشگاه در رابطه با دلایل پنهان تسامح دانشگاه با تظاهرات ضداسرائیلی در داخل دانشگاه پرسیدم، به من پاسخ دادند این رویکرد در دانشگاه حاکم است که اگر یک سفیدپوست باشی در داخل دانشگاه به تو به دید یک سرکوبگر نگاه می‌کنند، به ساکنان اصلی و بومیان هم به عنوان کسانی می‌نگرند که نیازمند تحقق عدالت و دریافت خسارت هستند، صهیونیست‌ها همان سفیدپوستان هستند، پس در این چارچوب آنها از اسرائیل بدشان می‌آید. نویسنده بعد از آن هم از رئیس دانشگاه می‌پرسد: چرا تظاهرات فقط علیه اسرائیل است، چرا به بقیه مشکلات در خاورمیانه یا جهان پرداخته نمی‌شود، مگر فقط فلسطینیان هستند که کشته می‌شوند؟