گروه سیاسی: در روز پایانی تبلیغات انتظار هر چه را داشتیم جز عکس یادگاری «مسعود پزشکیان، حسن روحانی و داماد حسن روحانی»! این عدم توقع برآمده از اعجاب نیست، بلکه محصول کتمان ۲ هفته‌ای اصلاح‌طلبان است. پزشکیان حتی در آخرین مناظره خود نیز نمی‌خواست قبول کند آمده تا «دولت سوم روحانی» را نمایندگی کند اما به ناگاه گفت «دولت روحانی مگر چه بدی‌ای داشت؟»

شاید تا این میزان عرصه برای جامعه روشن نبوده و میدان رقابت آشکار نشده بود. اکنون دوقطبی شکل‌گرفته پیرامون پیش رفتن با «دولت دوم شهید رئیسی» یا بازگشت به عقب با «دولت سوم روحانی»، با واکنش جدید پزشکیان و حمایت روحانی از وی تکمیل شده است. فردا (جمعه هشتم تیرماه) مردم کشورمان در حالی برای انتخاب نهمین رئیس‌جمهوری اسلامی ایران پای صندوق‌های رای می‌روند که باید برای این سوال که «دولت روحانی مگر چه بدی‌ای داشت؟» پاسخی یافته باشند. در روزهای اخیر هر چه به زمان انتخابات نزدیک‌تر شدیم این سوال بیشتر در اذهان تقویت شد که آیا دولت آینده همان مسیر رو به جلوی شهید رئیسی را طی خواهد کرد یا به عقب برمی‌گردد و تجربه‌های دولت‌های یازدهم و دوازدهم را تکرار می‌کند؟

طرح تشکیل «دولت سوم روحانی» ریشه در دلایل و مستندات فراوان دارد. اعضای ستاد انتخاباتی مسعود پزشکیان، مشاوران وی و حتی صحبت‌هایی که طرح می‌شود، بخشی از این داده‌هاست. کما اینکه پزشکیان در یکی از آخرین اظهار نظرهای خود در پاسخ به این سوال که آیا دولت او، دولت سوم روحانی است؟ گفت: «من دولت خودمم، حرفم این است که دولت روحانی مگر چه بدی داشت؟» این اظهار نظر صریح پزشکیان در حالی مطرح شد که حسن روحانی نیز با انتشار پیامی تصویری، به صورت علنی از پزشکیان حمایت کرد. روحانی در این پیام گفت: «همه ما پای صندوق رای بشتابیم؛ من از مردمی که خواهان تعامل سازنده با جهان و خواهان اعتدال در داخل کشور هستند، می‌خواهم روز جمعه به دکتر مسعود پزشکیان رای بدهند». اگر پیام روحانی در حمایت از کاندیدای مقبول اصلاح‌طلبان را در کنار سخنان اخیر پزشکیان قرار دهیم، ضلع سوم اعتراف به تشکیل دولت سوم روحانی در حالی کامل می‌شود که به تازگی تصویر عکس یادگاری پزشکیان با رئیس دولت‌های یازدهم و دوازدهم نیز منتشر شده است. جالب آنکه چندی پیش در «وطن امروز» پیش‌بینی کرده بودیم دور نیست پزشکیان دست از کتمان تداوم دولت روحانی بردارد و به صراحت در این باره صحبت کند. در آن گزارش آمده بود: آن زمان که مسعود پزشکیان در پاسخ به این سوال که «دولت شما دولت سوم روحانی خواهد بود» گفت: «اصلا؛ غیرممکن است!» تا حدی می‌توانستیم قبول کنیم او در نقل خود صادق است اما این روزها به نظر می‌رسد نظر وی برگشته و اگر در جریان تبلیغات انتخاباتی دوباره از او سوال شود «آیا دولت شما دولت سوم روحانی خواهد بود» احتمالا نظر دیگری خواهد داشت. همزمان با همراهی پزشکیان توسط محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه و مهدی سنایی، سفیر دولت روحانی در میزگرد انتخاباتی، این تصویر به جامعه القا شد که «دولت سوم روحانی» در عرصه سیاست در حال احیاست و پزشکیان گزینه‌ای است که برای احیای آن در عرصه رقابت حاضر شده است. البته حضور اعضای دولت‌های یازدهم و دوازدهم در ستادها و برنامه‌های تبلیغاتی پزشکیان منحصر به وزیر و سفیر نمی‌شود، بلکه تصویر حضور علی جنتی، محمود واعظی و محمدباقر نوبخت در افتتاحیه ستاد حامیان مسعود پزشکیان در یادها مانده است.

