یادش بخیر زمان‌های قدیم یک ابهتی برای خودمان داشتیم. اسم ما رعشه به تن همه می‌انداخت ولی دیگر خبری از آن روزها نیست. اولین کسی که باعث شد جایگاه ما تضعیف شود همین کرونا، این ویروس جدید بود که احترام به پیشکسوتان را یاد نگرفته ‌بود ولی مهم‌تر از او، این پزشکان و دانشمندان هستند که هر روز یک چیز جدید کشف می‌کنند تا جلوی پیشروی ما را بگیرند. من نمی‌فهمم اینها مگر قلب راکتورها را با سیمان پر نکردند؟ پس این داروهای جدید هسته‌ای را از کجا می‌آورند؟ به جای قلب راکتور الان دارند قلب ما را با سیمان پر می‌کنند و قلب بیمارها را درمان! یک زمانی بچه‌های من مثل سرطان مری، سرطان کبد و... یک حریف چغر و بدبدن برای همه بودند ولی حالا حریف‌هامون مجهز به هیدروکسی هیپوسفونات، فانتوم گالیوم 68، رادیو دارو یوبیکویسیدین، هیدروژل‌های پوشش‌دهنده زخم، ساماریوم ۱۵۳ و خیلی موارد دیگر شده‌اند. روش مقابله با هرکدام را که یاد می‌گیریم یک گزینه جدید روی میز می‌گذارند تا ما را شکست بدهند. کاش فقط به فکر خودشان بودند؛ این داروها را به بقیه کشورها هم صادر می‌کنند تا کار و کاسبی ما در بقیه کشورها هم تعطیل شود! مگر شما تحریم نیستید؟ مگر بقیه کشورها جلوی فروش دارو به شما را نمی‌گیرند؟ پس شما هم این اخلاق که باید آدم خوب ماجرا شوید را ول کنید! بگذارید یک نیمچه ترسی از ما در ذهن آدم‌ها باقی بماند. خدا را خوش نمی‌آید ما به این وضع بیفتیم.

پی‌نوشت: یکی از کاربردهای اصلی انرژی هسته‌ای، تولید داروهای تشخیصی یا درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان است. این مدل داروها به اصطلاح رادیودارو نامیده می‌شوند و تا سال 1393، پانزده مدل مختلف از آن ساخته شده بود و کشور را از واردات این مدل داروها بی‌نیاز کرده بود. در طول این 10 سال نیز مدل‌های دیگری از این داروها در داخل کشور تولید شده است که در برخی موارد حتی به سایر کشورها نیز صادر می‌شود. اخیرا نیز دارویی برای سرطان پوست تولید شده است که به شکل پماد روی زخم مالیده می‌شود و نیازی به بیهوشی یا هزینه بالا ندارد.