امید یا امید داشتن را می‌شود با مفهوم «انتظار داشتن» توضیح داد. وقتی می‌گوییم کسی امیدوار است اتفاق خاصی برایش بیفتد، منظورمان این است که رخ‌ دادن چیزی را انتظار می‌کشد. امید داشتن یا انتظار چیزی را کشیدن اگر واهی نباشد، بر مجموعه‌ای از تجربه‌ها، دانش زمینه‌ای - تخصصی و علمی یا تجربی و نیندیشیده، دلالت می‌‌کند. از این ‌جهت امیدوار بودن یا انتظار چیزی را کشیدن متضمن «انتظار داشتن» برای به ‌دست‌ آمدن نتیجه مجموعه‌ای از فعالیت‌های فردی یا گروهی است که بر پایه دانشی علمی یا تجربی برای محقق کردن هدف، یا مجموعه خاصی از اهداف به آن دست می‌زنیم. امید داشتن، یا «انتظار داشتن» همچنین متضمن نوعی خوش‌بینی تردیدآمیز است. از این چشم‌انداز، خوش‌بینی محصول تجربه‌های پیشین ما است، از این‌ جهت که پیش‌تر رخ ‌دادن چیزی در نتیجه دست ‌زدن به عملی مشابه را تجربه کرده‌ایم؛ در عین ‌حال تردید ناشی از واقعیت اقتضایی بودن کنش و وضعیت حاکم بر زندگی انسانی است. این فهم از امید یا «انتظار داشتن» به یک معنا با زندگی واقعی هر کدام از ما در حیات روزمره‌مان پیوند خورده است و به یک معنا می‌توانیم اینطور ادعا کنیم که موتور محرکه همه فعالیت‌های اندیشیده یا نیندیشیده‌ای است که در جریان زندگی روزمره خودمان به آن دست می‌زنیم. در غیاب این فهم از امید در زندگی روزمره، هر شکلی از عمل‌ کردن متوقف می‌شود. تا جایی که می‌توانیم بگوییم حتی نفی رادیکال حیات خود وقتی به خودکشی دست می‌زنیم یا به آن فکر می‌کنیم، از این فهم از امید نیرو می‌گیرد. وقتی کسی به عمل رادیکالی علیه حیات خود دست می‌زند، یعنی حتی وقتی سراغ ایده مرگ خودخواسته می‌رود، تنها با این «امید» این کار را انجام می‌دهد که بعد از به ‌پایان ‌رسیدن حیاتش به آرامش می‌رسد. کسی که امیدی نداشته باشد هیچ کاری انجام نمی‌دهد، تنها گذر کش‌دار و بیمار دقایق و ساعت‌ها و روزها را به نظاره می‌نشیند. در ادامه نقشی را که این فهم از اصطلاح امید در سیاست دارد، مورد بررسی قرار می‌دهم.

سیاست، چه در معنای قدرت تاسیس و چه در معنای وضع مستقر با امید پیوسته است. بحث درباره قدرت تاسیس به‌وضوح در غیاب امید، یا در غیاب «انتظار داشتن» اصولا بی‌معناست. در سیاست عمل تاسیس در ۲ معنا اتفاق می‌افتد: الف- تاسیس شهر جدید توسط مردمی که از شهر مادری‌شان کوچ کرده یا مهاجرت کرده‌اند؛ ب- انقلاب، یعنی تاسیس نظمی جدید در سرزمین مادری، برای حاکم کردن نظم و نظام جدیدی از قوانین سیاسی و نهادهای اجتماعی.

در غیاب فهمی که از امید آوردیم هیچ‌کدام از این ۲ محقق نمی‌شود. درباره اولی، کندن، جدا شدن، رها کردن و در بیابان بی‌وطنی آواره‌ شدن جز با نیروی قدرتمند امید به امکان زندگی بهتر ممکن نخواهد بود. در عین‌ حال نفسِ سکنی‌گزیدن، یعنی نفس دست برداشتن از تلاش برای پر کردن نیروی اولیه امید، در فقدان نیروی قدرتمندی برای ساختن «این و تنها همین شهر خاص، در اینجای مشخص» به سرگردانی ابدی یک مردم منتهی خواهد شد. پس در تاسیس یک شهر جدید اولا باید امید به فایده داشتن مهاجرت و رها کردن شهر مادری وجود داشته باشد و ثانیا امید به فایده‌مند بودن ساختن و تاسیس شهر در این زمان و در این مکان خاص. در این معنا تاسیس شهر جدید تنها وقتی ممکن می‌شود که مجموعه‌ای از افراد انتظار داشته باشند رها کردن شهر مادری شرایط بهتری برای آنها به وجود می‌آورد و بعد از آن باید انتظار داشته باشند که این تاسیس خاص، در اینجا و در این زمان مشخص امید اولیه آنها را پر می‌کند. درباره دوم که به طور مشخص به انقلاب مربوط می‌شود نقش و اهمیت سیاسی امید واضح‌تر است. انقلاب‌کردن، یعنی اقدام علیه نظمی مستقر که با نظام قضایی، پلیس و ارتشی مجهز به شکل سخت‌گیرانه‌ای از خود دفاع می‌کند، تنها در صورتی ممکن می‌شود که مجموعه‌ای افراد اولا امید داشته باشند می‌توانند نظم مستقر را واژگون کنند و ثانیا می‌توانند نظم بهتری را برای اداره امور حاکم بر زندگی خود تاسیس کنند.

مفهوم امید در این معنای سیاسی همچنین نسبت مشخصی با مفهوم وضع مستقر دارد همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردم، هر بار مردمی که در یک وضع مدنی خاص، با قوانین و نهادهای مستقر امید خودشان از امکان بهبود زندگی در وضعیتی که دارند را از دست بدهند، اگر نسبت به امکان تحقق بهزیستی در وضعیت جدیدی امیدوار باشند، یعنی اگر این انتظار در آنها قوت بگیرد که با تشکیل سامان سیاسی جدیدی می‌توانند شرایط بهتری را تجربه کنند، بدون توجه به مقاومت قضایی، پلیسی یا نظامی احتمالی در مقابل این امید، نسبت به تغییر آن اقدام خواهند کرد. احتمالا بتوانیم موضوع انقلاب‌ها در سیاست را به ‌وسیله این مفهوم توضیح دهیم، البته همان‌طور که پیش‌تر گفته بودم، این روایت از امید به وجه تاسیسی سیاست مربوط می‌شود. اگر همین عبارات را از وجه دیگر سیاست، یعنی از چشم‌انداز وضع مستقر مورد بررسی قرار دهیم، آنگاه می‌توانیم بگوییم که هر بار یک مردم، انتظار داشته باشد که بهزیستی، تحقق آرمان‌های گروهی و تأمین کلیات مربوط به امر جمعی از طریق نهادها و رویه‌های موجود در یک وضع مستقر، یعنی وضعی مدنی که در حال حاضر در حال زیستن آن هستند پر می‌شود، یعنی به تکافوی روندها و رویه‌های بنیادین تشکیل‌دهنده نظم مستقر امید داشته باشند، تلاش خواهند کرد تا ضمن استفاده از ظرفیت‌های موجود برای مشارکت در روندهای سیاسی در یک وضع مستقر، اهداف، آمال و منافع شخصی یا گروهی خود را دنبال کنند. از این ‌جهت مفهوم امید در پیوند بنیادین با سیاست به ‌عنوان وضع مستقر قرار می‌گیرد. اگر آنچه تا اینجا آوردم را از من بپذیرید، احتمالا تصدیق خواهید کرد که امیدوار بودن، یا انتظار مثبت داشتن در این معنا همان چیزی است که به‌ عنوان مشروعیت معرفی می‌کنند. با این معیار می‌توانیم بگوییم که هر بار اعضای یک ملت، یا بخش عمده‌ای از اعضای یک ملت نسبت به امکان تحقق خواسته‌ها، آمال، منافع و چشم‌اندازهای زندگی شخصی و گروهی خود از طریق روندها و رویه‌های نهادی جاری در یک وضع مستقر امیدوار باشند آنگاه نظمی که در آن زندگی می‌کنند مشروع است. در حالی ‌که هر بار این امیدواری از میان‌ رفته باشد، نظم مستقر، به همان اندازه‌ای که از میزان امیدواری موردنظر ما کاسته شده باشد، مشروعیت خودش را از دست می‌دهد. در نهایت باید به این نکته نیز توجه داشته باشیم که در غیاب امید ۲ صورت متفاوت از نهیلیسم را در یک جامعه سیاسی مشاهده می‌کنیم: الف؛ بی‌تفاوتی نسبت به مشارکت در امور سیاسی. ب؛ شورش کور علیه نظم مستقر و نهادهای آن. در این معنا امید مفهومی عمیقا سیاسی است که می‌توانیم و باید به ‌طور جدی درباره آن بحث کنیم.

***