عبدالله دارابی: پس از جام ملت‌های آسیا، مهم‌ترین رخداد فوتبالی جهان پیش روی فوتبال ملی ایران است. با توجه به ۴۸ تیمی شدن جام‌جهانی ۲۰۲۶، اگر مشکل خاصی سد راه فوتبال ملی ما نشود، صعودمان به این جام را باید حتمی دانست. عطف به افزایش تیم‌ها از سوی فیفا و با در نظر گرفتن ۳ دوره حضور پیاپی تیم‌ ملی در جام‌جهانی باید به طور جدی و با حساسیت، علاوه بر صعود از رقابت‌های گروهی، به طور  ویژه صعود از مراحل حذفی جام‌جهانی را هدف قرار دهیم و البته این مهم ابزار و ملزومات خود را می‌طلبد.

یکی از مهم‌ترین و شاید نخستین ملزومات آن، تزریق دانش روز فوتبال و کارآمدی به تیم‌ ملی برای جبران خلأ آن است. ضروری‌ترین و در این مقطع، شجاعانه‌ترین کار، انتخاب یک دستیار نوگرای توانا و مجهز به علم روز برای نیمکت تیم‌ ملی است. ضروری‌ترین است، چون جام‌جهانی با جام ملت‌های آسیا، فرسنگ‌ها تفاوت دارد و شجاعانه‌ترین است، از این جهت که با توجه به قرارداد سرمربی فعلی، برای تحول و موفقیت جدی و اساسی تیم ملی، باید توسط مسؤولان امر، ملاحظات، تعارفات و معذورات کنار گذاشته شود و با توجه به تمدید قرارداد قلعه‌نویی، برای ارائه بازی‌های بهتر در آینده که فوتبال ناب ایرانی با علم روز همراه شود، دستیاری درجه یک به کادر فنی افزوده شود.

با توجه به عملکرد تیم‌ ملی در جام ملت‌ها که برآیند تفکرات، داشته‌ها و عملکرد کادر فنی است، بدون رودربایستی نباید لزوم تغییر در برخی اعضای این کادر را نادیده گرفت. اگر مربی ایرانی دیگری هم جای قلعه‌نویی می‌نشست، بعید بود نتیجه‌ای بهتر از این عاید تیم ما می‌شد، چرا که قلعه‌نویی با توجه به تجربه، کارنامه و نیز توانایی مدیریتی‌اش، سرآمد مربیان داخلی ما محسوب می‌شود.

با این تفاسیر، دور از ذهن است که با کادر فعلی بتوانیم توفیقی در جام‌جهانی که به مراتب بزرگ‌تر و مهم‌تر از جام ملت‌های آسیاست، کسب کنیم، لذا تقویت کادر فنی نیاز فوتبال ملی ما و موفقیت آن است. این موضوع هرگز تخریب مربیان داخلی نیست ولی به ضرر فوتبال ما است اگر داشته‌های آنان و نیازهای فوتبال ملی - که فراتر از داشته‌های آنان است - را نادیده انگاریم؛ در عالم واقع، برای موفقیت و پیشرفت ناگزیریم از بهره‌گیری از ۲ فاکتور مهم:

۱- نیاز فوتبال ایران به استخدام مربیان بزرگ به جهت استفاده از علم روز و کارآمدی آنان برای موفقیت در عرصه‌های بین‌المللی

۲- کمبود این فاکتورها برای توفیق در آن عرصه نزد مربیان داخلی

به واقع چند نفر از مربیان تراز اول ما، سابقه کار در تیم‌های مطرح آسیا را دارند یا حتی خواهان در بین آنها دارند؟ پس از سال‌ها همان کمبودها و نیازها هنوز پابرجاست و در مرتفع نشدن آن، فدراسیون فوتبال و خود مربیان داخلی سهم دارند؛ اولی به خاطر فراهم نکردن شرایط و دومی به جهت گریز از آموزش و دانش‌افزایی خویش! 

هیچ مربی ایرانی‌ای فرصت حضور در جام‌جهانی را از خود سلب نخواهد کرد؛ به دلایلی که واضح است اما آیا فوتبال ما هم از این منظر به توفیق و پیشرفت می‌رسد؟ حضورهای مقبول عمومی تیم‌ ملی در کدام ادوار جام‌جهانی بوده است؟ تیمی که ایویچ فقید ساخته و پرداخته کرد و سیدجلال طالبی روی نیمکتش در جام‌جهانی نشست که البته طالبی نیز سابقه کار در سطح بین‌المللی با دستیاری میلوتینوویچ را داشت و تیم‌هایی که کی‌روش به جام‌جهانی برد. کار بزرگ، ابزار خود را می‌طلبد و این فدراسیون است که اکنون باید با اقدامی درست با تقویت کادر فنی، تصمیمی به سود فوتبال ملی بگیرد.