جعفر علیان‌نژادی: آنچه در میان تحلیل‌ها و نگاه‌های موجود به موضوع افتخارآفرینی دختران ایران در المپیک کمتر مورد توجه قرار گرفت، جاذبه‌ای بود که آنان زیر پرچم کشورمان رقم زدند: «جاذبه قدرت ملی». این پیام که اگر دختر ایرانی بخواهد می‌تواند؛ می‌تواند بر قوی‌ترین حریفان و سخت‌ترین موانع پیروز شود. اینکه اثبات کند خواستن، توانستن است و توانستن یعنی تبدیل شدن به قوی‌ترین دختران دنیا. 

معادله بسیار ساده و سردستی است. اگر قوی شوید، پرجاذبه خواهید شد. همیشه قوی‌ترین افراد، موثرترین انسان‌های یک جامعه هستند. طبیعی است چنین افرادی مورد توجه آحاد مردم قرار گرفته و از قدرت الهام‌بخشی و جذب برخوردار می‌شوند. قوی شدن، یعنی روی پای خود ایستادن، یعنی استقلال، یعنی وابسته دیگران نبودن و در نهایت یعنی تبدیل شدن به تکیه‌گاه. 

افتخارآفرینی دختران ایران - که عصاره و چکیده تلاش جامعه زنان و دختران در جامعه ورزش بانوان کشورمان است - هم یک نشانه است و هم یک نماد. نشانه توانایی جهانی نقش‌آفرینی و تاثیر زن ایرانی با همه ویژگی‌ها و خصوصیات مربوط به ایرانی بودن او و نمادی از حقیقت قدرت ایران اسلامی. در جدول مدال‌های المپیک و در نگاه جهانیان، این نام ایران است که  ارتقا می‌یابد و این پرچم ایران است که بالا می‌رود. این عزت و غرور ملی است که فریاد می‌شود، این حس وطن‌دوستی است که تحریک می‌شود و این حس متعلق بودن به جایی است که دیده‌ها را از شدت افتخار گریان کرده و دل‌ها را می‌لرزاند. جاذبه قدرت ملی یعنی همین، یعنی ایجاد قوی‌ترین حس تعلق در آحاد یک ملت. اینکه افتخار به ایران و ایرانی بودن کنیم. ایرانیان قوی، ایران را قوی می‌کنند و ایرانی قوی کسی است که حس تعلق خود و ملتش را به کشورش بیشتر می‌کند. گمان می‌کنم کسانی که پشت به پرچم کرده‌اند و رفته‌اند، در نقطه مقابل این تحلیل قرار دارند. تلاش و موفقیت آنها دچار رنج بی‌جایی و بی‌تعلقی است. نمایش آنها و درخشش احتمالی‌شان زنجیره‌های تعلق به وطن را سست می‌کند. هر چند در چهره‌های‌شان فریاد پشیمانی موج می‌زند اما چنین حسی جدی نیست، خودخواهانه است. می‌خواهند دیگران نیز مانند آنها شوند، بی‌جا و بی‌تعلق. فرزند ایران کسی است که حس تعلق به وطن را بالا می‌برد نه برعکس.  حس تعلق داشتن و مال جایی بودن ایرانی، دلیل می‌خواهد، دلیل آن ایران است با همه خصوصیاتش.