گروه فرهنگ و هنر: پرویز پورحسینی را باید یکی از متین‌ترین و آرام‌ترین بازیگران سینما، تئاتر و تلویزیون دانست؛ هنرمندی که از سال ۱۳۴۸ به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران وارد و سال ١٣۵۴ از آن فارغ‌التحصیل شد. پورحسینی در فیلم‌های سینمایی بسیاری از جمله «صدای منو می‌شنوید؟»، «دوران عاشقی»، «روز فرشته»، «باشو غریبه کوچک» و «کمال‌الملک» نقش‌آفرینی داشته است. او همچنین در سریال‌های بسیاری همچون «میکائیل»، «یک مشت پر عقاب»، «مختارنامه»، «شب دهم»، «روشن‌تر از خاموشی» و «مهر و ماه» ایفای نقش کرده است. پرونده هنری این بازیگر متین و آرام سریال‌ها آنقدر پربار است که تا سال‌های سال یاد و خاطرش در قاب جادویی زنده بماند. این پرونده کاری 7 آذر سال 99 در حالی که ویروس منحوس کرونا جان میلیون‌ها انسان را در سراسر دنیا و کشور عزیزمان می‌گرفت بسته شد و یاد و خاطره او مانند بسیاری دیگر از بزرگان این حوزه در ذهن‌ها ماندگار شد. پورحسینی علاوه بر 50 اثری که در آنها به عنوان بازیگر حضور داشت و در آثار مطرحی چون «امیرکبیر»، «روزی روزگاری»، «مریم مقدس»، «شب دهم»، «مختارنامه» و «روشن‌تر از خاموشی» به ایفای نقش پرداخته بود، در تله‌تئاترهای بسیاری هم ایفای نقش کرده است. برنامه‌هایی که تولید و پخش آن از دهه ۴۰ در تلویزیون ملی آغاز شد و تا اواخر دهه ۷۰ که تلویزیون اهمیت بسیاری به این ساختار تلویزیونی می‌داد، در صداوسیما ادامه داشت.

«همه پسران من» و «خانه‌های اجاره‌ای» به کارگردانی محمد رحمانیان، تله‌تئاتر «جان گابریل بورکمن» ساخته حسن فتحی در سال ۷۶، همچنین تله‌تئاترهایی چون «قاضی و رئیس دادگاه خانواده» و «خانه عروسک» از ساخته‌های منیژه محامدی، آخرین نمایش‌های تلویزیونی‌ای است که با حضور پرویز پورحسینی در قاب جادویی ثبت شد.

با کمرنگ شدن اهمیت ساخت تله تئاتر در تلویزیون، ایفای نقش پورحسینی هم در این ساختار به پایان رسید و البته وجهی دیگر به خود گرفت. او بعد از تله تئاترها، ایفای نقش در چند تله فیلم («یکی از همین روزها»، «در همین نزدیکی»، «نغمه نوروز» و...) را تجربه کرد که تعداد آنها درست به اندازه تعداد انگشتان یک دست است. 

در میان کارگردان‌هایی که برای تلویزیون سریال ساخته‌اند، بیش از همه همکاری پورحسینی با احمد امینی به ثبت رسیده است. پورحسینی در سریال‌های «تصویر یک رؤیا»، «روز ایپریت»، «باران عشق»، «اولین شب آرامش» و «بی‌گناهان» از این کارگردان به ایفای نقش پرداخت و آخرین سریال پورحسینی با نام «بیگانه‌ای با من است» هم به کارگردانی احمد امینی به ثبت رسید.

با این حال همان‌طور که پیش‌تر هم اشاره شد، بسیاری از ایرانی‌ها پرویز پورحسینی را به واسطه ایفای نقش در سریال‌های تلویزیونی می‌شناسند؛ بازیگری گزیده‌کار که در عمر ۷۹ ساله‌اش، نقش‌های ماندگاری هم از خود در مجموعه‌های تلویزیونی به یادگار گذاشت. وی در گفت‌وگو با منصور خلج که در مجموعه کتاب‌های ماندگاران صحنه منتشر شده است، گفته بود: هنگام دیدن یک تئاتر یا فیلم، به دنبال این هستم که با من چه کرده است و چه تاثیری روی من تماشاگر گذاشته است. اینجا خودم را به عنوان تماشاگر معمولی در نظر می‌گیرم که می‌خواهد تئاتر ببیند. می‌دانم به هر حال یکسری چیزها با من هست ولی سعی می‌کنم مثل یک تماشاگر معمولی و یک مخاطب عادی تئاتر ببینم. اینجاست که می‌توانم بگویم کار خوب بوده یا نه».  پورحسینی در این گفت‌وگو از تئاترهای لاکچری هم سخن گفته بود؛ تئاترهایی که البته نمی‌دید و معتقد بود چندان هم پرشمار نیستند اما باور داشت باید دلیل استقبال احتمالی مردم را از این تئاترها ریشه‌یابی کنیم و خودش حدس می‌زد این اتفاق به دلیل خستگی مردم است. روز هفتم آذر سال ۱۳۹۹ که این بازیگر برای همیشه از دنیا رفت، دوستدارانش به این چیزها فکر نمی‌کردند. آنان به خاطرات خوشی می‌اندیشیدند که او برای‌شان رقم‌ زده بود؛ چه آن زمان که در هیات نقشی منفی مانند دکتر فاستوس ظاهر می‌شد و چه در قامت نقشی مثبت مانند «جلال» مجموعه «اولین شب آرامش». پرویز پورحسینی در 79 سالگی همچنان دوست داشت فرصتی برایش پیش بیاید تا بار دیگر روی صحنه برود و کارنامه پربار خود را که همکاری با کارگردانانی همچون حمید سمندریان، علی رفیعی، بهرام بیضایی، آربی آوانسیان، بیژن مفید، داریوش فرهنگ، رکن‌الدین خسروی، پری صابری و البته پیتر بروک در آن به ثبت رسیده بود، سرشارتر کند. کرونا اما مهلتش نداد و او را به قطعه هنرمندان بهشت زهرا روانه کرد تا به جمع همکاران سفرکرده‌اش بپیوندد.