گروه فرهنگ و هنر: سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر در حالی وارد سومین روز خود می‌شود که امسال با توجه به مدت‌زمان برگزاری در 5 روز، به یکی از کم‌زمان‌ترین دوران‌های این رویداد حوزه موسیقی بدل شده است. جشنواره‌ای که روزگاری همانند همتای تئاتری و سینمایی‌اش طی 10 روز برگزار می‌شد، رفته‌رفته به 8، 7، 6 و در این دوره به 5 روز تقلیل یافت. صد البته که سال گذشته و در دوره سی‌وهشتم با توجه به شرایط اجتماعی شاهد برگزاری یکی از بهترین و با کیفیت‌ترین ادوار این رویداد موسیقی کشور بودیم اما آنچه بسیار قابل توجه است مدت‌زمان کم این رویداد با توجه با شاخه‌های متعدد و مختلف این حوزه است؛ از موسیقی سنتی و پاپ گرفته تا سرود، زنان، نواحی و... که این رشته هنری را به یکی از پربخش‌ترین رویدادهای فجر بدل کرده است. هر یک از این شاخه‌ها، مخاطبان خاص خود را دارد و طبیعی است برای پرداخت بهتر به این شاخه‌ها، باید زمان کافی را به گروه‌ها و فعالان آن اختصاص داد که بتوانند در تخصصی‌ترین رویداد این حوزه، عرض‌اندام کرده تا علاوه بر یک اجرای حرفه‌ای، بحث‌هایی چون اعتلای فرهنگی یا فرهنگ‌سازی گسترده و جذب حداکثری برای علاقه‌مندان به این شاخه‌ها در مطلوب‌ترین شکل ممکن خود رقم بخورد.

از سوی دیگر، تعدد سالن‌ها و تالارهای درگیر با این اجراها، این امکان را به مدیران جشنواره می‌دهد که شاخه‌های مختلف را به موازات یکدیگر پیش ببرند و زمان کافی را در اختیار آنها قرار دهند، بنابراین با این نگاه هم می‌توان به منتقدان افزایش روزهای جشنواره موسیقی حق داد و هم چندان پشت مدیران جشنواره را در اتخاذ این تصمیم خالی نکرد اما نکته‌ای که حائل این ۲ نظر وجود دارد آنکه جشنواره موسیقی فجر، مهم‌ترین و بزرگ‌ترین رویداد موسیقایی کشور است که اتفاق‌های خوشایند بسیاری را در هر دوره خود رقم می‌زند، بنابراین چندان برای پرنسیب جشنواره و پروسه اجرایی شدن اهداف عمیق آن شایسته نیست که بخواهد طی 5 روز برگزار شود، آن هم در شرایطی که جشنواره‌هایی چون فیلم یا تئاتر فجر طی 10 روز و تجسمی نیز طی 20 روز برگزار می‌شود. این رویکرد در شرایطی که موسیقی، از اهمیت بسزایی برخوردار است و گستردگی مفهومی بسیاری دارد، ضریب می‌خورد و دامنه توقعات را بیشتر می‌کند.

البته در این بین، بحث‌هایی چون اقتضائات مالی مطرح است و اینکه بودجه کنونی شاید اجازه برگزاری با تعداد روزهای بیشتر را به جشنواره ندهد که در این زمینه هم باید اذعان کرد چطور جشنواره‌های دیگر می‌توانند طی ۱۰ و ۲۰ روز برگزار شوند، آن‌ وقت برای موسیقی، محدودیت بودجه مطرح است؟ آن هم جشنواره‌ای که با فروش بلیت بویژه در بخش پاپ که ویترین است، درآمدزایی داشته و می‌تواند بخش‌هایی از هزینه‌ها را پوشش دهد. ضمن اینکه در بحث‌هایی چون سالن نیز به دلایلی چون دولتی بودن کاربری آن، هزینه‌ها طوری نخواهد بود که سنگینی چندانی را ایجاد کند.

البته حضور وزیر ارشاد در نخستین شب جشنواره آن هم در اجرای ارکستر ملی ایران به رهبری همایون رحیمیان و خوانندگی سیدمحمد معتمدی نشان از اهتمام و علاقه ویژه آقای وزیر به حوزه موسیقی دارد؛ حوزه‌ای که بی‌تردید با توجه به تخصص معاونت هنری آن به جرأت می‌توان اذعان کرد موسیقی طی سال‌های اخیر از رشد و شکوفایی قابل توجهی برخوردار شده است. به عنوان نمونه در همین دوره فارغ از انتقادات وارده پیرامون مدت‌زمان برگزاری آن، حضور گروه «راهیش بهاراتی» از هندوستان برای اجرای ترانه‌های راجستان، «سردار سولیف» و «زوراروف »از ازبکستان، «نیکولاس فن‌پوکه» از کشور هلند، اجرای رسیتال پیانوی با حضور «هایک ملیکیان» از ارمنستان در بخش بین‌الملل،  ندای تفتان اثر محمد ریگی‌پناه از سیستان‌وبلوچستان، سرنا و دهل با اجرای رمضانعلی سعیدی‌نیا و جواد کریمی و همچنین دوتار شمال خراسان با اجرای جمشید ولی‌نژاد، سرنا و دهل با علی‌جعفر سپهوند و محمد سپهوند و همچنین اجرای حمیدالله سیدزاده از سراوان و نوای سیمره با اجرای  مهران غضنفری در بخش موسیقی نواحی ایران و همچنین حضور بسیاری از خوانندگان مطرح و سرشناس در حوزه پاپ نشان از کیفیت بالای دوره سی‌ونهم دارد. 

اما آنچه مشخص است اینکه این میزان کیفیت در برپایی رویدادی که به جرأت باید گفت طی نزدیک به 4 دهه برپایی به یکی از متفاوت‌ترین دوره‌ها بدل خواهد شد، حیف است که تنها در 5 روز اتفاق افتد، همان‌طور که پیش‌تر نیز اشاره کردیم همتای تئاتر و سینما طی 10 و تجسمی طی 20 روز برپایی فرصت بسیار خوبی را برای دیده شدن و استفاده علاقه‌مندان فراهم کرده است.