زهره فلاح‌زاده: تیم ملی تکواندوی ایران رکوردهای بی‌نظیری در این دوره از المپیک ثبت کرد؛ اولین مدال نقره بانوان، کسب مدال طلا پس از ۱۶ سال ناکامی و مدال‌آوری هر ۴ نماینده ایران. شاید باید پیش از هر سخنی به هادی ساعی، رئیس فدراسیون تکواندو تبریک گفت که در جای مناسبی نشسته و بر خلاف بسیاری از رؤسای فدراسیون‌ها حق خودش و بچه‌هایش را از پاریس گرفته است‌‌. اولین تکواندوکاری که روی شیاپچانگ رفت و مدال برنز گرفت، مبینا نعمت‌زاده ۱۹ ساله بود. شاید اسم او را کمتر کسی پیش از المپیک شنیده بود یا حتی روی مدال‌آوری او پس از ناکامی خیلی از رشته‌ها حسابی باز می‌کرد اما او توانست هم مدال بگیرد و هم تبدیل به دومین بانوی برنزی ایران در تاریخ تکواندوی المپیک شود‌.

«وطن امروز» با مبینا نعمت‌زاده پس از کسب مدال برنز گفت‌وگو کرد.

 

***

 

*   اولین مدال المپیک در سن ۱۹ سالگی؛  خودت این باور را داشتی که بتوانی به این موفقیت برسی؟

من هم به خودم و هم به توانایی‌هایم باور داشتم‌. می‌دانستم قهرمانان بزرگ همگی اولین مدال المپیک‌شان را در سن کم گرفته‌اند و این موضوع به من خیلی انگیزه می‌داد. افرادی که در کنارم بودند، مربی‌ام، استاد ساعی، خانواده و مخصوصاً پدرم این اعتماد را به من می‌دادند و مرا لایق گرفتن مدال طلای المپیک می‌دانستند. آنها به من مدام گوشزد می‌کردند که تو لیاقتش را داری و همین هم باعث شد من به این خودباوری برسم.

 *  از شکست حریف سرسخت اسپانیایی‌ات بگو؛. چطور توانستی مقابل نایب قهرمان دوره قبل به این تفکر برسی که شکستش می‌دهی؟

برای مبارزه و رویارویی با حریف اسپانیایی ثانیه به ثانیه برنامه‌ریزی کرده بودم. همین برنامه‌ریزی دقیق باعث شد او نتواند مقابل من حرفی برای گفتن داشته باشد‌. تمام حرکات او را آنالیز کرده بودم‌. حتی دیگر می‌دانستم او وقتی رقص پا می‌رود چه حرکتی را انجام می‌دهد‌ و همین یکی از دلایلی بود که توانستم شکستش بدهم.

 *  به نظر می‌رسید مقابل حریف چینی هم می‌توانستی پیروز شوی و به فینال بروی؛ نظر خودت چیست؟

حق من در این مسابقات واقعاً فینالیست شدن بود و فقط برای مدال طلا به این مسابقات رفته بودم‌. از آمادگی بدنی‌ خیلی بالایی برخوردار بودم و وزن خیلی زیادی کم کرده بودم. این بار سرحال‌ترین بدن را در وزن کم کردن داشتم. در واقع خیلی برنامه‌ریزی شده، حساب شده و علمی وزن کم کرده بودم‌ و این باعث شده بود بدن خوبی برای مبارزه کردن داشته باشم. اصلاً از نظر بدنی مقابل حریف چینی کم نیاوردم‌ و راند دوم واقعاً او ضربه افترگالیو (بعد از قطع) زد و همه شاهد بودند‌‌‌‌ اما دیگر اتفاقی است که افتاده و شکست خوردم‌. یک چیزهایی دست ما نیست و نظرات داوری هم تحت کنترل من نیست. این شکست را به فال نیک می‌گیرم. شاید برای من زود بود که فینالیست المپیک شوم یا طلای این رقابت‌ها را کسب کنم‌. اصلاً دلسرد نمی‌شوم و تمام تلاشم را می‌کنم، چون در المپیک بعدی ۲۲ ساله هستم و می‌توانم در این سن مدال طلا را از آن خودم کنم‌.

*   پس به مدال طلای المپیک بعدی فکر می‌کنی؟

دقیقاً از وقتی که از سکوی المپیک پایین آمدم به فکر المپیک بعدی بودم که بتوانم در لس‌آنجلس با برنامه‌ریزی دقیق و در یک وزن بالاتر یعنی منفی ۵۷ کیلوگرم مدال طلا را کسب کنم. این را می‌دانم که تنها حرف زدن ملاک نیست و باید برای رسیدن به خواسته‌ام تلاش کنم و طبق برنامه‌ریزی پیش بروم.