عبدالله دارابی: استقلال که در هفته دوم لیگ برتر میزبان صوری ملوان بندر انزلی بود، حریف سرسختی را مقابل خود دید. انزلی‌چی‌ها با فوتبالی بابرنامه حتی آبی‌پوشان را تا مرز شکست نیز بردند. این نوع نمایش‌های ملوان، یاد و حسرت توأمان قوی سپید دهه ۶۰ را تداعی می‌کند؛ تیمی که روزگاری قطب سوم فوتبال ایران بود و سال‌هاست از آن جایگاه دور شده است!

مازیار زارع با آگاهی از شیوه بازی استقلال و همچنین عدم تنوع تاکتیکی در افکار نکونام، خط دفاعی خود را فشرده و پرتعداد چید تا توپ‌های ارسالی کناره‌های فعال استقلال و بویژه رضاییان را خنثی کند و در حمله نیز بر استفاده از فضای پشت زکی‌پور و رضاییان تمرکز کرد؛ تدابیری که از آن جواب هم گرفت. شاگردان زارع با استفاده از همان فضاها و با یک ضدحمله و نیز یک شروع مجدد و حمله سریع ۲ بار دروازه حسینی را باز کردند. آنها در صحنه  گل اول‌شان بخوبی از اشتباه فردی سیلوا، سهرابیان و جاگیری بد حسینی استفاده کردند. روی دیگر این صحنه، حرکت پا به توپ رضا غندی‌پور، مهاجم جوان ملوان، از میانه زمین آبی‌پوشان تا درون ۱۸ قدم این تیم و به ثمر رساندن گل اول تیمش بود. غندی‌پور جوان در دقیقه ۵۳ بازی هم می‌توانست روی ضدحمله تیمش و در حالی ‌که برتری عددی نسبت به دفاع استقلال داشتند با تصمیمی بهتر سفیدپوشان را به گل برساند که شوق دبل کردن یا شاید جوانی‌اش مانع این امر شد. فرصت‌های خطرناک ملوان در این بازی از عدد ۶ فراتر نرفت ولی آنها از یک‌سوم فرصت‌های‌شان نهایت بهره را بردند.

در آن سوی میدان، استقلال که بشدت از نبود مهاجمی گلزن زجر می‌کشد و فعلا مجبور است به آرمان رمضانی بسنده کند، در این دیدار هم از این معضل لطمه خورد و هم از اشتباهات فردی و عملکرد دفاعی‌اش. خط دفاعی و سنگربان آبی‌پوشان روی هر ۲ گل خورده مقصر بودند تا جایی که قصورشان نقش مهمی در گل‌های زده حریف داشت. سوای گل اول که شرح آن رفت، در صحنه گل دوم سفیدپوشان که توسط رضا جعفری تازه‌وارد به ثمر رسید، استقلالی‌ها درون محوطه جریمه خود برتری عددی ۷ به ۳ داشتند ولی تنها ناظر گل این بازیکن روی دفع حسینی بودند، حال آنکه در انبوه حملات استقلال، مدافعان ملوان در موارد نادری اجازه استفاده آنها از توپ‌های سوم را دادند که آن نیز به گلی منجر نشد! نکونام برای حفظ انسجام و قدرت دفاعی فصل قبل، بهتر است به دفاع ۳ نفره بازگردد.

آبی‌پوشان در این بازی ۱۱ سانتر خطرناک که موفق به اثرگذاری روی آن شدند در جریان بازی یا ضربات کرنر داشتند که یا توسط فرعباسی، دروازه‌بان ملوان دفع شد یا از کنار و بالای دروازه او راهی بیرون شد. انبوه سانترهای استقلال در این بازی همان میزان حاصل و کارایی را برای این تیم در برداشت که تنها حرکت عمقی‌شان درون ۱۸ قدم رقیب! هر ۲ روش (با تفاوت فاحش در تعداد)، منجر به ۲ پنالتی برای استقلال شد! اینکه چرا روش دیگر که به‌رغم یک بار استفاده، باعث کسب یک پنالتی منجر به گل شد مورد استفاده بیشتر قرار نگرفت را باید در تفکرات نکونام یا میزان آگاهی ذهنی و محیطی بازیکنان جست‌وجو کرد، در حالی که بازیکنی سرعتی چون اسلامی نیز در ترکیب حضور داشت! البته اضافه شدن اندونگ و کاکوتا با توجه به نوع بازی‌شان نیز می‌تواند استقلال را از تک تاکتیکی به تنوع تاکتیکی سوق دهد.

نکونام که گویا باید تا مدت‌ها با میزبانی کاغذی و صوری سر کند، لازم است فکری عاجل کند تا حداقل تیمش نهایت بهره را از همین میزبانی‌های ولو کاغذی ببرد. وی به‌درستی از نیاز تیمش به مهاجم صحبت می‌کند؛ واقعا خلأ یک مهاجم کارآمد و گلزن در استقلال حتی با وجود بلانکو حس می‌شود و مسلما وجود چنین مهاجمی در این بازی و با آن حملات انبوه، می‌توانست نتیجه بازی را به سود آبی‌پوشان تغییر دهد. سوای این، استقلال محتاج تفکر و برنامه‌ای نو در حیطه فنی است و نکونام باید هرچه زودتر به فکر آوردن دستیاری توانا و به‌روز باشد؛ شاید فردا هم دیر باشد!