عباس عسکری‌ساری*: پدری تجربه عجیبی است. بچه‌ها در دوره‌های مختلف سنی رفتارهای مختلف و روحیات متفاوتی دارند که برای پدر شیرینی‌ها و سختی‌های گوناگونی را شکل می‌دهد. از یک طرف تربیت فرزند وظیفه پدر است، از طرف دیگر نوع مواجهه با فرزند اثرات گاه برخلاف غرض پدر را روی فرزند می‌گذارد.  از یک سو لازم است پدر برای اداره خانواده رهنمودها و خطوط راهنمایی مشخص کند تا شخصیت خانواده در مواجهه با جامعه درست شکل بگیرد و امور خانواده بسامان باشد، از سوی دیگر الزام رعایت این خطوط با هر ابزاری می‌تواند کیان خانواده را در خطر قرار دهد.

در این مسیر فرزند در دوره‌های سنی مختلف و بر اساس تیپ‌های شخصیت گوناگون در مواجهه با رهنمودها و خطوط قرمز تعریف شده از سوی پدر خانواده  وضعیت عدم تمکین یا تمرد و حتی مقابله با رهنمودها و خطوط قرمز به خود می‌گیرد.

در دوران کودکی پدر این عدم تمکین و حتی تمردها را تحمل می‌کند و شیطنت‌ها را مایه رشد شخصیتی می‌بیند و برای پاسخ به غر زدن‌های دیگران  لبخند می‌زند که کودکند، گوش نمی‌کنند، شما تحمل کنید.  اما فرزند به نوجوانی که می‌رسد با هدف تلاش برای تقویت قدرت تحلیل و برنامه‌ریزی در فرزند در مقابل عدم تمکین او، وقت برای گفت‌وگو و بحث می‌گذارد اما همچنان در مقابل تمردها لبخند می‌زند و از دیگران می‌خواهد تحمل کنند و گاهی تشر مصنوعی می‌زند. اما وقتی فرزند به سن کار و زندگی می‌رسد، در مقابل تمردها و عدم تمکین‌ها اگر پدر فهمیده‌ای باشد و خیره‌سری یا سبک‌سری فرزند را نتواند مهار کند، لبخند تلخی می‌زند و می‌گوید گوش نمی‌کنند. یک جورهایی معنی درماندگی می‌دهد، چرا که فرزند را با تادیب و شلاق نمی‌شود هدایت کرد، گاهی مجبوری صبر کنی تا سر به سنگ تجربه بخورد تا بفهمد و سر به راه شود، البته تلخی و بی‌اعتباری حاصل از نتیجه عملکرد فرزند، برای پدر است. 

در بازدید رهبری معظم از نمایشگاه توانمندی‌های تولید داخل، از پنجره فرصتی که صنعت ICT برای کشور ایجاد کرده تا فاصله با کشورهای پیشرفته را با سرعت طی کنیم، گفتم و اهمیت سرمایه انسانی در این حوزه و حساس بودن این سرمایه همچون عطر که فقط با باز بودن شیشه از دست می‌رود، چه رسد که شیشه را به سنگ بزنند. از تحت فشارهای گوناگون بودن این سرمایه با بهانه‌های واهی؛ از امنیتی و نظارتی و پیشگیرانه و در نهایت گله کردم که به ‌رغم این همه تاکید ایشان بر حمایت از بخش خصوصی و خارج شدن دولت از رقابت با بخش خصوصی و دوری کردن از مانع‌سازی برای این بخش، بویژه در سخنرانی‌های  ابتدای سال، باز همچنان دولتی‌ها و ستادی‌ها و بنیادی‌ها با شدت مشغول موازی‌سازی برای بخش خصوصی هستند و ادارات مشغول مانع‌سازی.