حامد مظفری*: «تاریخ سینما با سینما‌ها پیوند خورده و کافی است فقط بخشی از بودجه‌های هنگفت را صرف نه ساخت‌وساز؛ که بازسازی آنها کنند».

اگر یکی از ده‌ها سینمای متروکه و قدیمی پایتخت، زبان داشتند، می‌شد عین عبارت بالا را حرف دل آنها دانست. حالا که بحث راه‌اندازی خانه جشنواره‌های ایران در مرکز پایتخت و حوالی بلوار کشاورز داغ است و لابد این داغی با دور شدن از جشنواره‌‌های فجر، سرد و سردتر می‌شود تا لابد باز به نیمه دوم سال بعد برسیم، بد نیست مدیران فرهنگی نگاهی بیندارند به پتانسیل برخی سینماهای مستعمل مرکز پایتخت و در یک سال مانده تا جشنواره فجر سال بعد، فقط یکی از آنها را به عنوان نمونه بازسازی کنند و یک مقر بالفعل برای جشنواره فجر ایجاد کنند.

مصداق‌ها فراوان است ولی وضعیت این روزهای سینما رادیوسیتی در خیابان ولیعصر، نرسیده به خیابان طالقانی، واقعا زخم روح بسیاری از سینمادوستان است. سینما رادیوسیتی با آن سردر زیبا و منحصربه‌فرد خود، همچنان برای رهگذران خیابان ولیعصر، نماد کامل تاریخ سینماست ولی حیف که همتی نیست برای بازسازی آن. 

سال‌هاست از تعطیلی این سینما می‌گذرد ولی بنای آن چنان خواستنی است که واقعا این همه تعلل در بازسازی آن، فقط نمکی است بر زخم سینمادوستان. چرا رادیوسیتی به حال خود رها شده و چرا تجربه حوزه هنری در بازسازی سینما شاهد (موناکو) یا تبدیل سینما آفریقا (آتلانتیک) به نوعی سینمانوستالژی را مدیران ارشاد برای بازسازی سینما رادیوسیتی به کار نمی‌برند؟

شک نداریم برخی پردیس‌های سینمایی مدرن پایتخت، مثلا هدیش مال و شمیران سنتر و نارسیس تهرانپارس و زیمامال آریاشهر، یک نقطه قوت در احترام ویژه به مخاطبان سینماهاست ولی واقعا دل‌مان می‌سوزد که ارگانی فرهنگی نیست که بیاید و همین سینما رادیوسیتی را به عنوان نمونه‌ای درجه اول برای احیای سینماهای نوستالژیک مرمت کند. مگر از حفظ و نوسازی سینما فرهنگ چه ضرری کردیم که حالا نمی‌آییم و فکری به حال این سینمای قدیمی پایتخت 

نمی‌کنیم.

متاسفانه همه هم منتظرند تا سینمایی تغییر کاربری دهد و تخریب شود تا فریاد وااسفا سر دهند. سینماهایی مثل بلوار و فردوسی (رویال) و پیام (ب.ب) گویا به دانشگاه‌های مختلف واگذار شده و تا اطلاع ثانوی از تخریب در امان ولی سینما رادیوسیتی چرا رها شده است؟ سینما سینه‌موند (قیام) و سینما پارامونت چرا به امان خدا رها شده‌اند. اگر واقعا دنبال خانه جشنواره هستید که حداقل 5 سال از زمان کلنگ‌زنی تا احداث آن طول می‌کشد، چرا کنارش یکی از همین سینماهای تاریخ‌ساز را بازسازی نمی‌کنید؟

سینما رادیوسیتی به سبک معماری گوگی ساخته شده بود و نمای بیرون آن با چراغ‌های نئون آن را به یکی از مدرن‌ترین سینماهای ایران تبدیل کرده بود و خوشبختانه به‌رغم آتش‌سوزی داخلی، نمای بیرونی آن همچنان سرپاست. چرا راه دور می‌روند و به فکر ساخت‌وسازهای پرهزینه برای خانه جشنواره هستند. اینکه سینما رادیوسیتی به میراث فرهنگی واگذار شده و ثبت ملی شده باعث خرسندی است ولی میراث که مدیری با عقبه مدیریت سینمایی به نام عزت ضرغامی بر رأس آن است چرا پیشقدم نمی‌شود برای احیای این سینما؟ برگزاری جشنواره و مشارکت در تولید فیلم‌هایی در معرفی پروین اعتصامی به جای خود خیلی هم خوب است ولی ‌ای کاش میراث، خودش قدم اول را بردارد و طرحی ارائه دهد برای بازسازی این سینما.

یادمان نمی‌رود سینما آزادی نیز مدت‌ها بعد از آتش‌سوزی در دوران شهرداری محمدباقر قالیباف و با همکاری حوزه هنری، دوباره ساخته و بدل شد به پردیسی پرمخاطب و میعادگاهی برای بسیاری از زوج‌های سینمادوست. حالا هم احیای سینما رادیوسیتی فقط اندکی همت می‌خواهد؛ میراث استارت را بزند و فارابی و ارگان‌های مختلف سینمایی از سینماشهر و شهرداری تا اوج و روایت و... پای کار بیایند و یک مرکز سینمایی نوستالژیک راه بیندازند که قبل از همه پاتوقی باشد برای علاقه‌مندان سینما. این همه تولید فیلم به جای خود، لازم ولی ارگان‌های سینمایی دیگر باید به سمت بازسازی سینماهای مستعمل بروند. وقتی حوزه می‌تواند سینماهایی مثل بهمن (کاپری) و شاهد را در حداقل زمان بازسازی کند، چرا نشود سینماهایی مثل رادیوسیتی، سینه موند و پارامونت را هم احیا کرد؟ ارگان‌های محترم یک یا علی بگویند و در کنار فیلم‌های چندارگانی، سینماهای قدیمی را هم به صورت تعاونی چندارگانی بازسازی کنند که سود اولش برای خود آنهاست و بهترین مصداق برای ارائه بیلان کاری.

عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینما *