مهدی طاهرخانی: پرسپولیس در مرحله یک‌هشتم پایانی جام حذفی برابر آلومینیوم اراک شکست خورد و از دور رقابت‌ها کنار رفت؛ شاید منشأ خیلی از عوض شدن‌ها در دنیای فوتبال در لابه‌لای همین شکست‌هاست. بهمن ۹۸ که گل‌محمدی به پرسپولیس آمد، شیفته فوتبال هجومی و زیبا بود اما هرچه گذشت نتیجه‌گراتر شد. فقط آنهایی که زیرخاکند تغییرناپذیرند و شاید شکست در اراک یکی از همان پیچ‌هایی باشد که افکار هجومی اوسمار را در فوتبال ما تغییر دهد. شاید هم او درس بزرگی از این ناکامی تاریخی گرفته و‌ دیگر اینچنین بی‌محابا دست به تغییرات گسترده نزند! بی‌تردید ذهن‌‌ او همانند میلیون‌ها هوادار درگیر این است که چه شد تیمش که گل نمی‌خورد، در ۳۰ دقیقه ناگهان ۴ بار دروازه‌اش باز شد؟ کجای کار می‌لنگید؟ ایراد کار چه بود که قرمزها یک جام را در اراک جا گذاشتند و با چهره‌ای شوک‌زده در آستانه یکی از فینال‌های لیگ جاری (بازی چهارشنبه با سپاهان) به تهران بازگشتند؟ 

پرسش اول این است: آیا اوسمار همه واقعیت را می‌گوید یا‌ تنها قسمتی از آن را؟ او در اراک گفت به هیج‌وجه به بازی با سپاهان فکر نمی‌کردم. کدهایی وجود دارد که حرف او را تایید می‌کند اما او نگفت تا دقیقه چند این نبرد حذفی، چنین افکاری داشت؟ موضوع دقیقا همین تغییر نگرش در حساس‌ترین دقایق بازی بود.

 اوسمار جام می‌خواست. او در حال تثبیت ریشه‌هایش در فوتبال ایران به عنوان سرمربی موفق است‌ تا بازار پرمشتری آسیا را به دست آورد اما شرط اول این است که در فوتبال ایران به جام برسد.

به همین خاطر او راست می‌گوید که به بازی با سپاهان فکر نمی‌کرده است. بی‌ترس از خستگی و مصدومیت، با همان ترکیب همیشگی (منهای غیبت اجباری عالیشاه) به اراک رفت. تیمش را هجومی چید و ۲ گل هم زد اما به نظر می‌آید بین ۲ نیمه، افکار محتاطانه، کم‌کم سراغش آمد. سروش رفیعی که یکی از مهم‌ترین عناصر تدافعی در جمع کردن توپ‌های سوم‌ و سرگردان در ۱۸ قدم تیم خودی و همچنین طراح اصلی حملات است، جای خود را به وحید امیری داد. با این وجود وحید به جلو رفت و خدابنده‌لو جای سروش را پر کرد. در اوج حملات آلومینیوم در شروع نیمه دوم، پرسپولیس باز هم  در دفاع مستحکم نشان داد اما از دقیقه ۶۰ تعویض‌های اوسمار رنگ و بوی بازی با سپاهان را گرفت. بیرون کشیدن ۳ عنصر موثر هجومی (ترابی، عبدالکریم و ارونوف) عملا خیال حریف را از حملات پرسپولیس جمع کرد اما یک تعویض خیلی خاص در این بین انجام شد که اوسمار نمی‌تواند بگوید آن را صرفا به واسطه جریان بازی انجام دادم. دانیال اسماعیلی‌فر به خاطر محرومیت، بازی با سپاهان را از دست داده است. اوسمار در ۱۵ دقیقه انتهایی قصد آزمایش فرجی در آن منطقه را داشت. بدون آنکه دانیال از زمین خارج شود،  فرجی به دفاع راست رفت و دانیال جای ترابی را گرفت. از دقیقه ۸۵ تا ۱۲۲ پرسپولیس ۴ گل خورد که در همه آنها رد پای تعویض‌های اوسمار هویدا بود. سروش و خدابنده‌لو نبودند تا توپ‌های سرگردان در ۱۸ قدم را جمع کنند. گل اول و دوم دقیقا از همین نقطه ‌زده شد، آن هم در روزی که ریگی خسته‌ و پراشتباه بود. در صحنه گل سوم شروین بزرگ به راحتی روی سر فرشاد فرجی ضربه مهمی را زد و دست آخر در گل چهارم باز هم نفوذ از منطقه  راست، کات بک و عقب ماندن اسدبیگی و ضربه نهایی نقی‌زاده. اینها همه کدهایی بود از ۴ گلی که اگر اوسمار دست به ترکیب اولیه‌اش نمی‌زد شاید هرگز ‌زده نمی‌شدند! در آن سو با جلو رفتن دانیال اسماعیلی‌فر او ۲ موقعیت عالی گلزنی را از دست داد تا ثابت شود به هیچ‌وجه مناسب پست مهدی ترابی نیست. دانیال منهای پنالتی‌ای که از دست داد، یک بار در موقعیت ۳ به یک، باعث خراب شدن گل تیمش شد و بار دیگر با ضربه سر نتوانست دروازه بی‌دروازه‌بان میزبان را باز کند. اگر حقیقتا اوسمار این تعویض‌ها را بی‌توجه به بازی با سپاهان انجام داده باشد، باید گفت خودکشی بی‌دلیلی را مرتکب شدی مرد!