اما چرا پزشکیان در آغاز رقابت‌های انتخاباتی سعی می‌کرد دامن خود را از ۲ دولت روحانی منزه نگه دارد؟ دلیل این امر خاطرات تلخی است که در دولت‌های یازدهم و دوازدهم برجا مانده است. آن زمان که همه مسائل کشور معطل گوشه نگاه آمریکا مانده بود و فرصت‌های اقتصادی یکی پس از دیگری از دست می‌رفت، کمتر کسی تصور می‌کرد باید برای تامین مرغ اسکورت شده در صف بایستد. خرداد سال 94 بود که روحانی در مراسم دهمین دوره جایزه ملی محیط زیست به عنوان رئیس‌جمهور اسلامی ایران گفته بود: «اینکه می‌گوییم تحریم ظالمانه باید از بین برود بعضی‌ها چشم‌های‌شان را زیاد نچرخانند! تحریم‌های ظالمانه باید از بین برود تا سرمایه بیاید. تحریم‌های ظالمانه باید برود تا مساله محیط‌زیست و اشتغال جوانان حل شود... تحریم‌ها باید از بین برود تا سرمایه‌گذار به کشور بیاید و باید سرمایه‌گذاری انجام شود تا مشکل مالی و بانکی و آب آشامیدنی مردم حل شود». آن هنگام شاید تصورش سخت بود که دولت روحانی حتی در سطح آب آشامیدنی  مردم در حال سرمایه‌گذاری بر مسیری است که تحریم‌ها علیه ایران را چند برابر خواهد کرد. 

شعار «هم چرخ سانتریفیوژ بچرخد و هم چرخ اقتصاد» که با ادبیاتی دیگر توسط مسعود پزشکیان در حال تکرار است در انتهای مسیر خود به «قطع برق»، «انزوای سیاسی»، «صف مرغ و تخم‌مرغ»، «یک روغن با کارت ملی»، «آلودگی هوا و مازوت»، «عدم فروش نفت»، «تورم 45 درصدی»، «تعطیلی صنعت ساختمان‌سازی»، «بنزین صبح جمعه»، «انزوای سیاسی در عرصه بین‌الملل»، «طرح نظارت بر بازار شب عید فقط با یک تیم بازرسی»، «مدیریت کلان از گوشه اتاق»، «گرانی، جامعه خندان و نظرسنجی روحانی»، «کمیاب شدن پوشک بچه»، «جیره‌بندی کره و تن ‌ماهی» و «زمینگیری ناوگان هوایی» ختم شد؛ روزگاری که مردم نه چرخش سانتریفیوژها را دیدند و نه طعم چرخش اقتصاد را چشیدند.  غایت ایده دولت روحانی، دست روی دست گذاشتن بود تا ببیند در آمریکا چه کسی بر مسند قدرت می‌نشیند و شاید با آنها توافقی برقرار شود! البته همان زمان یکی از مسؤولان اقتصادی دولت روحانی درباره منافع حاصل از این توافق‌ها گفته بود: «تقریبا هیچ!» در نهایت نیز ترامپ با یک امضا از برجام خارج شد و اروپای سرسپرده نیز در یک نمایش ساختگی، کشورمان را ماه‌ها معطل اینستکس و شبه‌ساز و کارهای مالی بی‌نتیجه کرد. 

از همین رو بود که مسعود پزشکیان تا مدت‌ها برای جلب آرای مردم از اینکه صریحا بگوید ادامه‌دهنده راه روحانی است، فرار می‌کرد و در پشت تریبون‌ها و در میزگردها فریاد می‌زد «من با روحانی چکار دارم؟» اما رفته‌رفته نسبت او با روحانی کاملا مشخص شد. زمانی که اغلب اعضای دولت روحانی از معاون اول و وزرا تا استاندار و مدیران آن دولت در اطراف او جمع شدند و ستادش را شلوغ کردند و زمانی که وزیر خارجه دولت‌های یازدهم و دوازدهم (ظریف) به عنوان مشاور پزشکیان کت از تن درآورد و در استخر حمایت از او غوطه‌ور شد، دیگر جای کتمانی باقی نمانده بود. به هر روی در حالی که مهلت تبلیغات انتخاباتی به اتمام رسیده و ساعاتی بیش به زمان آغاز انتخابات باقی نمانده، دوقطبی شکل‌ گرفته پیرامون پیش رفتن با «دولت دوم شهید رئیسی» یا بازگشت به عقب با «دولت سوم روحانی» با واکنش اخیر پزشکیان و حمایت روحانی از وی تکمیل شد. در چنین شرایطی باید توجه داشته باشیم که رای ما چه میزان می‌تواند در تعیین سرنوشت کشور موثر باشد. آیا قرار است مسیر خدمت و پیشرفت دولت رئیسی تداوم پیدا کند یا دولت سوم روحانی و تجربه تلخ دهه از دست رفته 90 به لحاظ مسائل اقتصادی تکرار شود؟ 

۲ روز پیش مقام معظم رهبری به مناسبت عید غدیرخم در جمع هزاران نفر از اقشار مختلف مردم با بیان اینکه دولت‌های قبل در استفاده از ظرفیت‌های کشور یکسان نبودند، گفتند: دولت سیزدهم از دولت‌هایی بود که از ظرفیت‌های کشور بخوبی استفاده کرد و اگر این دولت ادامه می‌یافت احتمال زیاد می‌دادم بسیاری از مشکلات اقتصادی حل ‌شود.