ایمان گودرزی: انتخاب سرمربی برای تیم‌ ملی والیبال بدل به یک پروژه عجیب و فرسایشی شده که به نظر می‌رسد فرجام خوبی نخواهد داشت. بعد از ناکامی‌های سریالی در لیگ ملت‌های والیبال با یک مربی درجه 3 و گمنام به نام پائز، رئیس فدراسیون والیبال در پایان این رقابت‌ها اعلام کرد برای نجات والیبال از این سیاهچاله ناکامی سراغ یک مربی درجه یک خارجی خواهد رفت و تاکید کرد این پروژه را تا بعد از المپیک به تاخیر خواهد انداخت تا در فرصت و آرامش با یک مربی درجه یک برای تیم والیبال به توافق برسد. او حتی این استدلال را آورد که اغلب مربیان درجه اول دنیا تا پایان المپیک تحت قرارداد با تیم‌های المپیکی هستند و انتقال پروژه استخدام سرمربی جدید به بعد از المپیک این فرصت را در اختیار ایران قرار خواهد داد تا با یک مربی مطرح به جمع‌بندی و توافق برسد. حالا المپیک تمام شده و شمارش معکوس برای معرفی سرمربی جدید آغاز شده اما خبرهای رسیده از راهروهای فدراسیون والیبال حاکی از آن است که گزینه درجه اولی در کار نخواهد بود و در نهایت باز هم فدراسیون والیبال سراغ گزینه‌های درجه 2 خواهد رفت؛ آنچه برای والیبال ایران هیچ آورده‌ای نخواهد داشت. ناکامی در جذب مربی خارجی درجه اول 2 دلیل عمده دارد؛ نخست اینکه تعداد قابل توجهی از این فهرست حاضر نیستند به ایران بیایند و دلیل دوم اینکه قیمت آنهایی هم که حاضر به حضور در ایران هستند، بشدت بالاست و پرداخت آن از توان فدراسیون والیبال خارج است. مربی خارجی درجه یک قیمتی

میلیون دلاری دارد و پرداخت آن با قیمت افسارگسیخته دلار و البته شرایط اقتصادی کشور کاری اگر نگوییم غیرممکن، بلکه سخت و دشوار است.

از همین رو فدراسیون والیبال چاره‌ای ندارد جز اینکه سراغ گزینه‌های درجه 2 خارجی برود؛ گزینه‌هایی که بی‌تردید احتمال موفقیت آنها در والیبال ایران ناچیز است و به سمت صفر میل می‌کند. از همین رو جذب چنین گزینه‌ای تنها اتلاف پول و سرمایه و البته از دست دادن زمان است که شرایط تیم‌ ملی را از آنچه هست، بدتر می‌کند. نباید فراموش کرد که فدراسیون والیبال برای جذب سرمربی درجه یک و مطرح خارجی تنها یک دلیل دارد و آن هم خروج از شرایط نابسامان فعلی است، شرایطی که با یک انتخاب غلط بدتر هم خواهد شد.

به نظر می‌رسد در شرایط فعلی عاقلانه‌ترین کار برای فدراسیون والیبال سپردن نیمکت تیم‌ ملی به یک چهره معتمد و امتحان پس‌داده باشد که حداقل می‌توان با او به سقوط فکر نکرد. فردی که والیبال ایران را بخوبی می‌شناسد، سال‌های سال در کادر فنی تیم‌های ملی در کنار مربیان خارجی مطرح کار کرده، گوشت و پوست و استخوانش با والیبال ایران ممزوج شده، بازیکنان تیم‌ ملی و البته لیگ را کامل می‌شناسد و مدیریت تیم که به نظر مهم‌ترین نیاز این تیم ازهم‌گسیخته است، توانایی دارد.

پیمان اکبری، مربی کهنه‌کار ایران در شرایط فعلی می‌تواند بهترین گزینه باشد. فراموش نکنیم که اکبری در هفته سوم لیگ ملت‌ها و بعد از برکناری پائز در

سخت‌ترین هفته لیگ ملت‌ها تیم‌ ملی داغان و بی‌روحیه ایران را بخوبی جمع کرد تا آن تیم ورشکسته و درهم‌شکسته بعد از 13 باخت متوالی رنگ برد را ببیند و مقابل 2 قدرت بزرگ جام یعنی آمریکا و هلند به پیروزی برسد.

 اکبری البته که در لیگ هم رزومه قابل اعتنایی دارد و سال‌ها در مکتب مربیان بزرگ والیبال که به ایران آمده‌اند، تلمذ کرده. با جمع‌بندی همه این فاکتورها می‌توان به او اعتماد کرد و از آینده تا حدودی مطمئن بود. اگر قرار به جذب مربی درجه یک خارجی باشد که حرفی نیست اما اگر قرار باشد دوباره در روی همان پاشنه بچرخد و دلارها دور ریخته شوند و مربیان درجه 2 هدایت تیم‌ ملی را برعهده بگیرند اکبری قطعا گزینه بهتر و انتخاب معقول‌تری است.