اصلاح‌طلبان و کارگزاران که در طول سال‌های 1392 تا 1400 هشت سال از بهترین سال‌های حیات کشور را صرف اعتماد پرهزینه به آمریکا و تروئیکای اروپا و تبدیل یک توافق ابطال‌پذیر (برجام) به نقطه ثقل همه تصمیم‌سازی‌ها و اقدامات اقتصادی و معیشتی در کشور کردند، کارنامه بسیار بدی از خود به جا گذاشته‌اند. محصول این رویکرد ۸ ساله، سرخوردگی در میان رای‌دهندگان و مردمی بود که بسیاری از آنها مقهور و مسحور نقش لبخند بر چهره شیطان بزرگ شده بودند. در چنین شرایطی، امروز در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری چهاردهم پس از تحریم انتخابات مجلس دوازدهم از سوی تندروها، جریان غربگرا در ایران به فرمول زیستن در میان شکاف‌ها رو آورده است: کارنامه سیاه خود را ذیل اختلافات خاکستری طرفداران گفتمان انقلاب و اصولگرایی پنهان کرده‌اند. اگر از اختلافات اساسی میان اصلاح‌طلبان و کارگزاران و حتی اختلافات داخلی هر یک از این جریانات پرده‌برداری شود و «نمود» این منازعات به جای «واقعیت» آن جلوه نکند، افکار عمومی متوجه عمق فاجعه در جریان مدعی روشنفکری و مردم‌محوری در اداره کشور خواهد شد. این همان تکنیک نخ‌نمایی است که طرفداران سیاست منهای اخلاق دنبال کرده و متعاقب آن، تصویرسازی تیره از رقیب را نسبت به هر مساله‌ای از جمله بیان منویات ذهنی خود اولویت می‌بخشند. لازم است افکار عمومی و مردم غیور و فهمیده کشورمان آگاه باشند تکیه‌گاه و نقطه ثقل بازی سیاسی و انتخاباتی جریان‌های طرفدار همزیستی دوستانه با دشمن، نه اثبات خود، بلکه نفی رقیب، آن هم با استناد به تفکیک میان واقعیت و مجاز است. زمانی که ماهیت و مخاطرات این بازی ابزارگرایانه برای اقشار گوناگون مردم افشا شود، دیگر جایی برای استمرار آن از سوی مدعیان «دموکراسی» و «آزادی بیان» نخواهد ماند! این همان رسالتی است که همه جریان‌های انقلابی، فارغ از هرگونه گرایش انتخاباتی بر عهده دارند.