* سؤال مهم‌ درباره بیرو؛ در حد پنالتی هم آماده نبود؟

حق رفیعی جوان بود که در جام حذفی بازی کند. حتی اگر بیرانوند مشکل مصدومیت هم نداشت، باز باید به واسطه چند نمایش تحسین‌برانگیزی که او در لیگ انجام داده بود درون دروازه پرسپولیس قرار می‌گرفت اما اوسمار مرتکب یک اشتباه بزرگ شد. او می‌توانست بیرانوند را با خود به اراک ببرد تا هنگام ضربات پنالتی با میدان دادن به او نتیجه برد را تا ۸۰ درصد تضمین کند. یحیی فصل قبل مقابل پارس ون اصفهان با همین تعویض مانع خلق شگفتی ‌و شکست تیمش در نخستین گام شد تا دست آخر فاتح جام حذفی با شکست استقلال شود. مسلما ارزش بازی با سپاهان چند برابر جام حذفی است اما با توجه به اینکه بیرانوند ۵ روز قبل گچ دستش را باز کرده بود‌، دست‌کم توانایی حضور در آوردگاه پنالتی را داشت اما در این مورد، اوسمار تصمیم سخت‌گیرانه‌ای را اتخاذ کرد؛ تصمیمی در حد از دست دادن یک جام. حتی اگر  اوسمار به واسطه ارزش و اهمیت دیدار روز چهارشنبه، تیمی متشکل از ذخیره‌ها ‌‌و چند بازیکن اصلی را به مصاف آلومینیوم می‌فرستاد و حذف هم می‌شد، شاید خیلی‌ها این تصمیم را عاقلانه می‌دانستند اما او تصمیم گرفت با همه قوا به میدان برود. با این وجود چند تصمیم موجب شد هم جام حذفی را از دست بدهد و هم تیمش را از حیث روحی و جسمی مستهلک کند.

* احتمالات بعد از این وقایع

فعلا برای قضاوت زود است. شاید ساعت‌های پایانی روز چهارشنبه، در خاتمه ۲ بازی بسیار حساس تراکتور و استقلال در تبریز و سپس پرسپولیس و سپاهان در تهران بشود فهمید خسارت‌های این جام حذفی تا چه حد بوده است. تنها خوش‌شانسی پرسپولیس این بود که سپاهان هم با ترکیب اصلی‌اش به اهواز رفت و با وجود شکست دادن استقلال ملاثانی، مجبور شد ۱۲۰ دقیقه در گرمای خوزستان بدود. حوالی ساعت ۲۲ روز چهارشنبه بعد از انجام این ۲ دیدار، نمای بهتری از خروجی تصمیمات شامگاه جمعه به دست‌مان می‌آید. بدترین اتفاق برای قرمزها این است که آنها بفهمند این شکست موجب شد در فاصله ۵ روز ۲ جام را از دست بدهند. البته با هر احتمالی در شکست، تساوی و برد سرخابی‌ها در روز چهارشنبه،  فاصله آنها از هم آنقدر دور نمی‌شود که بگوییم کار تمام شده است. در بهترین حالت برای آبی‌ها، آنها در روز  شکست تراکتور و پرسپولیس، می‌توانند ۴ امتیاز از رقیب پیش بیفتند. از سوی دیگر در صورت پیروزی تراکتور و پرسپولیس، شاگردان اوسمار می‌توانند با ۲ امتیاز بیشتر، صدرنشین جدید لیگ برتر شوند؛ نتیجه‌ای که قطعا غم تلخ حذف جمعه شب را با خود می‌شوید و می‌برد.