گروه فرهنگ و هنر: در طول تاریخ بازیگری سینما هیچ هنرمندی به اندازه «مارلون براندو» مورد ستایش قرار نگرفته و بر نسل‌های بازیگری بعد از خود تاثیر نگذاشته است تا جایی که به قول اسکورسیزی می‌توان بازیگری در سینما را به قبل و بعد از براندو تقسیم کرد؛ نابغه‌ای که اگر نبوغش کنترل نمی‌شد تبدیل به اسباب خودویرانگری منحصربه‌فردی می‌شد. در شرایطی که امثال «دنیرو»، «پاچینو» یا «داستین هافمن» همچنان در دهمین دهه زندگی‌شان در فیلم‌های درجه‌یک هالیوودی ایفای نقش می‌کنند، براندو اما خیلی زود اوج گرفت و بهترین نقش‌ها را درو کرد و خیلی زود هم دوران اوجش تمام شد و هم در ورطه اضافه وزن و وضعیت روانی نابهنجاری افتاد اما حتی در بدترین فیلم‌های دوره حضیض بازیگری‌اش نیز «آنی» داشت که نشان می‌داد شیر همیشه شیر است، ولو اگر بی‌یال ‌و کوپال شده باشد.

او کارش را به عنوان یک متصدی آسانسور شروع کرد و بعد از مدتی پیشخدمت رستوران شد، دوره کوتاهی آشپزی کرد و ساندویچ ‌زدن را یاد گرفت و زمانی را هم به عنوان نگهبان شب یک کارخانه سپری کرد تا بتواند زندگی‌اش را بگرداند.

نخستین حضور براندو بر پرده سینما بازی در فیلم «مردان» ساخته «فرد زینه‌مان» در سال 1950 بود. او برای آماده کردن نقشش در این فیلم بیش از یک ماه خود را در بیمارستان بستری کرد؛ کاری که از دید بسیاری از بازیگران مجرب آن دوران مانند «لارنس الیویه» یا «کلارک گیبل» حماقت محض محسوب می‌شد. از فیلم‌های مشهوری که وی در آنها ایفای نقش کرده ‌است می‌توان به «اتوبوسی به نام هوس» در نقش استنلی کووالسکی،  «در بارانداز» در نقش تری مالوی هر 2 به کارگردانی الیا کازان و «پدرخوانده» در نقش دون ویتو کورلئونه که به اعتقاد بسیاری از مهم‌ترین منتقدان و هنرمندان جهان بهترین نقش او در دوران کاری‌اش محسوب می‌شود، اشاره کرد. براندو در «مردها و عروسک‌ها» در نقش اسکای مسترسون همه را مجذوب کرد و در «شورش در کشتی» نقش فلچرکریسچن ضعیف‌النفس را به گونه‌ای ایفا کرده بود که تا مدت‌ها بسیاری او را با چنین صفتی می‌شناختند. 

اما نکته قابل توجه اینکه براندو به واسطه حضور در فیلم «شورش در کشتی» رابطه‌اش با تهیه‌کنند‌گان و سرمایه‌گذاران هالیود تیره و تار شد و همین باعث شد سال 1961 به کارگردانی روی آورد و «سربازهای یک چشم» را ساخت. براندو در نهایت پس از کش‌وقوس‌های فراوان سال 1972 مهم‌ترین نقش زندگی‌اش را در پدرخوانده ایفا کرد و هنگامی که آکادمی اسکار او را به عنوان برنده برگزید، زن سرخپوستی را برای گرفتن جایزه، از جانب خود مامور کرد تا به این وسیله توجه عموم را به وضع رقت‌بار سرخپوستان آمریکا جلب کند. براندو از آن به بعد روز به روز بیشتر معطوف مسائل و مشکلات بشری شد و فیلم‌های آخر او نشانگر این گونه تمایلات سیاسی و اجتماعی اوست. 

اما چاقی مفرط در سال‌های پایانی برای براندو بسیار دردسرآفرین بود. فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان پدرخوانده برای متقاعد کردن تهیه‌کنندگان فیلم برای انتخاب براندو تلاش زیادی کرد، چرا که عقیده داشتند زمان این بازیگر دیگر گذشته است. پس از پدرخوانده دوباره نام براندو در جهان سینما مطرح شد. پس از این بود که براندو در فیلم‌های مطرحی مانند «آخرین تانگو در پاریس»، «اینک آخرالزمان» و «آبگیرهای میسوری» بازی کرد. نقش کوتاه او در انتهای فیلم «اینک آخرالزمان» نیز از به یادماندنی‌ترین نقش‌های تاریخ سینماست.

اکنون در حالی که 2 هفته به سالروز تولد این نابغه سینمای جهان باقی مانده است، جشنواره فیلم تورین ایتالیا با نمایش 24 عنوان از فیلم‌های براندو قصد دارد مراسم بزرگداشتی را برایش برگزار کند. 

«جولیو بیس» بازیگر - کارگردان ایتالیایی که کارگردان هنری جدید این جشنواره است، از بزرگداشت و مروری بر آثار براندو به عنوان ستون فقرات جشنواره امسال یاد کرد و افزود: تصویری از براندو که هنگام فیلمبرداری «آخرین تانگو در پاریس» اثر برناردو برتولوچی گرفته شده، روی پوستر چهل‌ودومین دوره این جشنواره جای می‌گیرد.

تورین رویدادی خاص برای کارگردان‌های جوان و سینمای مستقل و جایی است که «متئو گارونه» و«پائولو سورنتینو» نخستین بار آثار خود را آنجا به نمایش درآوردند.

بیس که تابستان امسال به عنوان مدیر جشنواره تورین انتخاب شد، می‌گوید: به ‌عنوان یک بازیگر، براندو همیشه ستاره راهنمای من بوده و حتی پیش از انتصاب به این سمت، در این فکر بودم که چگونه می‌توانم از آثار وی تجلیل کنم. 24 عنوان انتخاب شده توسط بیس و همکارانش از میان فیلم‌شناسی عظیم براندو شامل درام «مردان» محصول ۱۹۵۰ فرد زینه‌مان که در آن براندو نخستین بازی خود را در نقش یک سرباز فلج‌شده ایفا کرد، اقتباس سینمایی الیا کازان در سال ۱۹۵۱ از «اتوبوسی به نام هوس»، «ژولیوس سزار» جوزف ال. مانکیویچ (۱۹۵۳)، «در بارانداز» کازان که براندو نخستین اسکارش را در سال ۱۹۵۴ برای آن برد، «همیشه در فرار» سیدنی لومت (۱۹۵۹) و نخستین تجربه کارگردانی براندو «سربازهای یک چشم» (۱۹۶۱) می‌شود.

نقش‌ آفرینی‌های فراموش‌نشدنی او در «پدرخوانده» (۱۹۷۲) و «اینک آخرالزمان» (۱۹۷۹) فرانسیس فورد کاپولا، «آخرین تانگو در پاریس» (۱۹۷۲) برتولوچی، «سوپرمن» (۱۹۷۸) ریچارد دانر، «فصل سفید خشک» (۱۹۸۹) یوزان پالسی؛ «دون خوان دمارکو» (۱۹۹۴) جرمی لون و «جزیره دکتر مورو» (1996) ساخته جان فرانکن‌هایمر و ریچارد استنلی دیگر فیلم‌هایی هستند که برای این برنامه در نظر گرفته شده‌اند.

مارلون براندو ۳ آوریل ۱۹۲۴ متولد شد و یکم جولای ۲۰۰۴ از دنیا رفت.