الگوی موفقیت یعنی مسیری که دبیر و ساعی رفتند

بدون شک بزرگ‌ترین خروجی و محصول فکری برای دورنمای مدیریت ورزش ایران از المپیک 2024 یک چیز بود؛ اعتماد به المپین‌ها در فدراسیون‌های ورزشی. ۲ فدراسیون کشتی و تکواندو همه بار ورزش ما در آوردگاه پاریس 2024 را به دوش کشیدند. آنچه علیرضا دبیر و هادی ساعی در این ۲ فدراسیون کردند نمونه کاملی از دو مدیر موفق بود؛ مردانی که هر دو در قرن جاری موفق به کسب مدال طلای المپیک شدند. دبیر با یک طلا و ساعی به عنوان موفق‌ترین المپین همه ادوار تاریخ ایران، 2 طلا و یک برنز در کارنامه‌اش دارد. اگر این ۲ به عنوان ۲ متخصص قهرمان و تحصیلکرده در رأس هرم مدیریت این فدراسیون‌ها نبودند آیا باز هم می‌شد چنین موفقیتی را کسب کرد؟ مسیر مشخص است و روشن. آنچه دبیر و ساعی کردند چراغ راه ورزش ایران است و باید از این به بعد در سایر فدراسیون‌ها از چنین عناصری استفاده کرد. ورزش ایران اگر قرار است به توسعه پایدار و موفقیت‌آمیز در المپیک‌های بعدی برسد، با تکرار این الگو قادر است دست‌کم، کم‌هزینه‌ترین راه را برود. البته استارت این کار در فدراسیون وزنه‌برداری در زمان رضازاده و هم‌اکنون سجاد انوشیروانی خورده ولی با توجه به نسل‌سازی در این رشته، می‌شود در آینده نه‌چندان دور، میوه این درخت را چید. مسیر روشن و واضح است و اگر موفقیت بلندمدت می‌خواهیم باید از تجربه چنین فدراسیون‌هایی استفاده کنیم؛ سپردن کار به مردان کاردان، به آنهایی که خودشان روزی در همین ورزش، طلای جهانی و المپیک گرفتند و از مصائب کار آگاه هستند و درک می‌کنند درد ورزشکار چیست. راه موفقیتش چگونه هموار می‌شود. این تجربه گرانمایه را آنها رایگان به دست نیاوردند و حیف ورزش ما است که از این پتانسیل بی‌بهره بماند.