مسعود ده‌نمکی، کارگردان سینما و تلویزیون طی یادداشتی از زاویه‌ای متفاوت به شخصیت شهید آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی پرداخت.

در این یادداشت آمده است: «اردیبهشت ۱۳۷۱ نخستین دیدار بین من و آقای رئیسی در دادگاه انقلاب اسلامی اتفاق افتاد. آن زمان ایشان در مقام ریاست دادگاه انقلاب و من در مقام متهم بودم. بعد از گذراندن ۱۰ روز زندان انفرادی و مراحل بازجویی در زندان توحید یا همان موزه عبرت فعلی به جرم اعتراض به معضلات فرهنگی و کم‌کاری‌های دولت وقت و البته دستگیری تعدادی دیگر که کارشان چیزی بیشتر از اعتراض بود، به دفترشان فراخوانده شدم‌. برخلاف تصورم با روی خوش به استقبالم آمد و بعد از تورق پرونده گفت: اگر جای‌مان عوض می‌شد و من آن ‌طرف میز بودم، همین کارهای اعتراضی تو را می‌کردم. یک‌بار هم وقتی مستند «فقر و فحشا» را ساختم و فیلم توقیف شد و پایم به دادگاه کشیده شد، ایشان را در سازمان بازرسی کل کشور دیدم. فیلم را دیده بود. می‌خواستم مستند «از کجا آورده‌اید؟» را بسازم. گفت: هنوز هم تو آن ‌طرف میز هستی و من این ‌طرف و خوشحالم که بعد از ۱۰ سال هنوز کم نیاورده‌ای. آخرین دیدارمان پس از ریاست‌جمهوری ایشان بود. در ضیافت افطار کنار هم نشسته بودیم. هم قبل از افطار پشت تریبون و هم سر سفره که من را به کنارش فراخواند، کلی به مسائل موجود نقد کردم و ایشان هم مثل قبل صبورانه گوش داد و آخرش گفت: من نسبت به تو همان ارادت ۳۰ سال پیش را دارم. من هم گفتم: من هم دوست‌تان دارم و به شما رأی داده‌ام اما باز من این ‌طرف میز هستم و شما آن ‌طرف. قبول دارید نقد منصفانه به دولت بهترین کمک به دولت شماست؟ گفت: قبول دارم. شاید می‌خواست بگوید من هم آن‌ طرف میز بودم همین کار تو را می‌کردم. خدا شهید خدمت ایران را با جدش محشور کند».